Πηγαίνοντας προς εκλογές αιρετών εκπροσώπων των εκπαιδευτικών για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια

Γράφει ο Θοδωρής Σταυριανόπουλος
Μαθηματικός - Διευθυντής 2ου Λυκείου Καλαμάτας

Η εκπαίδευση στη χώρα μας πάντα αποτελεί προτεραιότητα προεκλογικά. Μετά η προτεραιότητα ξεχνιέται. Η εκπαίδευση πάντα μεταρρυθμίζεται και πάντα αρρύθμιστη παραμένει κάνοντας πειραματισμούς στα εκπαιδευτικά συστήματα. Η εκπαίδευση είναι δωρεάν αλλά ο κάθε εργαζόμενος διαθέτει σημαντικό μέρος από το μισθό του για φροντιστήρια. Η παιδεία εκτιμώ είναι δημόσιο αγαθό και η πολιτεία έχει υποχρέωση να την παρέχει δωρεάν σ’ όλους, όσους το θελήσουν.

Σε άγονη γραμμή ταξίδευε κάποτε στο χώρο της εκπαίδευσης η ......

αξιοκρατία και η αντικειμενικότητα. Το ρουσφέτι βρισκόταν στην πρώτη γραμμή και ζούσε το μεγαλείο του. Η οικονομική κρίση (έλλειψη θέσεων εργασίας) μπορεί να θεωρηθεί ότι έκανε και ένα καλό. Ξεθεμελίωσε το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία.
Η διαθεσιμότητα και η κινητικότητα πρόσφατα έκαναν την επίσκεψή τους στο χώρο της εκπαίδευσης. Ο χώρος της εκπαίδευσης πάντα αποτελούσε τον εύκολο «αντίπαλο» όταν ξεσπούσε μια κρίση. Πάντα ο κλάδος των εκπαιδευτικών είχε πολλά θύματα σε περιόδους κρίσης. Αυτό όμως συνέβαινε γιατί πάντα στο χώρο της εκπαίδευσης συνδικαλιστικά υπήρχε μια εσωστρέφεια που δεν άφηνε την διεκδίκηση ενωμένη να φθάσει στον προορισμό της. Υπήρχε αυτή η συνδικαλιστική παραταξιακή φαγωμάρα που έβλεπε το δέντρο και δεν έβλεπε το δάσος. Κυρίαρχος στόχος κάθε παράταξης ήταν να βγάλει την ουρά της απέξω και να ενοχοποιήσει τις άλλες .

Ο συνδικαλισμός αλληθωρίζοντας ψηφοθηρικά πάντα έδινε δίκιο στα αιτήματα των εργαζομένων. Πάντα οι αιρετοί διεκδικούσαν προνόμια για φίλους και παραταξιακούς συντρόφους και πολλές φορές εκτελώνιζαν αδικία και εμπάθεια. Χιλιάδες ήταν αυτοί οι εκπαιδευτικοί που απολάμβαναν αποσπάσεις και βολέματα υπό την «ευλογία» των υπηρεσιακών συμβουλίων και των συνδικαλιστών.
Ποτέ δεν αμείφθηκε η παραγωγικότητα, η αξιοπρέπεια και η εργατικότητα των εκπαιδευτικών, απεναντίας η ομοσπονδία μας ήταν πάντα ταμπουρωμένη πίσω από την πρόταση που έλεγε όχι στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, προστατεύοντας πολλές φορές τους λουφαδόρους, αγνοώντας την πλειοψηφία του κλάδου που επιτελούσε και επιτελεί με αξιοπρέπεια και εργατικότητα το καθήκον της.

Ποτέ η ΟΛΜΕ δεν εκμεταλλεύτηκε αγωνιστικά το πληθυσμιακό πλεονέκτημα του κλάδου, αλλά πάντα αριστερόστροφα κατέβαινε στη διεκδίκηση χωρίς συνοχή, κουράζοντας τον κλάδο με τις ανούσιες 24-ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις που πολλές φορές τα ποσοστά συμμετοχής τους έφθαναν στο εξευτελιστικό 15% .
Η ΟΛΜΕ (Καθηγητές) αντί να κατεβαίνει σε απεργίες μαζί με την ΔΟΕ (Δάσκαλοι) βάζοντας ως αιτήματα καθαρά εργασιακά εκπαιδευτικά ζητήματα, γινόταν συνοδοιπόρος στις απεργιακές κινητοποιήσεις με την ΑΔΕΔΥ. Δηλαδή οι εκπαιδευτικοί πορεύονταν μαζί στη διεκδίκηση με άλλους κλάδους που απολάμβαναν με λιγότερα προσόντα μισθούς πολλές φορές σχεδόν διπλάσιους από τους μισθούς των εκπαιδευτικών. Έτσι οι εκπαιδευτικοί γίνονταν ασπίδα προστασίας των κεκτημένων άλλων ακριβοπληρωμένων εργασιακών κλάδων. Αυτό κατά ένα λόγο γινόταν γιατί οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και ΔΟΕ έβλεπαν ως προαγωγή την συνδικαλιστική τους μεταπήδηση στο Δ.Σ. της ΑΔΕΔΥ.

