Δημήτρης Μπασδάνης: Ο Γύπας ξέρει να περιμένει

Διαβάζοντας το άρθρο επανάληψης συνέχεια πράξη 2η του κ.Δριμή στον τοπικό τύπο της 2/3/12 αυτόματα και συνειρμικά δύο πράγματα αντιλαμβάνομαι ως αναγνώστης:

Το πρώτο είναι η εναγώνια προσπάθεια του πολιτικού υποκειμένου να δημιουργήσει θορυβωδώς τις προϋποθέσεις , προκειμένου να αναδυθεί στην επιφάνεια από την πολιτική αφάνεια που βιώνει . Στόχος προς τούτο να καθορισθεί ως μία –αν όχι η μία- παράμετρος στην πολιτική συνάρτηση του Δήμου Τριφυλίας , οι λύσεις της οποίας είναι τα ζητούμενα της θεσμοθετημένης αρχής του Δήμου.

Θα μπορούσε κανείς με συμπάθεια να κατανοήσει την ..........

εμμονή και την εμφανή πολιτική παθογένεια που εκφράζεται από τα «καταγγελλόμενα» αν δεν ξεπερνούσε τα εσκαμμένα. Θα μπορούσα έως και να θεωρήσω ωφέλιμη την παρέμβασή του, αν εκκινούσε από το αυτονόητα ωφέλιμο. Και αυτό είναι ένα. Η αυτοκριτική ˙όχι ως αλαζονική καταγραφή αυτοδιοικητικών κατορθωμάτων και επιτυχιών αλλά ως αναγνώριση λαθών, ελλειμμάτων και ως εκ τούτου ενοχών στην κατεύθυνση «των προς αποφυγή» από τη νέα Δημοτική αρχή. Αντί αυτού – του ωφέλιμου- υποδύεται και φαντασιώνεται ρόλους αντίστοιχους του αυτόκλητου εισαγγελέα , του προέδρου του ελεγκτικού συνεδρίου, της θεσμοθετημένης αντιπολίτευσης και γενικά διολισθαίνει βλέποντας τα πράγματα μέσα από μια μανιχαιστική αντίληψη όπου στις δρώσες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις –που χωρίζονται στις συνιστώσες του καλού και του κακού-εκείνος δικαιωματικά κρατάει την πρωτοκαθεδρία σε κείνες του καλού , ενώ όλοι οι άλλοι που δείχνουν να μην συναντιλαμβάνονται με κείνον, αυτοδίκαια υπηρετούν το κακό.Αυτό το μοντέλο ως τρόπος σκέψης ιστορικά αναμετρήθηκε με τις αξεπέραστες έως σήμερα δημοκρατικές δομές και αξίες, μέσα απ τις οποίες αποδομήθηκε και ξεπεράστηκε.

Το δεύτερο που επίσης συνειρμικά αναδύεται στην σκέψη μου , είναι μια γνωστή στους περισσότερους φωτογραφία που συγκλόνισε τον κόσμο απεικονίζοντας ένα μικρό παιδί της Αφρικής στην έρημο μόνο του, που ενώ καταρρέει δίπλα περιμένει ένας γύπας. Αυτή η φωτογραφία δημοσιεύθηκε με την λεζάντα «ο γύπας ξέρει να περιμένει»σοκάροντας ταυτόχρονα τον κόσμο.
Και επειδή τούτες οι μέρες οι δύσκολες για τους περισσότερους ,όλοι περιμένουμε να εκκολάψουν την ελπίδα για την πατρίδα και τους πολίτες, είναι ευθύνη συλλογική και εξατομικευμένη ταυτόχρονα, να μην γίνουν πάλι τα ίδια γιατί ο γύπας ξέρει να περιμένει μεταμφιεσμένος σε περιστέρι. Οι τοπικές κοινωνίες και οι πολίτες όλης της χώρας δεν είμαστε κοινωνίες λωτοφάγων αλλά λαός με ιστορική μνήμη και συνείδηση μέσα απ την οποία έχουμε το ιστορικό χρέος να κάνουμε το άλμα προς τα μπρός ΤΏΡΑ.
Σ αυτό το αντάμωμα με την ιστορία πρέπει να είμαστε όλοι εκεί με ανιδιοτέλεια, πατριωτισμό, αυταπάρνηση και συλλογική δράση.

Υ.Γ1
Θα μπορούσα βεβαίως να αναφερθώ και στα θέματα της «ταμπακιέρας» υιοθετώντας μάλιστα το ύφος και ήθος της γραφής του καταγγέλλοντα. Αυτό όμως δε μπορεί να λέγεται δημόσιος διάλογος. Πολύ περισσότερο η λογική της μετάλλαξης της πολιτικής αντιπαράθεσης σε προσωπική δεν είναι για μένα ούτε ζητούμενο , ούτε συμβατό αισθητικά και ηθικά. Τα δικαιώματα σε τέτοιου είδους συμπεριφορές τα εκχωρώ εξ ολοκλήρου στον κ.Δριμή.

Υ.Γ2
Και μια ενημέρωση σε κείνον που έμαθε να κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Δεν πρόκειται να παρακολουθήσω άλλο τον κατήφορό του –όπως κάνει και η τοπική κοινωνία- αφήνοντάς τον στη μοναξιά που εκείνος επέλεξε εκφράζοντας την κάθε φορά με το ίδιο θλιβερό και μονότονο πολιτικό του παραλήρημα._


Ευχαριστώ για την φιλοξενία
ΜΠΑΣΔΑΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Δημ/κός σύμβουλος Δήμου Τριφυλίας