Γρηγόρης Χαλιακόπουλος: "Ελευθερος άνθρωπος είναι ο καλά Πληροφορημένος"

Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας και είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος. Στο παρελθόν εργάστηκε στον τραπεζικό τομέα και υπήρξε συνδικαλιστής του αυτόνομου και ανένταχτου συνδικαλιστικού κινήματος. ∆ιετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Αντιπρόεδρος των εργαζομένων στην τότε Τράπεζα Πίστεως και μέλος της διοίκησης της ΟΤΟΕ.
Παραιτήθηκε το 1997 και αποχώρησε οριστικά από το συνδικαλισμό λόγω διαφωνίας του με την κομματικοποίηση και την ευκαιριακή πολιτική του κινήματος.

Κατά τα έτη 1994-1995 εξέδιδε την εφημερίδα «Αίσθηση Λόγου και Τέχνης», την πρώτη free press, μέσα από την οποία προβλήθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι της Επιστήμης, των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Συνεργάστηκε δημοσιογραφικά με τις εφημερίδες «Καθημερινή της Κυριακής», «Νίκη», «Επενδυτής του Σαββάτου», «Real news», «Ελευθερία Καλαμάτας», «Έθνος» και τα περιοδικά «Ταχυδρόμος», «Επειδή», «Homme», «Πανόραμα», «Μομέντο», «Paper» και «Εικόνες».

Ας δούμε επιγραμματικά τα έργα του καθώς περισσότερες λεπτομέρειες μάς δίνει στην ενδιαφέρουσα κουβέντα μας ο ίδιος.

«Μελλοντικά Παρελθόν του Σήμερα»
Ποίηση
εκδόσεις Τσαπέπα 1984

«Αντικέρ Ιδεών»
Ποίηση
εκδόσεις Ειρήνη 1991

«Τα Φώτα της Πόρσε»
∆ιηγήματα
εκδόσεις Θουκυδίδης 1993

«Επικηρυγμένη Αίσθηση»
Ποίηση
εκδόσεις Θουκυδίδης 1994

«Θεωρείο στην Κόλαση»
Ποίηση
εκδόσεις ∆ωδώνη 1996

«Πρόστυχο Φεγγάρι»
Νουβέλα εκ-
δόσεις ∆ιάττων 2000

«Η Καρδιά του δότη»
Μυθιστόρημα εκδόσεις Άγκυρα 2006

«Το ∆άκρυ του Μουτζούρη»
Παραμύθι εκδόσεις Νίκας - Ελληνική Παιδεία 2008

«Πέθανα...αλλά σας βλέπω»
Μυθιστόρημα Εκδόσεις Καλέντη 2008

«Αγαπώ τη ∆υσλεξία σου»
Μυθιστόρημα Εκδόσεις Αιγέας 2010

«Να φοβάσαι τον άνδρα»
Μυθιστόρημα εκδόσεις Άγκυρα 2012

«Το ταξίδι του Φερεϋντούν»
Παραμύθι εκδόσεις Καλειδοσκόπιο 2013

Θεατρικά:
«Κοσμάς ο Αιτωλός - Φτιάξτε σχολειά - φτιάξτε σχολειά»
(πρόγραμμα - βιβλίο) - εκδόσεις ∆ρόμων 2011

«Θυρίδα 111»
[πρόγραμμα - βιβλίο] εκδόσεις ∆ρόμων 2012

«Η Σκιά του Ειδώλου»
(πρόγραμμα - βιβλίο) εκδόσεις Γράμμα 2013

«ΠΑΛΜΟΣ»: Συγγραφέας, δημοσιογράφος, συνδικαλιστής, και ένα βαρυφορτωμένο βιογραφικό, το δικό σας, ενός δημιουργικού, δραστήριου, εργατικού, επιτυχημένου, ανήσυχου ανθρώπου. Τι σας συγκινεί περισσότερο, τι αγαπάτε;

