...Απλά αυτήν την στιγμή το "σύστημα" λέει "Ελλάδα".

Η κατάρα του μονεταρισμού και πιο πολύ απ'όλα η ΑΙΤΙΑ του προβλήματος. Η αιτία του προβλήματος είναι το παραχωρηθέν στους "τραπεζικούς κύκλους" εκδοτικό προνόμιο (ενδεικτικά: εδώ και εδώ). Ο έλεγχος του χρήματος. Ούτε η επιχειρηματικότητα είναι φαύλη αφεαυτής, ούτε η ανάπτυξη, ούτε η ελεύθερη αγορά. Φαύλη είναι η άκριτη και χωρίς όρους παραχώρηση της εξουσίας στους λίγους. Η αδιαφανής δραστηριότητα τους. Η έλλειψη ελέγχου.

Η δυνατότητα τους να είναι κράτος εν κράτει, να μπορούν εν μία νυκτί να καταρρακώσουν την αξιοπρέπεια και αυτήν καθεαυτήν την υπόσταση κρατών ολόκληρων. Μας κρατούν όλους από εκεί που δεν γράφεται. Ανά πάσα στιγμή μπορούν να σταματούν να μας δανείζουν να ορίζουν τα επιτόκια δανεισμού μας, την ροή της χρηματοδότησης μας, το μέγεθος της, τα όρια της,το πόσα θα πληρώνουμε, πόσο θα δουλεύουμε, που θα τα δίνουμε κλπ. Κανένας πολιτικός δεν μπορεί...

να αντισταθεί σε αυτούς τους οικονομικούς τρομοκράτες. Η πολιτική είναι ένα χαριτωμένο πιόνι στα χέρια τους. Σήμερα είναι αύριο δεν είναι. Η πολιτική είναι μια εφήμερη χαριτωμένη περιπέτεια, την οποία "αξίζουν" μόνο οι επίορκοι και οι μειοδότες. Αυτοί επιβιώνουν. Οι σφουγγοκωλάριοι και οι οσφυοκάμπτες. Οι τσανακογλείφτες.

Η Ελλάδα μπήκε "ξαφνικά" στο στόχαστρο. Η Ελλάδα κρίνεται ανεπαρκής και αναξιόχρεη, όταν πχ η Ιαπωνία, την ίδια στιγμή έχει Χρέος προς ΑΕΠ άνω του 200%. Όταν η Ιταλία έχει άνω του 100%. Όταν η Ιρλανδία έχει αυξήσει το χρέος της προς ΑΕΠ κατά 300% τα τελευταία 3 χρόνια. Όταν στην Ισπανία η ανεργία αυξήθηκε κατά 40% σε 3 χρόνια και το χρέος καλπάζει. Και πάει λέγοντας. Απλά αυτήν την στιγμή το "σύστημα" λέει "Ελλάδα".

Τα κερδοσκοπικά πρεζόνια που έχουν ρίξει σε 20ετή αποπληθωρισμό την Ιαπωνία, που έχουν χρεοκοπήσει την Αργεντινή, που έχουν εκτινάξει τις τιμές των τροφίμων και του πετρελαίου με πρόσχημα την "ζήτηση" - που ποτέ δεν υπήρξε (Epicurus2day - Η κρίση της ζωής μας 12/11/2008)- που δημιούργησαν τη νομισματική κρίση της δεκαετίας του '90 με υπερπρωταγωνιστή τον πολύ κ. Sorros, απλά αυτήν την περίοδο έριξαν το κέρμα τους καταδώ. Μπορούν να μας πάνε όπου θέλουν. Βασανιστικά ή γρήγορα, με όποιον τρόπο επιλέξουν. Όσο αντέχαμε (δανειζόμενοι) αγοράζαμε τα πανάκριβα οπλικά τους συστήματα, τους βάζαμε συνεταίρους στις ομολογιακές μας εκδόσεις, τους εκχωρούσαμε τον εθνικό μας πλούτο, μας υποδείκνυαν την "ενδεδειγμένη οικονομική πολιτική", τους "κατάλληλους" πολιτικούς ηγέτες, τους "αρμόδιους συμβούλους". Μας αποκαλούν περιπαικτικά γουρούνια "PIGS" αλλά οι χοίροι γίνονται νόστιμο ζαμπόν, παρόλαυτά.

Σχεδόν όλοι οι ηγέτες της μεταπολίτευσης είναι Αμερικανόφερτοι. Η χούντα ήταν Αμερικανόφερτη. Όλες οι πολιτικές καμπάνιες "σκληρού ροκ" ήταν υπό την αιγίδα αμερικάνικων "image makers'. H πόλωση ήταν το όπιο του λαού. Ποτέ ο Έλληνας δεν αναρωτήθηκε. Πως και πλούτισαν τόσοι. Πως μπούκωσαν τόσα χρήματα. Πόσο θα άντεχε το δύσμοιρο κρατικό πορτοφόλι. Και με τι ανταλλάγματα;

Όλα είναι εδώ. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη για ενημέρωση των προηγουμένων. Η κατάσταση είναι η ίδια και απαράλλακτη. Είναι διεθνής, δε.

