Ένα μεγάλο τεχνικό έργο βρίσκεται στο στάδιο της ολοκλήρωσης στην περιοχή μας, ένα έργο που απευθύνεται σχεδιαστικά σε ανάγκες του μέλλοντος και σκοπό έχει να καλύψει .....
σε βάθος χρόνου τις υδάτινες ανάγκες της περιοχής. Καίτι βρισκόμαστε σε μία από τις πλουσιότερες σε υδάτινο δυναμικό περιοχές της χώρας, ο συνδυασμός των αναγκών της σε νερό αρδευτικών και οικιακών (κατοίκων και επισκεπτών) τείνει να αυξάνει με γρήγορο ρυθμό. Όσον αφορά τις αρδευτικές ανάγκες η τυποποίηση των αρδευτικών μεθόδων οδηγεί σε οικονομία στη σπατάλη ύδατος μεν, αλλά και σε αύξηση της κατανάλωσης λόγω της απλότητας στην εφαρμογή νέων υπεραρδευτικών εφαρμογών (π.χ. ποτιστικές ελιές). Παράλληλα σε περιοχές της χώρας με αντίστοιχα έντονη γεωργική δραστηριότητα, έχουν προκύψει σημαντικά προβλήματα υπεράντλησης και κακοδιαχείρισης του υπόγειου υδάτινου δυναμικού (από την ταπείνωση του υδροφορέα ως την εισροή της θάλασσας εντός αυτού), πρόβλημα στο οποίο επιπλέον απευθύνεται η δημιουργία του Φιλιατρινού φράγματος.
Όσον αφορά τις ατομικές ανάγκες σε νερό δε θα απαιτηθεί εκτενής ανάλυση για τα αίτια που οδηγούν στην ταχύτατη αύξηση τους: είναι πολιτιστικά.
Ποιά είναι λοιπόν η αναγκαιότητα να αναπτυχθεί προβληματισμός για το συγκεκριμένο θέμα, τη στιγμή που αυτό καλύπτει ως φαίνεται ανάγκες του μέλλοντος παρά δημιουργεί προβλήματα στο παρόν. Ο λόγος να αναπτυχθεί προβληματισμός είναι τεχνοοικονομικός.
Η διεθνής πρακτική, οι επιστημονικές αναλύσεις, και οι οικονομικές μελέτες συμφωνούν σε ένα πράγμα: το υδρο-αρδευτικά φράγματα κοστίζουν πολλά λεφτά. Δεν αποσβένονται με κανένα τρόπο και με κανενός είδους λειτουργία. Που σημαίνει ότι αν θέλεις να τα βγάλεις πέρα με πενία στην υδάτινή σου άνεση, πρέπει να “κλείσεις την κάνουλα”, να βάλεις “δελτίο”, όπως κάνουν εδώ και δεκαετίες στο Ισραήλ που αποτελεί διεθνή πρωτοπόρο και σε αυτόν τον τομέα. Η διαφορά όμως είναι, για να αναπτύξω λίγο περισσότερο τον προβληματισμό, ότι εδώ υπάρχει πλούσιο υδάτινο δυναμικό, να το αφήσουμε ανεκμετάλλευτο;
Όχι, αλλά τουλάχιστο να συμβουλευτείς την επιστημονική κοινότητα πριν πάρεις τις αποφάσεις σου για το σχεδιασμό των έργων. Και η διεθνής πρακτική, οι επιστημονικές αναλύσεις, και οι οικονομικές μελέτες, για να επανέλθουμε πάλι σε αυτές δείχνουν ένα πράγμα, ότι μόνο οι μικτές εφαρμογές χρήσης υδρο-αρδευτικές και ηλεκτροπαραγωγές ενός υδάτινου ταμιευτήρα έχουν οικονομική επάρκεια. Τη στιγμή που η αγορά ενέργειας προσβλέπει σε πλήθος εναλλακτικών παρόχων και μεθόδων (ηλιακή, ανεμογεννήτριες, αέριο κλπ), είναι απαράδεκτο για άλλη μία φορά να αποφεύγουμε το αυτονόητα απολύτως αναγκαίο. Η διεθνής πρακτική οδηγείται σε υβριδικές λύσεις από την τεχνολογία και την οικονομία ως την κοινωνία και τον άνθρωπο. Αντίστοιχη αντιμετώπιση είναι αναγκαία και στα καθ' ημάς.
