ΕΠΙΚΑΙΡΑ Οι περικοπές δαπανών και η ιδιοκατοίκηση του Δημοσίου

Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΜΟΥΛΗ

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ της περικοπής δαπανών του δημοσίου έφερε ξανά στο προσκήνιο συζητήσεις για τις αλόγιστες σπατάλες, το κουβαρντιλίκι με δανεικά και τα μνημόσυνα με… ξένα κόλλυβα!
Η επιστολή του πρωθυπουργού να καταγραφούν εντός μιας εβδομάδας τα ακίνητα κάθε υπουργείου και να μελετηθούν μετακινήσεις υπηρεσιών με στόχο την εξοικινόμηση πόρων, φέρνει στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης με δραματικό μάλιστα τρόπο αυτό που λέει ο λαός: «δεν υπάρχει κράτος».
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι στο πρωθυπουργικο-κεντρικό πολιτκό μας σύστημα, το «αφεντικό» εν έτει 2012 δεν θα γνώριζε τα… υπάρχοντά του;
Μια χώρα χρεοκοπήμενη που επί 3 χρόνια χαροπαλεύει, ..........

βουτηγμένη στην ύφεση επί μια πενταετία, δεν κατάφερε ούτε και να καταγράψει τα ακίνητα του δημοσίου. Φανταστείτε τι θα κρύβεται πίσω από τη διαχείρισή τους!
Όταν στο κέντρο της Διακυβέρνησης της χώρας δεν υπάρχει ούτε ένας κατάλογος με τα ακίνητα, κτίρια, οικόπεδα, κτήματα και εκτάσεις του Δημοσίου, αντιλαμβανόμαστε πόσο υποκριτικές ήταν οι κορώνες για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με στόχο τη μείωση των δαπανών και κατ’ επέκταση του δημοσίου χρέους.
Αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε υπουργείο αποτελεί ξεχωριστό «δοβλέτι», γι’ αυτό ο πρωθυπουργός απηύθυνε την επιστολή σε όλους τους υπουργούς. Άραγε δεν υπάρχει ένας δημόσιος φορέας που να εποπτεύει και να διαχειρίζεται κτίρια και ακίνητα του δημοσίου; Η περιβόητη Κτηματική Υπηρεσία με τι ασχολείται;
Πόσο σοβαρή είναι μια χώρα που μέσα σε τρία χρόνια κρίσης και συνεχούς υποβολής των πολιτών της σε θυσίες χωρίς αντίκρυσμα, δεν κατάφερε ούτε καν να συγκεντρώσει σ’ ένα κατάλογο τα ακίνητα του Δημοσίου;
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν την εύκολη δουλειά: οριζόντιες περικοπές και μέτρα λιτότητας με υπερφορολόγηση των πάντων για να ικανοποιηθούν οι δανειστές.
Κάθε φορά που τίθεται το ζήτημα αξιοποίησης, αλλά και ιδιωτικοποίησης κρατικής περιουσίας, συνήθως οι κρατικοδίαιτοι προνομιούχοι ξεσήκωναν γη και ουρανό κατά του… ξεπουλήματος!
Είχαμε δηλαδή τα εξής παράλογα:
● Από τη μια το κρατικοδίαιτο σύστημα ροκανάει τόσα χρόνια από τα δανεικά και όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού στον στέλνουν στους πολίτες, μηδέ εξαιρουμένων και των πενόμενων.
● Από την άλλη το ίδιο σύστημα είναι τόσο αντιπαραγωγικό, σπάταλο και διεφθαρμένο που αρνείται οποιαδήποτε αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ανεχόμενο τη διαχρονική λεηλασία της, όταν δεν συμμετέχει κιόλας στο «φαγοπότι».
Με αυτά και μ’ αυτά η χρεοκοπία του κράτους, του δημόσιου τομέα, συμπαρασύρει στη δίνει της ύφεσης και τον ιδιωτικό τομέα συρρικνώνοντας την οικονομική δραστηριότητα στο ναδίρ και εκτινάσσοντας την ανεργία στο ζενίθ.
Χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις και οικονομικές σπουδές για να αντιληφθεί κανείς ότι, υπό αυτές τις προϋποθέσεις, δεν υπάρχει φως στο τούνελ;
Αν δεν ανατραπούν οι πολιτικές επιλογές και οι «συνιστώσες» διαφθοράς και γραφειοκρατίας του συστήματος που μας οδήγησε στην καταστροφή, δεν υπάρχει ελπίδα.
Η ευθύνη που ανέλαβε ο Μεσσήνιος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και η τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας είναι βαριά κι ασήκωτη και αν δεν κινηθούν ταχύτητα, αποφασιστικά και ανατρεπτικά των επιλογών και των νοοτροπιών του χθες, δύσκολα θα υπάρξει αύριο για τους ίδιους, τη χώρα και τους πολίτες. Αν δεν βάλουν «εδώ και τώρα» πάτο στο βαρέλι η χώρα θα πάει άπατη…

ΘΑΝ. ΤΣΑΜΟΥΛΗΣ

Υ.Γ.: Όλα αυτά πως «λειτουργούν» στη Μεσσηνία; Με μια λέξη: χάος!

Υ.Γ. 1: Μου έλεγε χθες αρχιτέκτονας μηχανικός που γνωρίζει τα της δημόσιας διοίκησης ότι αν βάλουμε κάτω τις κατόψεις του διοικητηρίου και τις ανάγκες του ευρύτερη δημοσίου στην Καλαμάτα μπορούν να στεγαστούν όλες εκεί και να μείνει κι ένας όροφος για… χώρο αναψυχής!!! Υπάρχει σοβαρός αντίλογος;