Στην εκπαίδευση… « ή ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε».

Γράφει ο Θοδωρής Σταυριανόπουλος
Περιφερειακός Σύμβουλος Πελοποννήσου

Η απεργία γεννήθηκε μαζί με τα συνδικάτα και οργανώθηκε στο καπιταλιστικό σύστημα ως πρόσκαιρη και οργανωμένη άρνηση εργασίας από τους εργάτες-υπαλλήλους, ώστε να προωθήσουν τη διεκδίκηση καλύτερων αμοιβών και συνθηκών εργασίας.
Πολλές φορές η εργατική τάξη ......

δεν στοχεύει μόνο στη βελτίωση των όρων εργασίας, αλλά στη γενικότερη αναδιάταξη των παραγωγικών σχέσεων προς υπεράσπιση υπέρτερων κοινωνικών αγαθών, όπως η διατήρηση των θέσεων εργασίας, η προστασία του δημόσιου αγαθού της δωρεάν Παιδείας, Υγείας κ.λπ.

Όμως η επί σειρά ετών κατάχρηση των απεργιακών κινητοποιήσεων έφθειρε και αποθάρρυνε τη συμμετοχή στην απεργία. Φθάσαμε στο σημείο σήμερα το σωματείο να μην μπορεί να πείσει τον εργαζόμενο, με αποτέλεσμα αυτός να μην πειθαρχεί στις αποφάσεις του σωματείου. Πλέον τα ποσοστά που εμφανίζουν οι απεργίες είναι μικρά. Οι εργαζόμενοι, γιατί δεν πειθαρχούν στα καλέσματα των συνδικάτων σε απεργίες ή σε διάφορες εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις είναι τεράστιο θέμα και θέλει μακρά συζήτηση. Ενδεικτικά μόνο θα επισημάνω μερικά σημεία.

1ο Παντού οι χθεσινοί συνδικαλιστές σήμερα είναι προϊστάμενοι και όχι μόνο αλλά και «βασιλικότεροι του βασιλέως».

2ο Οι συνδικαλιστές του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και ΔΟΕ θεωρούν ως προαγωγή τους την συμμετοχή τους στο Δ.Σ. της ΑΔΕΔΥ.

3ο Οι σημερινοί-χθεσινοί συνδικαλιστές (εντολοδόχοι), καταλήγουν σε αυριανούς βουλευτές κομμάτων.

4ο Οι συνδικαλιστές ποτέ δεν βοήθησαν στην κατάργηση της παραπαιδείας διότι πάντα πολλοί από αυτούς ήταν μέσα σ’ αυτήν.

Σήμερα η οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι έχει πλήξει τα μέγιστα τους εκπαιδευτικούς και είναι ηλίου φαεινότερο ότι αδυνατούν να συμμετάσχουν σε πολυήμερες απεργίες. Παρά όλα αυτά η ομοσπονδία μας η ΟΛΜΕ ούτε αυτό το απλό δεν μπορεί να συνεκτίμηση στις αποφάσεις που λαμβάνει για πολυήμερες απεργίες. Το μόνο που κάνουν οι εκπρόσωποι των παρατάξεων στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ είναι να «κονταροχτυπιούνται» για το ποιος θα κάνει την πιο επαναστατική απεργιακή πρόταση.
Σχεδόν καθολική ήταν η συμμετοχή των εκπαιδευτικών την πρώτη μέρα της απεργίας της ΟΛΜΕ. Σε πολλούς νομούς της χώρας το ποσοστό ξεπέρασε το 90%. Αυτό δείχνει ότι σε μία 48-ωρη απεργία ο κλάδος θα είχε συνολική συμμετοχή και θα αντιδρούσε στις πολιτικές του Υπουργείου Παιδείας. Στη συνέχεια η ΟΛΜΕ όντας σε συνοχή και με συναίνεση, σηκώνοντας το δάχτυλο προς τους κυβερνώντας θα μπορούσε να τους πει, ότι τον κλάδο θα τον βρείτε μπροστά σας τιμωρό στις κάλπες των εθνικών εκλογών. Αυτό όμως για να συμβεί απαιτεί συνδικαλισμό άλλων προδιαγραφών.

Οι εκπαιδευτικοί ποτέ στους αγώνες τους δεν είχαν κοινωνικούς εταίρους τους γονείς των μαθητών τους, γιατί πολύ απλά, πάντα υπήρχε και υπάρχει ένα μικρό ποσοστό εκπαιδευτικών που προκαλεί με τον τρόπο που ασκεί την «παραπαιδεία». Αυτό δυστυχώς το χρεώνεται όλος ο κλάδος. Φυσικά δεν ομιλώ για αυτούς που κάνουν ένα φροντιστηριάκι στη γειτονιά τους για να συμπληρώσουν το πενιχρό εισοδημά τους, ομιλώ για αυτούς που για πολλά χρόνια ψαρεύουν πελατεία στο χώρο δουλειάς τους και αφιερώνουν ατέλειωτες απογευματινές ώρες παίρνοντας «μαύρο» χρήμα. Δυστυχώς πολλοί από αυτούς το παίζουν αγωνιστές και σηκώνουν λάβαρα στις πορείες των απεργιών και των κινητοποιήσεων. Πρέπει να καταλάβουν οι διορισμένοι στο δημόσιο συνάδελφοι ότι κάποιοι άλλοι συνάδελφοι αξιοπρεπώς διάλεξαν να ιδιωτεύσουν δημιουργώντας επαγγελματικούς χώρους και κάποιοι άλλοι αδιόριστοι επί σειρά ετών προσπαθούν να επιβιώσουν.

Επίσης στην απόφαση καταστρατήγησης του ωραρίου των υπό κατάληψη σχολείων και την μετατροπή τους από πρωϊνά σε απογευματινά σε χρόνο dt για άλλη μία φορά «ο βασιλιάς αποδείχτηκε πως είναι γυμνός». Εδώ τι κάνει ο τριτοβάθμιος συνδικαλισμός;
Όλα τα παραπάνω απογοητεύουν πολλούς συναδέλφους όπως και εμένα και δεν μας επιτρέπουν να τα δώσουμε όλα σε έναν αγώνα διεκδίκησης και πάλης διότι θεωρούμε ότι τα «σπίρτα» της ειλικρίνειας και του αγώνα είναι βρεγμένα.

Υ.Γ.1 Πολιτικά υποκινούμενη, χαρακτήρισε την απεργία των εκπαιδευτικών ο υφυπουργός Παιδείας Συμεών Κεδίκογλου. Θα συμφωνήσω μαζί του, μόνο που ηθικός αυτουργός είναι τα όσα προσπαθεί να κάνει η ηγεσία του Υπουργείου του.

Υ.Γ.2 Σίγουρα η ζωή μας χωρίς τον συνδικαλισμό δεν θα ήταν καλύτερη. Δεν ζητώ την καταδίκη του, την βελτίωσή του ζητώ.

Υ.Γ.3 Μετά την καταστρατήγηση του ωραρίου των υπό κατάληψη σχολείων μήπως ανοίξει σε κάποιους η όρεξη να προτείνουν ως οικονομική λύση τη συστέγαση σχολείων σε πρωϊνή και απογευματινή βάρδια !