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Η συγγραφή με βοηθά να εκτονώνω το κρανίο μου όταν υπερσυμπιέζεται από σκέψεις, είτε αυτές είναι αθώες, πονηρές, έξυπνες, ηλίθιες ή διαστροφικές.
Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που πράττει και όχι γι’ αυτό που σκέπτεται. Η δημοσιογραφία μου απλώνει τις γνώσεις μέσω της έρευνας, του ρεπορτάζ, των ταξιδιών, αλλά με βοήθησε στη ζωή μου να έρθω σε επαφή, με πρόσωπα διαμετρικά αντίθετα. Από καθηγητές του Χάρβαρντ μέχρι ισοβίτες. Όσο για το συνδικαλισμό που αποτελεί παρελθόν στη ζωή μου, απλώς αντιστάθηκα από αξιοπρέπεια στον εργοδότη μου, μέσω μιας ανεξάρτητης κίνησης, καθότι απεχθάνομαι τα κομματικά αμνοερίφια, αλλά κι επειδή τα «όχι» που πληρώνονται με τίμημα, με ισορροπούν πιότερο από τα «ναι» που παρέχουν διευκολύνσεις. Στο ερώτημά σας τι αγαπώ περισσότερο... τη ζωή και όλες τις προεκτάσεις της!

«Π»: Ως δημοσιογράφος, βοηθάτε τον συγγραφέα;
Γ.Χ.: Υπάρχει μια όσμωση, αυτό που λέμε αλληλεπίδραση. Έχει τύχει να αφήσω ένα βιβλίο στη μέση, για να γράψω ένα άρθρο... και το αντίθετο. Αλληλοτροφοδοτούνται και οι δυο μου δραστηριότητες.

«Π»: Εργαστήκατε στην Τράπεζα Πίστεως και παραιτηθήκατε απο Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Εργαζομένων, γιατί διαφωνήσατε με
την κομματοποίηση και την ευκαιριακή πολιτική του συνδικαλισμού, το 1997. Είχατε θέση και άποψη. ∆ικαιωθήκατε στο πέρασμα των χρόνων;

Γ.Χ.: Υπήρξα από τους νεώτερους Γενικούς Γραμματείς στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε ηλικία 26 χρονών. ∆ιετέλεσα και Αντιπρόεδρος, Μέλος της ∆ιοίκησης της ΟΤΟΕ, αλλά ήμουν πάντα στον αυτόνομο, ανένταχτο και ανεξάρτητο χώρο. Πολλοί σημερινοί βουλευτές των κομμάτων, εκείνη την εποχή ως συνδικαλιστές, έτρεχαν πίσω από τους κομματικούς αρχηγούς τους, σαν ψεκασμένα ζόμπι. Κάποιοι από αυτούς σήμερα μας κυβερνούν. ∆εν είναι θέμα δικαίωσης, εφόσον δεν άλλαξα ιδέες και παρέμεινα σταθερός στις αρχές μου. Απλώς, ψηφίστηκα, εκλέχτηκα και μετά από μια ακραία παλινωδία των κατ ́ επίφασιν συνδικαλιστών, αηδίασα και παραιτήθηκα. Οι συνάδελφοί μου με εξέλεγαν επί πολλά χρόνια ανάμεσα στους πρώτους. ∆εν κομπορρημονώ, αλλά από την αρχή της συνδικαλιστικής μου πορείας νιώθω δικαιωμένος.

«Π»: Η εφημερίδα που εκδώσατε για δύο χρόνια, «Αίσθηση Λόγου και Τέχνης», είχε μεγάλη και σημαντική παρουσία, ενώ μέσα από αυτή προβλήθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι της Επιστήμης των Τεχνών και των Γραμμάτων. Τι σας έδωσε ως εμπειρία;

Γ.Χ.: Με δίδαξε πως οι στόχοι, προσφέρουν μεγαλύτερη ηδονή, όσο πιο δύσκολοι είναι. ∆ιανέμετο δωρεάν, σε βιβλιοπωλεία, και σε όλες τις πρωτεύουσας της χώρας... κι εγώ απλώς έγραφα, τύπωνα, ταχυδρομούσα και πλήρωνα, μέχρι που φαλίρισα και την έκλεισα. Κέρδισα όμως την αγάπη των συνεργατών και αναγνωστών της.

