Οικόπεδο η ωραία Ελλάς...

Ας δούμε την περίπλοκη οικονομική μας κατάσταση μέσα από ένα απλό παράδειγμα. Μια μικρή επιχείρηση με μεγάλες δανειακές υποχρεώσεις, δυσκολεύεται να εξασφαλίζει πόρους για αποπληρωμή και για κεφάλαια κίνησης. Έρχεται κάποιος και λέει: "Δίνω ένα μεγάλο δάνειο για να μπορείς να πληρώνεις τους τόκους, αλλά θέλω να μου το εξοφλήσεις σε τρία χρόνια". Βάζει κάτω τα πράγματα ο διαχειριστής και υπολογίζει. Τόσα βγάζει το μαγαζί, τόσα περισσεύουν. "Φτάνουν για να αποπληρώνω τις νέες υποχρεώσεις; Δεν βγαίνει", λέει στον πρόθυμο δανειστή που έχει έτοιμη την απάντηση. "Μα τότε θα χάσεις την επιχείρηση. Άκου να δεις, αν διώξεις τους μισούς υπαλλήλους, αν μειώσεις τους μισθούς, οργανώσεις καλύτερα την αποθήκη πουλήσεις αν, αν..., βγαίνει". Υποθηκεύει τελικά το σπίτι του και όλα τα ακίνητα της οικογένειας για να παραμείνει αφεντικό και παίρνει το δάνειο. Σύντομα όμως ανακαλύπτει πως με τους μισούς υπαλλήλους έπεσε σημαντικά η ποσότητα και η ποιότητα της παραγωγής και τα έσοδα που υπολόγιζε ότι θα έχει για να αποπληρώνει τα δανεικά δεν υπάρχουν. Έτσι στο τέλος της συμφωνίας δανεισμού που υπόγραψε, ανακαλύπτει ότι θα χρωστάει πολύ περισσότερα από όσα χρωστούσε πριν πάρει το νέο δάνειο, θα χάσει...

την επιχείρηση και επιπλέον όλα τα ακίνητα της οικογενειακής περιουσίας.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ είναι ασφαλώς απλοϊκό, αλλά ταυτόχρονα αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό την ελληνική περίπτωση. Μια άλλη επιχείρηση θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά. Μαζεύονται όλοι οι εργαζόμενοι και οι ιδιοκτήτες και αποφασίζουν. Δανειζόμαστε για να αγοράσουμε νέα μηχανήματα που θα βελτιώσουν την ποιότητα και θα ρίξουν το κόστος παραγωγής. Θα δουλέψουμε και υπερωρίες για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Δύο θα αλλάξουν πόστο και θα φύγουν έξω για να βρουν νέους πελάτες. Άλλοι δύο θα κάνουν έρευνα για νέα προϊόντα. Αναθέτουμε σε κάποιον να κάνει μια μελέτη για να εξαλείψουμε τις σπατάλες στην παραγωγή. Κάποιοι θα αναλάβουν να αναζητήσουν τις ίδιες ύλες που μας χρειάζονται σε καλύτερες τιμές. Δεν είναι και πολύ αριστερό το παράδειγμα που αναφέρω, αλλά αν το θέμα τώρα είναι ο σοσιαλισμός, ξεχάστε το. Το παράδειγμα.

ΑΛΛΩΣΤΕ, στην περίπτωσή μας τέτοιες νοοτροπίες δεν υπάρχουν σχεδόν από καμία πλευρά. Η απαιτούμενη ενότητα των κοινωνικών εταίρων και η κοινωνική ομοθυμία, παράγοντες καθοριστικοί για υπερβάσεις μεγάλων κρίσεων, δεν υπάρχουν. Μας το βεβαίωσε και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Υπεύθυνοι σε βαθμό κακουργήματος είναι οι πολιτικοί που άσκησαν και ασκούν εξουσία και οι διαπλεκόμενοι με αυτούς μεγαλοεπιχειρηματίες. Μεταχειρίζονται τους ανθρώπινους πόρους ως αναλώσιμα υλικά, ρίχνουν στην απόγνωση εκατομμύρια Έλληνες, ενταφιάζουν τα όνειρα και τις προσδοκίες των νέων και όλα αυτά χωρίς να είναι σε θέση να οδηγήσουν το σκάφος σε λιμάνι.

ΑΥΤΟΙ οι μοντέρνοι τύποι της νέας πολιτικής πραγματικότητας δεν έχουν τον παραμικρό δισταγμό να καταφεύγουν για να περισώσουν την εξουσία τους, σε οθωμανικά φορολογικά φιρμάνια. Το υπουργείο Οικονομικών έπειτα από ειδική σύσκεψη μέτρησε και βρήκε πως ως το τέλος του χρόνου χρειάζεται περίπου 6 δισ. ευρώ. Και τι έκανε; Ειδικές συσκέψεις στις εφορίες με εντολή βγείτε έξω να τα βρείτε και να τα φέρετε! Πού θα τα βρουν και πόσα θα φέρουν, όταν ούτε μηχανισμός υπάρχει, ούτε χρήματα σε μια αγορά που στενάζει; Έχουν όμως και άλλες έξυπνες ιδέες. Δεν χρειάζεται πόθεν έσχες στην οικοδομή αποφάσισαν! Εμπρός, ξεπλύντε τα κλεμμένα. Η εξουσία έχει ανάγκες.

ΑΝ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, άφησαν σημαντικές συνεταιριστικές πρωτοβουλίες να εκφυλιστούν δυσφημώντας χρήσιμα παραγωγικά πρότυπα. Κλασικά παραδείγματα η βιομηχανία τροφίμων ΔΩΔΩΝΗ στην Ήπειρο και η καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ στην Θράκη. Δεν ασχολούνται όμως με τόσο πεζά πράγματα. Ξαμόλησαν τον υπουργό Παμπούκη στην Αμερική να φέρει νέους επενδυτές. Τζάμπα τα χρήματα για τα τραπεζώματα. Όλοι είχαν μάθει για τη σοβαρότητα αυτών που κυβερνάνε, από το φιάσκο με τη... μαύρη επένδυση στον Αστακό. Δεν πειράζει όμως. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι που μας δάνεισαν και μας συγχαίρουν για την απόφασή μας αποφάσισαν να το παίξουν... Κωτσόβολος. Περισσότερες δόσεις για να ολοκληρωθεί το έργο αφελληνισμού αυτού του τόπου, πριν γίνει και τυπικά δικός τους.