Ποιος είναι ο μόνος λαός που πετυχαίνει θαύματα στο ποδόσφαιρο υπενθύμισε -και παγκοσμίως πλέον- η Εθνική!
Με ψυχικά .....
αποθέματα απ’ αυτά που δικαίως περηφανευόμαστε ότι διαθέτουμε ως Έλληνες, τα παιδιά του Σάντος έφτυσαν κατάμουτρα τις αναποδιές που τους χτύπησαν και λύγισαν 2-1 την Ακτή Ελεφαντοστού!
Παρά τις αναγκαστικές αλλαγές, τους… μαγνήτες που είχαν τα δοκάρια των αντιπάλων (3) και την ποδοσφαιρική αδικία της ισοφάρισης του γκολ του Σάμαρη (στο 74’ από τον Μπονί) το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν έπεσε.
Και μ’ ένα πέναλτι που κέρδισε κι εκτέλεσε με ασήκωτα… καρύδια ο Σαμαράς στις καθυστερήσεις (2-1), μας έκανε (ακόμα πιο) υπερήφανους με την πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ!
Το ματς
Η σημερινή αποστολή ήταν δύσκολη για την Εθνική. Όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά όμως, η Ελλάδα δεν θέλει δύσκολα. Θέλει τα (σχεδόν) ακατόρθωτα για να δείξει πόσο βαριά είναι τα… σορτσάκια της! Πριν περάσει ένα τέταρτο, η ομάδα μας είχε χάσει ένα βασικό της όπλο (Κονέ). Πριν περάσει το εικοσάλεπτο είχε χάσει τον τερματοφύλακά της (Καρνέζη). Και μαζί τους είχε χάσει και δυο -υπερπολύτιμες- αλλαγές. Ε και; Τα παιδιά του Σάντος δεν έκλαψαν τη μοίρα τους. Την προκάλεσαν προκλητικά… υπέροχα!
Γιατί οι Παπασταθόπουλος-Μανωλάς αντιμετώπιζαν τόσο ακομπλεξάριστα τον Ντρογκμπά σαν να ήταν ο Αλέκος Τάτσης. Οι Καραγκούνης-Μανιάτης αποδείκνυαν ότι ΓΙΝΕΤΑΙ να εξαφανίσεις «θεριό» σαν τον Γιάγια Τουρέ. Ο Χολέβας προειδοποιούσε (με σουτάρα στο δοκάρι) ότι η Ελλάδα ήταν αγριεμένη. Κι όσοι δεν το πίστεψαν, αναγκάστηκαν για τα καλά να το χωνέψουν μετά: Όταν οι Σάμαρης-Σαμαράς συνδυάστηκαν τόσο αρμονικά όσο τα… επίθετά τους, πριν η χρυσή αλλαγή του Σάντος σκοράρει ένα ακόμα πιο χρυσό γκολ.
Αυτό ήταν! Η ψυχή της ομάδας μας απογειώθηκε. Τα βαρίδια του άγχους άρχισαν να φορτώνουν τ' αφρικανικά πόδια. Κι εκείνα των διεθνών μας άρχισαν να βγάζουν φτερά. Το έδειξε ο Χριστοδουλόπουλος -όταν πήγε να βάλει ένα γκολ που θα ‘μοιαζε αντίστοιχο θαύμα μ’ εκείνο της… ανάστασης του συνονόματου. Το επιβεβαίωσε ο Σαλπιγγίδης -μ’ ένα σουτ τόσο επικίνδυνο, σαν αυτά που ΔΕΝ έκαναν οι αντίπαλοι στη δική μας εστία. Και το φώναξε ο Καραγκούναρος -μ’ ένα «παστέλι» απ’ το οποίο ακόμα κουνιέται το δοκάρι του Μπαρί!
Σαν να ‘ταν γραφτό όμως να νικήσει ΚΑΙ εκείνη, η τύχη ξαναγύρισε την πλάτη στην Εθνική μας. Έκανε αρκετή μια στιγμή αδράνειας ώστε ο Μπονί να την «πληγώσει». Όχι όμως και να τη σκοτώσει! Γιατί -όπως αρμόζει σε πραγματικούς μάγκες- οι διεθνείς μας ατσαλώθηκαν. Βγήκαν μπροστά. Δε στάθηκαν στη δικαιολογία του τρίτου δοκαριού (σε σέντρα-σουτ του Τοροσίδη). Και με το πρώτο πέναλτι της ιστορίας που -αν και φαινομενικά άδικο- απένειμε δικαιοσύνη, έκανε τον Σαμαρά σύμβολο ενός ακόμα ποδοσφαιρικού θαύματος.