«Π»: Το συγγραφικό σας έργο μεγάλο και σπουδαίο, και τα θεατρικά σας έργα. Πώς καταφέρατε να τα συνδυάσετε όλα αυτά, με τι προσωπική θυσία;

Γ.Χ.: Μ ́ ένα μαχαίρι μπορείς να κάνεις τα εξής πράγματα: Να κόψεις ψωμί, να βιδώσεις μια βίδα, να χαράξεις τ ́ αρχικά σου σ ́ ένα τοίχο, να σκαλίσεις ένα ξύλο και να μαχαιρώσεις τον εραστή της γυναίκα σου. Τα ίδια και περισσότερα μπορείς να κάνεις με μια πένα, αρκεί να έχει μελάνι το μελανοδοχείο της έμπνευσής σου. Καμιά προσωπική θυσία δεν έχω κάνει για να γράψω. ∆εν έχω ούτε μεγάλο, ούτε σπουδαίο έργο, απλώς αληθινό, δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου και κατ ́ επέκτασιν τον αναγνώστη.

«Π»: Ποιές είναι οι δυσκολίες που συναντήσατε στην επιμέλεια όσον αφορά στα βιβλία μεγάλων ποιητών;

Γ.Χ.: Οι μεγάλοι ποιητές, αντίθετα, σου αφαιρούν δυσκολίες, γιατί είναι μεγάλοι και το μεγαλείο διευκολύνει δεν δυσκολεύει!

«Π»: Πού βρίσκεται το κλειδί της επιτυχημένης σας πορεία σας στη συγγραφή;

Γ.Χ.: ∆εν ξέρω αν είμαι επιτυχημένος, άλλωστε τα κριτήρια σε κάθε περίπτωση είναι καθαρά υποκειμενικά. Υπάρχουν πάντα αναγνώστες που σε λατρεύουν και άλλοι που δεν θέλουν να σε δουν. Η δική μου πορεία, μικρή ή μεγάλη, καλή ή κακή, στηρίζεται στο ανεξέλεγκτο θράσος μου να αυτοσαρκάζομαι, στη συμμαχία μου με το διάολο και στην αδιαφορία μου για την επιφαινόμενη ηθική. Η αστική υποκουλτούρα του «πρωκτού»... μου υποδαυλίζει ερεθίσματα να την σκιαγραφήσω. Οι δήθεν αποτελούν τους καλύτερους πελάτες μου...

«Π»: Ως πρώην ανεξάρτητος συνδικαλιστής, πώς βλέπετε την οικονομία της χώρας, τους χειρισμούς της συγκυβέρνησης;

