Η «κρίση» όπως ήρθε ξαφνικά έτσι και θα φύγει.

Γράφει ο Θοδωρής Σταυριανόπουλος
Περιφερειακός Σύμβουλος Πελοποννήσου

Εκτιμώ ότι το ΔΝΤ και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα βρίσκονται κοντά στην ολοκλήρωση του έργου τους, βρίσκονται κοντά στην επίτευξη του σκοπού τους. Η διαρκής ύφεση δεν εξυπηρετεί κανέναν. Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα αφ’ ενός ήθελαν να προσδιορίσουν μια νέα εργασιακή-οικονομική κατάσταση και αφετέρου έπρεπε να διορθωθεί η κατάσταση του υπερδανεισμού, της σπατάλης, της διαπλοκής και του ανύπαρκτου δημοσιονομικού ελέγχου που επικρατούσε σε μερικά κράτη μεταξύ των οποίων ήταν και η χώρα μας.
Χωρίς τη δημιουργία οικονομικής κρίσης δεν θα .......

μπορούσαν να επιβάλουν αυτά που συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στη χώρα μας και αλλού. Δηλαδή δεν θα μπορούσαν να φέρουν τους μισθούς και ειδικά τα «ρετιρέ» στα σημερινά επίπεδα, δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τις νέες εργασιακές συμβάσεις, δεν θα μπορούσε με τόση ευκολία να απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι οδηγώντας την ανεργία στο 30% και παρά όλα αυτά να μην «ανοίγει ρουθούνι».

Γιατί μη μου πείτε ότι επικρατεί κοινωνική έκρηξη; Απεναντίας αυτό που διακρίνω είναι μια ηττοπάθεια. Ο κάθε πικραμένος λέει το παράπονό του στις παρέες του και έτσι παρηγορείτε.
Πριν 5-6 χρόνια κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει αυτό που συμβαίνει σήμερα. Κατηγορούμε τους πολιτικούς ως άσχετους, απρόβλεπτους και διαπλεκόμενους. Καλά αυτοί. Οι συνδικαλιστές τι έκαναν δεν ήξεραν τίποτα; Δεν γνώριζαν για το χάλι του υπερδανεισμού που κατέφευγε η χώρα; Δεν γνώριζαν τίποτα για τις λαμογιές; Παρά όλα αυτά οι συνδικαλιστές συνέχιζαν συντεχνιακά να διεκδικούν αυξήσεις. Λέγω συντεχνιακά γιατί ποτέ κανένας εργασιακός κλάδος δε νοιάστηκε τους άλλους.

Ο κάθε εργασιακός κλάδος κοιτούσε την «πάρτη» του και ανάλογα με το πρόβλημα που δημιουργούσε η απουσία του στην αγορά λόγω απεργίας διεκδικούσε και κέρδιζε. Το κύριο χαρακτηριστικό του συνδικαλισμού που είναι να ελέγχει την εξουσία είχε μετατραπεί σε συναλλαγή. Τα Μ.Μ.Ε. δεν ήξεραν τίποτα; Και αυτά αντί να ελέγχουν την εξουσία έρχονταν κατά το δοκούν σε συναλλαγή μαζί της. Ο εκάστοτε κυβερνητικός ψηφοφόρος διεκδικούσε από τον πολιτικό του χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι είτε διορισμό, είτε ρυθμίσεις στην εφορία και την πολεοδομία, είτε μείωση ενσήμων στο ΙΚΑ και τα κατάφερνε, αδιαφορώντας αν τα προσόντα του ήταν αρκετά για να τον διορίσουν ή ότι όλα τα άλλα ήταν παράνομες πράξεις. Τι «δουλίτσα» του αυτός ήθελε να κάνει. Αυτός σήμερα μιλά για αναξιοκρατία και κατακρίνει το σάπιο πολιτικό σύστημα.

