ΤΟ ΣΙΓΑΝ ΚΡΕΙΤΤΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟΥ ΛΑΛΕΙΝ

Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
εκπαιδευτικού στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Αμέσως μετά την ανακοίνωση των ονομάτων των περιφερειακών διευθυντών ακολούθησε ένα μπαράζ δημοσιευμάτων σχετικά με τα κριτήρια και γενικότερα τον τρόπο επιλογής τους. Η κριτική στις αποφάσεις εκείνων που μας κυβερνούν κάθε φορά είναι και αναγκαία και επιβεβλημένη. Δεν είχα καμία πρόθεση να ασχοληθώ αυτήν την περίοδο με θέματα του Υπουργείου Παιδείας.

Όμως ένα από τα πολλά δημοσιεύματα το οποίο ξεφεύγει από τα όρια της κριτικής και γίνεται κακόβουλο και προκλητικό με οδηγεί στη σημερινή μου παρέμβαση.
Ο τίτλος του “Πέτρος έφυγε, ......

Πετρόπουλος ανέλαβε και Πετράκος πρότεινε”. Το υπογράφει ο συνάδελφος κ. Θ. Σταυριανόπουλος αν και σε πολύ μεγάλο ποσοστό από μια πρόχειρη ματιά που έριξα στο διαδίκτυο, αποτελεί πρόχειρη συρραφή κειμένων του κ. Κιουλάνη, του κ.Τσέτου και ενός που έχει δημοσιευθεί στο ΒΗΜΑ με λίγες δικές του προσθήκες.

Τον συγκεκριμένο συνάδελφο τον γνωρίζω εξ όψεως. Δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε ένα καλημέρα. Γνωρίζω γενικότερα τη δράση του, πολιτική, συνδικαλιστική και συγγραφική, από διάφορα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου. Τον θυμάμαι πέρυσι στο 6ο Λύκειο όπου εργαζόμουν να μοιράζει προεκλογικά φυλλάδια μέσα στο γραφείο των καθηγητών (προνόμιο που άλλοι δεν είχαν) ως υποψήφιος με το συνδυασμό του κ. Τατούλη. Αν δε με απατά η μνήμη μου ήταν και υπεύθυνος του τομέα παιδείας του ΠΑΣΟΚ στη Μεσσηνία..

Ως εδώ τίποτα το μεμπτό. Καθένας επιλέγει την όχθη που θα βρεθεί και το δρόμο που θα πάρει. Δικαίωμα του. Δεν μπορεί όμως να γίνεται τιμητής των πάντων, της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, να εμφανίζεται σαν αθώα περιστερά, να καταγγέλλει τη διαδικασία επιλογής των περιφερειακών διευθυντών, να μιλάει για κομματικές επιλογές, όταν ο ίδιος για δεκαετίες γρανάζι του κομματικού μηχανισμού σιωπούσε, τουλάχιστον, στην απόλυτη κομματικοποίηση του κράτους, που το κόμμα του και η Ν.Δ. είχαν επιβάλλει μετά τη μεταπολίτευση. Προχθές το thepressproject αποκάλυψε ότι κατά την περίοδο της τρικομματικής οι επικεφαλής της “σχεδίασαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν ένα περίπλοκο μαθηματικό μοντέλο πλήρους επιβολής κομματισμού και αναξιοκρατίας μέσω των θέσεων του δημόσιου τομέα”.

Καταγγέλλεται η επιλογή των περιφερειακών διευθυντών ως κομματική. Πότε άραγε ανακάλυψαν, όσοι καταγγέλλουν, ότι αυτή η θέση είναι ουδέτερη πολιτικά; Μήπως ξεχνούν ποιοι και για ποιους λόγους τη θέσπισαν; Αν δεν το λησμόνησαν να τους το θυμίσω. Το ΠΑΣΟΚ για να βολέψει κομματικά του στελέχη. Αν σε κάτι μπορεί να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι γιατί έκανε επιλογή πολιτική για αυτές τις θέσεις, αλλά γιατί δεν τις κατήργησε και κυρίως γιατί έδωσε τη δυνατότητα στους απερχόμενους περιφερειακούς διευθυντές να επιστρέψουν στα σχολεία ως σχολικοί σύμβουλοι.

Και όλοι θυμόμαστε καλά ποιοι ήταν οι απερχόμενοι: εκείνοι που κουνούσαν απειλητικά το δάχτυλο στους εκπαιδευτικούς, που υπέγραψαν απολύσεις συναδέλφων, που παρέπεμψαν σε πειθαρχικά, που απειλούσαν με συγχωνεύσεις, με αξιολόγηση – απόλυση κ.α. Όλοι επίσης γνωρίζουν ότι οι νέοι περιφερειακοί διευθυντές στην πλειοψηφία τους ήταν αγωνιζόμενοι συνάδελφοι (ανάμεσα τους και ο Πάνος Πετρόπουλος, το ήθος, η αγωνιστικότητα και η δημοκρατική ευαισθησία του οποίου δεν αμφισβητείται) για να μην περάσουν τα μνημονιακά μέτρα και για να μην ισοπεδωθεί το δημόσιο σχολείο. Θα ήταν χρήσιμο να μας θυμίσει ο κ. Σταυριανόπουλος πού ήταν αυτό το διάστημα και στο πλευρό ποιων; Γιατί δε θυμάμαι ούτε μια παρουσία του σε μια πορεία ή διαδήλωση για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, σε μια διαμαρτυρία για τους απολυμένους συναδέλφους.

Για να μη μακρηγορώ θα κλείσω σχολιάζοντας το υστερόγραφο του κ. Σταυριανόπουλου. Αναφέρεται σε συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που τους έπεφταν τα σάλια για εξουσία. Σε ποιους πραγματικά πέφτουν τα σάλια για εξουσία, ποιοι είναι αρχομανείς, ποιοι άλλαξαν στρατόπεδο πιο γρήγορα και από το πουκάμισο τους, ποιοι συμπορεύτηκαν για τη γλύκα της εξουσίας με τον κ. Τατούλη, το γνωρίζει καλά η κοινωνία, το ξέρουν οι συνάδελφοι και πάνω απ’ όλα μην κάνει ότι το αγνοεί ο κ. Σταυριανόπουλος. Εδώ το φωνάζουν και οι πέτρες.
Η σιωπή λοιπόν είναι καλύτερη από τη φλυαρία. Και η αυτοκριτική ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα των ανθρώπων, ιδίως μάλιστα αν ασχολούνται με τα κοινά.

*