Γ.Χ.: Η παγκοσμιοποίηση είναι δημιούργημα του πλούτου. Η παγκόσμια διακυβέρνηση επίσης. Η πτωχοποίηση της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων του πλανήτη, αποτελεί στόχο τους προαποφασισμένο από χρόνια. Ενοχλούμαι με τους ηλίθιους που μου διαβρώσανε τη ζωή με τις πλαστικές σημαιούλες τους και τώρα αγανακτούν. Κάποιοι πιστεύουν πως όλα όσα πραγματώνονται σήμερα, αποτελούν προϊόν πρόσφατων αποφάσεων. Όταν ο Άρμστρονγκ πήγε στη Σελήνη, είχαμε εικόνα και ήχο. Συνεπώς από τότε μπορούσαμε να έχουμε κινητά. Μας τα δίνουν όμως αποσπασματικά, κάθε χρόνο κι από κάτι: Να, πάρε τώρα με οθόνη, σε λίγο με φωτογραφία, αργότερα με κάμερα, σήμερα με πληκτρολόγιο αφής... και πάει λέγοντας. Όταν φθάσαμε να τα πουλούν στα σούπερ μάρκετ, οι μυστικές υπηρεσίες τα είχαν πριν γεννηθούμε. Απλώς μας τα δίνουν σαν χαπάκια, όπως ο Σοβιετικός ρέκορντμαν στο άλμα επί κοντώ Σεργκέι Μπούμπκα, που κάθε χρόνο έκανε επιλεγμένα κι ένα ρεκόρ (37 παγκόσμια) για να παίρνει τα μπόνους των διαφημιστικών εταιρειών που είχε υπογράψει. Αντιλαμβάνεσθε τι επιστημονικά όπλα κρατούν στα χέρια τους, που πιθανόν να τα μάθουμε σε πενήντα χρόνια από τώρα; Για ποια συγκυβέρνηση λοιπόν μου μιλάτε; Αυτών που συμπεριφέρονται σαν τσιράκια, τις ορντινάντσες του λαθραίου πετρελαίου και των τραπεζικών τοκογλύφων; Το παγκόσμιο κέντρο του καπιταλιστικού συστήματος, φροντίζει να τοποθετεί πάντα ανθρώπους ελεγχόμενους, ομήρους, που τους κρατά στο χέρι. ∆ιέλυσαν τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική, τη Γιουγκοσλαβία, σήμερα την Ελλάδα... ποιοι νομίζετε; Ο Μπλερ, ο Σαρκοζί, και η Μέρκελ; Οι εντολείς τους δεν προβάλλονται ποτέ. ∆είτε την κατάντια του Μπερλουσκόνι και του Στρος Σκαν και θα αντιληφθείτε για ποια συμμορία μιλάμε... Οπότε το να μιλάμε για τους υποτακτικούς τού δικού μας προτεκτοράτου... είναι τουλάχιστον αστείο. Άλλωστε το ομολογούν ανερυθρίαστα οι ίδιοι: «ότι πει η Τρόικα»...

«Π»: Τα λουκέτα πέφτουν σαν το χαλάζι. Ποιά η γνώμη σας;
Γ.Χ.: Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι, θα έλεγε ο Αριστοφάνης, μετατρέποντας τον πόνο σε πολιτική σάτιρα, με δηκτικό ύφος, και βιτριόλι ενισχυμένο. Απεχθάνομαι τα κλάματα και τη μιζέρια. Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, κι ό,τι κλείνει ανοίγει. Η ώρα της επιβίωσης έφθασε πλέον οριστικά. Ας διδαχτούμε λοιπόν, πώς είναι να παλεύεις για τον επιούσιον, χωρίς διακοποδάνεια, καθαρίστριες στις μεζονέτες και μηδέν ένσημα στο ενεργητικό σου. Όσο για μας, που δεν τα είχαμε αυτά, αλλά σήμερα πληρώνουμε τις συμπεριφορές τού κάθε Κωστάκη, Άκη, Αντωνάκη και Γιωργάκη, το μόνο αντίδοτο απέναντι σ αυτά τα πολιτικά τρωκτικά, είναι η αλληλεγγύη. Κανένας εγκαταλελειμμένος στη μοίρα του... το σουβλάκι κομμένο στα δύο ή και στα πέντε αν χρειαστεί. Η Μαρία Αντουανέτα πέθανε, για να μας δώσει παντεσπάνι ...

«Π»: Οι αυτοκτονίες επίσης έγιναν καθημερινότητα. Πώς αντιδρά η κοινωνία;
Γ.Χ.: Άλλοι με Σουλεϊμάν, άλλοι με πορείες, άλλοι με αγωγές, άλλοι με αντικαταθλιπτικά και άλλοι με απομόνωση. Οι περισσότεροι δυστυχώς, με αυτο-φακέλωμα στο facebook.
Τραγική η αυτοκτονία, τραγικότερη η αναμονή της...