Προς το παρόν μπορούμε να ακούμε τον κ.Λαζόπουλο να κηρύττει ως ένας νέος αριστερός προφήτης εκ Κολωνακίου, με ταρίφα κάποιων εκατομμυρίων Ευρώ, τον λόγο της αργυρώνητης αντίστασης. Αυτόν έχουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε. Τον τηλεοπτικό μας Θεό. Τον τηλεοπτικό μας Δικαστή κ. Τριανταφυλλόπουλο. Τον τηλεοπτικό μας Ιμάμη κ. Χατζηνικολάου. Τον τηλεοπτικό μας Σάτυρο κ. Αναστασιάδη. Τους τηλεοπτικούς Μαγείρους, τους τηλεοπτικούς Αρλεκίνους, κοκ Με μια σατανική ομοιότητα, άπαντες. Είναι μπουκωμένοι μέχρι σκασμού. Όχι γιατί είναι αυτό που είναι (το οποίο είναι απόλυτα θεμιτό). Αλλά για να είναι αυτοί που είναι. Σκεφτείτε το. Στο πρόσωπο τους θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Απλά έτυχε να είναι κατάλληλοι για τους ρόλους. Οι πλέον κατάλληλοι. Και ακίνδυνοι, φυσικά.

Μπορούμε να διαβάζουμε, να ακούμε, να συμβουλευόμαστε τους φιλάργυρους, που βύζαξαν μέχρι τελευταίας σταγόνας την ισχνή αγελάδα του κρατικού κορβανά - και έτσι επιβίωσαν - να οδύρονται για την κακή μας τύχη. Όταν προ καιρού πολλοί εξ αυτών μας διαβεβαίωναν ότι δεν τρέχει τίποτα. Όλα ήταν θεωρίες συνωμοσίας και καταστροφολογία. Όλα ήταν ένα ψέμα.

Ας κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη. Δεν είμαστε τόσο όμορφοι όσο νομίζουμε. Είμαστε συνυπεύθυνοι. Και όσοι ακόμα παραπληροφορούν, αγνοούν ή κόπτονται για τα αφεντικά τους είναι και κάτι ακόμα: επικίνδυνοι. Και απέναντι μας.

Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Όσο μας αφορά εδώ, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να υψώσουμε την μαύρη σημαία της αγωνίας και του δεν πάει παραπέρα.

Δρυός πεσούσης, όμως, πας ανήρ ξυλεύεται. Δυστυχώς.

Kαι τώρα στο 'δια ταύτα'. Τι συμβαίνει:

Οι ΗΠΑ υπήρξαν τα τελευταία 50 χρόνια ο αιμοδότης της παγκόσμιας οικονομίας. Η παγκόσμια οικονομία έγινε, με τον ένα ή "άλλο" τρόπο Αμερικανοκεντρική και αυτό φυσικά δεν είναι νέο για κανέναν σας, ελπίζω. Το δολάριο απέκτησε κεντρικό ρόλο ως αποθεματικό νόμισμα "reserve currency" ειδικά μετά την εγκατάλειψη του gold standard για το οποίο τόσο επιμείναμε παλιότερα (Epicurus2day - FED: Οι Banksters στο τιμόνι 16/10/2008). Κάποιοι εξέλαβαν την σχετική αρθρογραφία ως στήριξη στο μέταλλο και άλλα τινά. Τώρα λοιπόν, ας καταστεί ξεκάθαρο ότι η υπονόμευση του gold standard στις αρχές του '70, είχε ως μόνο στόχο και σκοπό την εξάπλωση της Pax Americana δια της επιβολής του δολαρίου. Σε όλες τις τράπεζες παγκόσμια τα δολαριακά αποθέματα ήταν σε πρώτο και σχεδόν αποκλειστικό 'πλάνο'.

Είναι προφανές ότι τούτο συνέβη καθότι, μεταξύ άλλων, οι "αγορές" πλημμύρισαν ανεξέλεγκτα με χρήματα τα οποία δεν είχαν αντίκρισμα. Ήταν 'legal tender' όπως έχουμε ξαναπεί και όντας αποσυνδεδεμένα από τον χρυσό, αυτό υπήρξε το δεύτερο πλεονέκτημα της αποσύνδεσης από το μέταλλο. Πλεονέκτημα για τους λίγους.

Όταν το γιεν στην δεκαετία του '80 απείλησε το δολάριο, "ξαφνικά" η Ιαπωνική οικονομία κατέρρευσε.
Εσχάτως, το Ευρώ αναδείχθηκε ως ισχυρό νόμισμα. Την τελευταία δεκαετία υποκατέστησε το δολάριο σε αρκετές συναλλαγές και μετά από πολλά χρόνια, στα αποθεματικά, ειδικά των καταπιεσμένων ποικιλοτρόπως, "αναπτυσσόμενων χωρών". Η επί δεκαετίες ΕΠΙΒΟΛΗ του Αμερικάνικου νομίσματος στους απείθαρχους, με κάθε μέσο (δεν εννοώ φυσικά διπλωματικό), δημιούργησε αρκετά απωθημένα έναντι του οικονομικού τρομοκράτη, που στα πλαίσια της δικαίωσης των συμφερόντων των πολυεθνικών του, δεν δίστασε να αιματοκυλήσει την Οικουμένη. Αυτό όμως είναι συζήτηση για άλλη ώρα.

Την ίδια περίοδο που το Ευρώ έκανε τα πρώτα του βήματα, το δολάριο έχανε το 1/3 της δύναμης του, καθότι απομειώθηκε σταδιακά στα αποθέματά έναντι της σταθερής στήριξης που έτυχε το Ευρωπαϊκό νόμισμα. Όχι άσχημα για τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας ενός νέου νομίσματος... Πολύ άσχημα για κάποιους που θέλουν να πατάνε στον σβέρκο τους αντιρρησίες.
ολο το κείμενο εδω