Μήνυμα αναγνώστη για το κοινωνικά ανάλγητο κράτος

Είμαι 68 ετών, συνταξιούχος του Δημοσίου. Τυχαίνει να είμαι τυχερός γιατί έχω ακόμα τους γονείς μου, ηλικίας 202 ετών! (και οι δύο μαζί) με σώας, στο ακέραιο, τας φρένας, αλλά ανήμπορους να εξυπηρετηθούν μόνοι τους και ως εκ τούτου χρήζουν φροντίδας σε 24ωρη βάση.

Γεννηθέντες και οι δύο το........

1912 σε ένα ορεινό χωριό της Τριφυλίας γνωρίζονται από νήπια, είναι παντρεμένοι και ζουν αχώριστα 72 χρόνια.
Ο πατέρας μου πολέμησε στην Αλβανία, πιάστηκε αιχμάλωτος το ’41 στο Καλπάκι και οδηγήθηκε για ένα διάστημα στην Ιταλία και η μοναδική του αμοιβή!, ήταν τα κρυοπαγήματα από τα οποία υποφέρει κάθε χειμώνα από τότε. Χωρίς ούτε ένα παράπονο προς την πατρίδα για την ανάλγητη συμπεριφορά της και την αδιαφορία της, τη στιγμή που νήπια και καιροσκόποι κατά την κατοχή συνταξιοδοτήθηκαν αργότερα ως αντιστασιακοί.

Η μητέρα μου με αναπνευστικά και άλλα πολλά προβλήματα κάνει χρήση οξυγόνου και περιμένουν και αυτή και ο πατέρας μου με την πενιχρή αγροτική τους σύνταξη να καλύψουν τα τεράστια έξοδα για φάρμακα, γιατρούς και για το άτομο που τα φροντίζει.

Η πατρίδα θεώρησε σωστό να τους στερήσει δώρα Χριστουγέννων κλπ. και από τη μητέρα μου την ισόβια σύνταξη των 101 € το μήνα για να σωθεί η οικονομία και να τους τιμωρήσει κατά κάποιο τρόπο …γιατί εξακολουθούν ακόμα να ζουν.

Σας κούρασα αλλά φτάνω στο δια ταύτα. Άρχισα να υποβάλλω τα δικαιολογητικά από το Γενάρη του 2012 στον ΕΟΠΥΥ -μάλλον ΟΠΗ πρέπει να λέγεται γιατί καταπίνει τα πάντα- όλα τα δικαιολογητικά για τη χρήση οξυγόνου της μητέρας μου …αλλά μέχρι τώρα καμία ανταπόκριση. Αλλά και τα τηλέφωνά τους ή δεν τα απαντούν ή είναι κατεβασμένα.

Και τα γράφω αυτά, όχι γιατί θα τα ακούσει κάποιος αρμόδιος -άγνωστο αυτό το φρούτο- αλλά για να εκτονωθώ κάπως και να αποτρέψω μια επίσκεψή μου στον ΕΟΠΥΥ με άγριες διαθέσεις που ίσως προσθέσει μερικές ακόμα ΟΠΕΣ στο χιλιοτρύπιο σύστημά τους.
Εκεί μας φτάσανε!

Και να τους επισυνάψω και μια δήλωση μετανοίας των γονιών μου, γιατί, όπως είπα, εξακολουθούν ακόμα να ζουν.