ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΠΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ

Το διαζύγιο είναι μία δύσκολη κατάσταση, την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά. Οι αντιδράσεις των παιδιών ποικίλλουν ανάλογα την ηλικία και το στάδιο ανάπτυξης τους. Ειδικότερα, στη νηπιακή και παιδική ηλικία, οι αντιδράσεις διαφέρουν σε σχέση με την εφηβεία.
Στην πρώτη ηλικιακή ομάδα .....

(έως 12 ετών) τα παιδιά πολλές φορές θεωρούν ότι αυτά ευθύνονται για το χωρισμό των γονιών, αφού πιστεύουν ότι κάτι έκαναν λάθος ή δεν είναι καλά παιδιά. Κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Σίγουρα, τα παιδιά στεναχωριούνται και πληγώνονται, καθώς νιώθουν ότι οι γονείς δεν είναι πια αγαπημένοι και φοβούνται πως ο γονιός που θα φύγει από το σπίτι θα πάψει να τα αγαπά και θα τα ξεχάσει.

Σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά έχουν «εκρήξεις» θυμού και επιρρίπτουν ευθύνες για το διαζύγιο είτε στη μητέρα είτε στον πατέρα. Μπορεί βέβαια και να παρατηρηθεί από την πλευρά του παιδιού προσκόλληση στο γονέα που ζει μαζί του. Επίσης, πιθανές αντιδράσεις είναι η απομάκρυνση από τις παρέες, το κλείσιμο στο εαυτό τους, η έλλειψη συγκέντρωσης, η οποία επιφέρει και πτώση στη βαθμολογία.
Στους έφηβους το διαζύγιο των γονιών μπορεί να γίνει πιο εύκολα κατανοητό. Ωστόσο, λόγω των υπερβολικών αντιδράσεων, που αναμένονται ούτως ή άλλως λόγω εφηβείας, υπάρχουν έντονα ξεσπάσματα ή πλήρης αποστασιοποίηση από το γεγονός. Δε σημαίνει όμως, ότι οι έφηβοι το έχουν αποδεχτεί και δεν είναι πληγωμένοι. Θα έλεγε κανείς ότι ισχύει μάλλον το αντίθετο, καθώς κάποιοι από αυτούς επιλέγουν είτε από αντίδραση είτε σαν «τιμωρία» στους γονείς να ακολουθήσουν παραβατική συμπεριφορά.

Αξίζει να αναφερθεί πως κάποιες μητέρες, σκεπτόμενες τις συνέπειες του διαζυγίου στη ζωή του παιδιού τους, παραμένουν στην οικογένεια ακόμα και αν καταπιέζονται ή νιώθουν δυστυχία. Πρέπει σ’ αυτές τις μητέρες να πει κανείς πως τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολλά περισσότερα από όσα νομίζουν οι ενήλικές ότι αυτά καταλαβαίνουν. Γι’ αυτό σκοπός είναι η ισορροπία στο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού και αυτή μπορεί να επιτευχθεί και μετά το διαζύγιο.
Οι γονείς για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις του διαζυγίου στον ψυχισμό των παιδιών, καλό θα ήταν να εξηγήσουν σ’ αυτά πως το γεγονός ότι χωρίζουν δε σημαίνει ότι θα σταματήσουν να τα αγαπούν. Μπορούν να τα ενθαρρύνουν να μιλήσουν με την οικογένεια και να μοιραστούν τους προβληματισμούς που έχουν. Επίσης, είναι βοηθητικό να περνούν χρόνο με το παιδί τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας.

Αυτά που πρέπει να αποφύγουν οι γονείς να κάνουν είναι να βάζουν τα παιδιά στη διαδικασία να επιλέξουν έναν από τους δύο, να μεταχειρίζονται το παιδί σα μέσο εκδίκησης για να πληγωθεί ο μπαμπάς ή μαμά ή να κατηγορούν ο ένας τον άλλον μπροστά στα παιδιά.
Επομένως, αν οι γονείς μπουν στη θέση των παιδιών και προσπαθήσουν να κατανοήσουν πως αυτά νιώθουν μετά το διαζύγιο και αποφύγουν καβγάδες και διαμάχες, τα παιδιά θα μεγαλώσουν σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη ισορροπημένων ατόμων.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΙΛΙΠΠΑΙΟΥ
ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