«Π»: Γράφηκε για την επανάσταση των σιωπηλών. Ποιά η άποψή σας γι’ αυτό;
Γ.Χ.: Η μόνη αξιόπιστη επανάσταση που κατέληξα μετά από πολλά χρόνια πολιτικής και κοινωνικής ανησυχίας, είναι η γνώση. Ελεύθερος άνθρωπος, είναι ο άνθρωπος
ο καλά πληροφορημένος. Η γνώση διώχνει το φόβο και ξεκαθαρίζει το τοπίο. Γι’ αυτό όπου υπάρχει πλούσιο υπέδαφος, οι λαοί κρατούνται σε αποβλάκωση με μπούργκες και αναφαβητισμό. Σας λέει κάτι το γεγονός, ότι μια από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου η Ελευσίνα, είναι σκεπασμένη με διυλιστήρια, ενώ οι κάτοικοι της αρχαιότερης τοποθεσίας της Αττικής, της Κερατέας, αγωνίζονται να μη γίνει η περιοχή τους βοθροπήγαδο; Αντίθετα, στο ξερονήσι Μύκονο, ούτε τον πελεκάνο της δεν μπορείς να πειράξεις. Αυτός που έγραψε το 1947 το βιβλίο «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα» και μιλούσε για την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, το οικονομικό σχέδιο για την εκβιομηχάνιση και την βιωσιμότητα, εκτελέστηκε το 1952 μαζί με τον Μπελογιάννη. Ήταν ο επιστήμονας
∆ημήτρης Μπάτσης. Ο ένας στους εκατό Έλληνες τον γνωρίζει...

«Π»: Προβάλλεται εδώ και καιρό ως επιτυχία η ανάκαμψη. Πιστεύετε σε αυτήν;
Γ.Χ.: Ανάκαμψη σημαίνει στροφή προς τα επάνω. Προς τα κάτω είναι κατρακύλα. ∆εν με αφορούν οι δείκτες όταν αναφέρομαι σε ανθρώπους, που πεθαίνουν δίχως τα
αντικαρκινικά τους φάρμακα ή τη χημειοθεραπεία τους. Οι πολιτικοί αυνανισμοί του Γεωργιάδη, αφορούν το μόριό του, όχι το λαό μας...

«Π»: Υπάρχει ρήξη του παρελθόντος με το σήμερα, χάσαμε κεκτημένα δικαιώματα. Πώς θα κερδηθεί ο χαμένος χρόνος;
Γ.Χ.: Ο χρόνος που χάνεται, δεν κερδίζεται ποτέ στη ζωή όπως και σε οποιονδήποτε τομέα της. Άλλες μορφές πάλης θα εμφανισθούν στο προσκήνιο, λιγότερα ή επί πλέον δικαιώματα θα αναζητήσουμε, άλλα συμπεράσματα θα εξαχθούν. Ο Ηράκλειτος έλεγε πως «ποτέ δεν μπορείς να περάσεις το ίδιο ποτάμι με τα δυο σου πόδια, γιατί το νερό που θα τα βρέχει σαν πατάς, δεν θα είναι το ίδιο». Κι ένας μαθητής του, το προχώρησε ακόμη παραπέρα: «∆άσκαλε, απάντησε, ούτε το ένα πόδι δεν μπορείς να βάλεις στο ίδιο ποτάμι, γιατί το νερό, επίσης, δεν θα είναι το ίδιο». Αυτή είναι η αλήθεια.
Ο τρισδιάστατος χρόνος, παρελθόν, -παρόν, μέλλον, έχει δικούς του κανόνες. Αυτή η ρήξη λοιπόν, θα γεννήσει νέα «παιδιά», των οποίων τη φάτσα θα δούμε ενδεχομένως σύντομα...

«Π»: Θ ́ αλλάξουν τα πράγματα, είστε αισιόδοξος; Σταθεροποίηση, μακρινή λέξη;
Γ.Χ.: Είμαι αισιόδοξος, σε σημείο δυσανάλογο των καιρών. Για μένα, απ’ τη στιγμή πο ζω, έχω όλο τον κόσμο δικό μου. Ο Λόρδος Μπάιρον έλεγε το εξής: «Όποιος άνθρωπος έχασε μια ανατολή κι ένα ηλιοβασίλεμα, έχασε μια μέρα απ ́ τη ζωή του». Από μικρό παιδί με είχε εντυπωσιάσει αυτή η θέση. Αυτά τα δύο
δεν κοστίζουν ούτε ένα ευρώ. Όσο για τη σταθεροποίηση... θα σας απαντήσω σκωπτικά με μια δανεική φράση του Καρτέσιου: Ουδεμία σταθερότητα στο Σύμπαν, πλην της αμφισβήτησης.