Κατά την περσινή σχολική χρονιά η Ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας επέβαλε αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά δύο ώρες. Ως αντεπιχείρημα η ΟΛΜΕ τότε θα έπρεπε να απαιτήσει τμήματα μαθητών σε όλα τα σχολεία μέχρι 20 μαθητές, καθώς και δημιουργία κατάλληλων υποδομών στα σχολεία για τους εκπαιδευτικούς όπου εκεί θα προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, θα προετοιμάζουν και θα διορθώνουν τα διαγωνίσματά τους καθώς επίσης θα δέχονται και τους γονείς των μαθητών για ενημέρωση. Εκεί οι εκπαιδευτικοί θα πραγματοποιούσαν τη δουλειά που μέχρι σήμερα παίρνουν και κάνουν στο σπίτι. Όλα αυτά απαιτούν συγκεκριμένους χώρους με εποπτικά μέσα και υποδομές όπως συμβαίνει σε προηγμένα σε θέματα εκπαίδευσης κράτη, τα οποία εμείς ως κράτος δεν είμαστε ικανοί ούτε να τα αντιγράψουμε. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να απαλλαγεί από εργασίες γραμματειακής υποστήριξης και ευημεριών και να ασχολείται απερίσπαστος στα εκπαιδευτικά του καθήκοντα.

Στο σημείο αυτό θα αναφέρω ένα από τα προβλήματα του εκπαιδευτικού χώρου. Ένας Δ/ντής μιας μικρής σχολικής μονάδας π.χ. 7 τμημάτων ενός Λυκείου 150 μαθητών κάνει 7 ώρες μάθημα, δεν έχει κανένα υποδιευθυντή, κανένα άτομο με μειωμένο ωράριο που να τον βοηθά στη γραμματειακή υποστήριξη του σχολείου του. Ένας Δ/ντής μιας μεγάλης σχολικής μονάδας π.χ. 13 τμημάτων ενός Λυκείου 300 μαθητών κάνει 2 ώρες μάθημα, έχει 2 υποδιευθυντές (με μειωμένο ωράριο, αποζημίωση, και μετρήσιμα μόρια), γραμματέα ή άτομα με μειωμένο ωράριο που τον βοηθούν στη γραμματειακή υποστήριξη του σχολείου.
Εκτιμώ ότι εδώ υπάρχει αδικία . Κατά τη γνώμη μου αφού ο δεύτερος Δ/ντης απολαμβάνει όλης αυτής της γραμματειακής υποστήριξης, καλό θα είναι να μην υπάρχει καμία διάκριση στο ωράριο. Θεωρώ ότι ο Δ/ντης δεν πρέπει να κάνει μάθημα ή να κάνει το πολύ 2 ώρες.

Πλην ελαχίστων περιπτώσεων ποτέ δεν είδαμε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας με διάθεση διαλόγου και ικανοποίηση αιτημάτων εκπαιδευτικών. Αυτό συμβαίνει διότι αυτοί που καταλαμβάνουν τις διευθυντικές θέσεις στελεχών, πολλοί εξ αυτών αν και ήταν πρώην συνδικαλιστές γίνονται «βασιλικότεροι του βασιλέως». Έτσι ο εκπαιδευτικός χώρος αν και είναι ο μοναδικός εργασιακός κλάδος που το 100% είναι πτυχιούχοι, έχει καταντήσει ο φτωχός συγγενής του δημόσιου τομέα.
Εκτιμώ ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα δίνει περπατησιά έκφρασης στον καθένα μας. Κάθε υπερβολή δημιουργεί ένα ελάττωμα αλλά και κάθε ελάττωμα μια υπερβολή. Δεν θέλω όμως να συνεργήσω στη δημιουργία αυτής της ζύμης. Οι άνθρωποι πολλές φορές σκοντάφτουν πάνω σε ψεύδη και ανακρίβειες. Μετά καλό είναι να σηκώνονται και να συνεχίζουν το δρόμο τους προβληματισμένοι. Αν έρθουν τα δύσκολα τότε κάποιοι είμαι σίγουρος ότι χτυπώντας «πισωπεταλιά» θα τρέξουν να κρυφτούν.
Ο κλάδος ενόψει εκλογών πρέπει να επαναπροσδιοριστεί αγωνιστικά και διεκδικητικά αφού πρώτα βάλλει πολλές κόκκινες γραμμές. Θα πρέπει να δει ως συγκριτικό πλεονέκτημα το πληθυσμιακό του μέγεθος με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα υπάρξει συναίνεση και συνοχή στην όποια διεκδίκηση. Επίσης από τον συνδικαλισμό θα πρέπει να απομακρυνθούν τα άτομα που ταυτόχρονα με τα συνδικαλιστικά τους καθήκοντα, τους έχουν ανατεθεί και άλλοι κομματικοί ρόλοι.

Τελειώνοντας θα θέσω τρία ερωτήματα:
• Μπορεί το σχολείο να γίνει ελκυστικό και ενδιαφέρον;
• Μπορεί η μάθηση να αποκτήσει γεύση και η διδασκαλία ουσία;
• Μπορεί ο δάσκαλος να γίνει συνοδοιπόρος του μαθητή στο ταξίδι της γνώσης;

ΥΓ.1 Η μάνα μας έχει καταλήξει σε μια συνταγή και φτιάχνει τα κουλούρια της και είναι νόστιμα. Τόσοι Υπουργοί Παιδείας, τόσα χρόνια δεν μπορούν να βρουν τη συνταγή για να φτιάξουν την εκπαίδευση;

ΥΓ.2 Στη Φινλανδία οι μαθητές είναι χαρούμενοι όταν μετά τις διακοπές επιστρέφουν στο σχολείο. Στην Ελλάδα απεναντίας οι μαθητές είναι χαρούμενοι όταν κλείνουν τα σχολεία.

ΥΓ.3 Στη Φινλανδία, ο γιος του Πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Εδώ έχουμε σχολεία που στάζουν νερά και οι μαθητές το χειμώνα κρυώνουν. Εδώ έχουμε σχολεία που οι Δ/ντές τσιγκουνεύονται τις φωτοτυπίες. Εδώ έχουμε σχολεία όπου κάποιους μαθητές τους μεταφέρουν τα στρατιωτικά λεωφορεία και κάποιοι άλλοι μαθητές φεύγουν βρέχοντας απ’ το σχολείο.