Αν όλοι μας ενοχοποιήσουμε για ότι συνέβη τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα και δεν αναλάβουμε και εμείς τις όποιες ευθύνες μας αναλογούν, δεν αλλάξουμε τρόπο ζωής και συμπεριφορά, τότε θα πορευθούμε στο αύριο με μια τεράστια αυταπάτη και υποκρισία. Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και αν δεν βελτιωθούν οι δομές του κράτους δημιουργώντας την επανίδρυση του τότε με μαθηματική ακρίβεια σύντομα θα βρεθούμε σε χειρότερη κατάσταση πηγαίνοντας στράφι οι θυσίες του ελληνικού λαού.

Τα διεθνή οικονομικά συμφέροντα αν δεν έχουν πετύχει σήμερα αυτά που προαναφέραμε πολύ σύντομα θα τα πετύχουν και τότε η «κρίση»* θα φύγει ξαφνικά όπως και όταν ήρθε. Η επανεκκίνηση της ανάπτυξης και η δημιουργία θέσεων εργασίας θα ξαναρχίσει. Πίσω της η «κρίση»* θα αφήσει στρατιές ανέργων, καθώς επίσης θα έχει διαμορφώσει ένα καινούργιο βιοτικό επίπεδο με εντελώς διαφορετικούς μισθούς και συνήθειες που ξέραμε. Ο Δημόσιος και Ιδιωτικός τομέας θα έχει μειώσει κατά 50% το κόστος λειτουργίας τους. Ο νεοεισερχόμενος εργαζόμενος θα αμείβεται κατά πολύ λιγότερο από αυτόν που αποχωρεί. Όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι πολύ καλά σχεδιασμένα που βγαίνοντας από την ύφεση και την κρίση στο τέλος θα χρωστάμε και υποχρέωση σε αυτούς που μας την δημιούργησαν!

Αυτά που συνέβησαν δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν ούτε σαν σκέψη αν δεν είχε έλθει η τρόικα στη χώρα μας και αν δεν παιζόταν καθημερινά στα Μ.Μ.Ε. το σενάριο των δόσεων, της χρεοκοπίας και το ενδιαφέρον όλων για την σωτηρία της χώρας μας. Φθάσαμε στο σημείο να αποδεχόμαστε ότι συμβαίνει γύρω μας γιατί μας έχουν «ραντίσει» το μυαλό, ότι αυτά συμβαίνουν προκειμένου να μην συμβούν τα χειρότερα. Όλοι μας έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν πήγαινε άλλο ο υπερδανεισμός. Η σπατάλη μας είχε γίνει συνήθεια. Ενώ είμαστε φτωχοί είχαμε αποχτήσει με μια παθογένεια πλούσια ελαττώματα. Βιώναμε την ψευτοευμάρεια του υπερδανεισμού χωρίς ανάπτυξη και χωρίς προοπτική. Ένα είναι βέβαιο ότι υποθηκεύσαμε το μέλλον της επόμενης γενιάς και έχουμε υποχρέωση κάτι να κάνουμε για αυτό.

Το πλοίο έπεσε στα βράχια. Τώρα ή θα το τραβήξουμε από τα βράχια ή θα ναυπηγήσουμε καινούργιο. Το να ναυπηγήσουμε είναι πιο σοβαρό και ελπιδοφόρο για να πορευτούμε με σιγουριά στη συνέχεια. Επίσης η κρίση δίνει δυνατότητα επανίδρυσης του κράτους μέσω σοβαρών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που πρέπει να συμβούν. Εκτιμώ ότι πιάσαμε πάτο και σύντομα θα γίνει αναπτυξιακή επανεκκίνηση θα γίνει ένα ελπιδοφόρο νέο ξεκίνημα στη χώρα μας. Αυτό που έχει σειρά τώρα είναι να επαναπροσδιοριστούν οι τιμές της αγοράς σύμφωνα με σημερινά μισθολογικά δεδομένα. Αυτό θα ξαναβγάλει τον έλληνα καταναλωτή στην αγορά. Όχι όμως ως υπερκαταναλωτικό!
22-10-2012

Υ.Γ.1 Λέγοντας «κρίση»* εννοώ όλο αυτό το φοβικό που έχει γίνει ψυχοφθόρα καθημερινότητα.
Υ.Γ.2 Η πίστωση των τραπεζών είναι σαν μια ομπρέλα που μας την δανείζουν όταν έχει λιακάδα και μας την παίρνουν όταν βρέχει.