«Π»: Η τέχνη μπορεί να είναι κόντρα σε κάθε αδιέξοδο;
Γ.Χ.: Η τέχνη είναι ένα κλειδί στα χέρια του δημιουργού και του αποδέκτη. Το γυρίζει κατά πώς του αρέσει. Προσωπικά με λυτρώνει, δεν με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Οι ναζί έκαιγαν Εβραίους και άκουγαν Βάγκνερ. Και οι μαστιγωτές του Ρίτσου διάβαζαν τα ποιήματά του και τον βασάνιζαν περισσότερο. Η τέχνη απλώς αποτυπώνει τη ζωή. Είναι σιαμαίο αδελφάκι της... Ο άνθρωπος αναζητεί τη διέξοδο και η ομορφιά της έγκειται στη λύτρωση που παρέχει κάποιες στιγμές. Αν αποτελούσε πανάκεια, τότε θα πραγματοποιούσαμε μια πολιτική συναυλία στο ΟΑΚΑ και θα γυρίζαμε συνειδητοποιημένοι όλοι μας. Η διέξοδος στα αδιέξοδα, αποτελεί υπόθεση εσώτρης ανάλυσης και σύνθεσης, της προσωπικότητας του καθενός μας.

«Π»: Ποιά η γνώμη σας για την αειφόρο ανάπτυξη;
Γ.Χ.: Σημαντική και απαραίτητη, σχεδόν ταυτόσημος ο ορισμός της με την πράσινη ανάπτυξη. Η προστασία του περιβάλλοντος και η βιωσιμότητα αποτελούν μοχλούς της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά όλα αυτά είναι ένα τεράστιο θέμα πολιτικής ανάλυσης. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν διασφαλίζει τίποτε άλλο εκτός των κερδών του, με το όποιο οικολογικό κόστος. Πρώτα όμως σκοτώνεις τον Μινώταυρο και μετά σώζεις τις επτά νέες και τους επτά νέους, που υποχρεούσαι να στέλνεις για να κατασπαράξει. Πόσο σέβονται σήμερα οι υπερδυνάμεις το Πρωτόκολλο του Κιότο;

«Π»: Έχετε μια πρόταση για το «ευ ζήν»; Πώς ορίζεται σήμερα;
Γ.Χ.: Για τους άλλους όχι, δεν έχω ούτε καν το δικαίωμα να προτείνω. Για μένα όμως ορίζεται με τρεις λέξεις: «Ζωή, όχι επιβίωση!». ∆ηλαδή αίσθηση, πνεύμα, ένστικτο σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, με κέντρο λήψης των αποφάσεων τη λογική, αλλά τον τελικό λόγο στο «προεδρείο» να έχει η καρδιά...

«Π»: Οι δυστυχείς συγκυρίες καλιεργούν το πνεύμα, οι ευτυχείς το αποκοιμίζουν. Ωριμάζουμε στις δυστυχείς; Γινόμαστε καλύτεροι;
Γ.Χ.: Όχι πιστεύω ως προϊούσα εξέλιξη, αλλά ως ανάγκη αποφόρτισης και ενδεχομένως αυτοτόνωσης. Η Κατοχή υπήρξε μια δυστυχής συγκυρία. Γέννησε ποιητές, καλλιτέχνες, την Εθνική Αντίσταση, αλλά και τους μαυραγορίτες, τους δωσίλογους, τους κουκουλοφόρους, και τον Εμφύλιο. Ο Άνθιμος Μιαούλης, ο σπουδαίος μας ποιητής, μου είπε κάποτε: «Η φτώχεια διαμορφώνει συνειδήσεις, ο πλούτος φθείρει συνειδήσεις». Είμαι επιφυλακτικός ως προς αυτό. Με καλύπτει περισσότερο η θέση του Γκαίτε στον Φάουστ: «Στο τέλος... είσαι ό,τι είσαι».

«Π»: Κατάκτηση, μια λέξη άγνωστη στους νέους;
Γ.Χ.: Τίποτε δεν είναι άγνωστο στους νέους, όλων των εποχών. Μην κάνουμε το λάθος που έκαναν οι παππούδες μας, όταν μας τόνιζαν κάθε λίγο και λιγάκι: «Εμείς στην εποχή μας ήμασταν!!!». Τίποτε καλύτερο δεν ήσασταν, αγαπητέ παππού. Είχατε δουλειά, πολεμήσατε, αλλά και καφενείο, χαρτάκι, κρασί και τη γυναίκα στα πιάτα της. Τώρα πιθανόν να είναι και αντίστροφα! Ο άνεργος άνδρας στην κουζίνα και στα παιδιά, ενώ η γυναίκα λοχίας στο στρατό, με το smart της να κάνει σφήνες για να προλάβει στο γυμναστήριο, να μάθει πολεμικές τέχνες.
Ζυγίζονται αυτά, ως καλύτερα ή χειρότερα; Όχι! Κάθε εποχή είναι διαφορετική της άλλης και όχι καλύτερη ή χειρότερη. Οι νέοι του σήμερα
είναι διαφορετικοί από τους νέους του χθες και θα είναι επίσης διαφορετικοί και από τους αυριανούς.
Καμιά όμως γενιά δεν διεκδικεί δάφνες και αριστεία, γιατί η διαφορετικότητα αποτελεί απότοκο των συγκυριών, των φαινομένων της φύσης, της ζωής και των ανατροπών της ιστορίας... προνόμιο που κατέχουν και οι ενήλικες. Αν κάτι βέβαια με ενοχλεί στον σημερινό άνθρωπο, νέο ή ώριμο, είναι το ομαδικό του μαρκάρισμα, κάτι σαν σταβλισμός: όλοι με ένα τατουάζ ή ένα σκουλαρίκι.
Αυτό που κάποτε ήταν άποψη και το παρατηρούσες με ενδιαφέρον, σε έναν καπετάνιο, ισοβίτη ή ροκά, τώρα μοιάζει με σάρκινη επωμίδα αναγνώρισης, ή καλύτερα με πηλίκιο ή μαθητική ποδιά. Προτιμώ από αισθητική και μόνον πλευρά, τους αν θρώπους που δεν κάνουν καρδούλες στα οπίσθιά τους ή φιδάκια στα μπράτσα τους. Αν η καρδιά σου δονείται από χτυποκάρδια, απόλαυσέ τα, τι μας τα ζωγραφίζεις... Το δε κορμί θέλει πάθος, όχι χαρακτικά!

«Π»: Θα μοιραστείτε μαζί μας τα μελλοντικά σας σχέδια;
Γ.Χ.: Θα ξαναπαιχτεί φέτος ο «Κοσμάς ο Αιτωλός» που ήταν και το τελευταίο θεατρικό τού αείμνηστου ηθοποιού Χρίστου Τσάγκα, και ενδεχομένως «Η Σκιά του Ειδώλου» με την άγνωστη ζωή του ζωγράφου Νικόλαου ∆ραγούμη, αδελφού του Ίωνα, που μετά από μια επιτυχημένη σεζόν κλείσαμε τον Ιούνιο με παραστάσεις στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Τον Ιανουάριο ανεβαίνει ένα νέο μου, επίσης, θεατρικό έργο για τον Κωνσταντίνο Καβάφη, στο θέατρο Κνωσός, ενώ προς το παρόν, τρέχω με «Το ταξίδι του Φερεϋντούν» στα σχολεία, με σκοπό να γνωρίσω στα νέα παιδιά, τον φιλέλληνα Πέρση ποιητή και μεταφραστή Φερεϋντούν Φαριάντ. Σας λέω τα αποφασισμένα,
γιατί ο λαός μας λέει κάτι σωστό: όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει, ο Θεός βάζει τα γέλια

ΠΑΛΜΟΣ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