Αγρότες και αστοί

Αυτές τις μέρες, του σταθερού κατ' έτος αποκλεισμού των δρόμων με τα παραταγμένα τρακτέρ των αγροτών, η ουσία του προβλήματος ακροθιγώς διαφάνηκε στην παρατήρηση κάποιου από τους καταληψίες ότι συνεχίζει να καλλιεργεί τη γη, αποκλειστικά και μόνο για να εξασφαλίσει τις σπουδές του γιου του, με τελικό στόχο να τον βοηθήσει να ξεφύγει από τη μιζέρια του χωριού.
Σ' αυτόν τον σταθερό καημό έχουμε σχεδόν όλοι τις ρίζες μας, ως αστοί. Ετσι, πριν από ενάμιση αιώνα, η μητέρα του παππού μου, όταν πρόωρα χήρεψε, τον σταύρωσε στο μέτωπο, του κρέμασε στο στήθος μια μικρή σακούλα, να βάζει εκεί το μεροκάματο, και τον έστειλε από το Ρολόι...

στη Χαλκίδα, τρεις μέρες ποδαρόδρομο, να βρει εκεί την τύχη του, εξασφαλίζοντας ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια που απέκτησε αργότερα. Εδώ εντοπίζεται η τεράστια διαφορά του Ελληνα αγρότη από τον Γερμανό, και, πολύ περισσότερο, από τον Ολλανδό: Εκείνοι ως οργανωμένοι επιχειρηματίες κτηνοτρόφοι ή καλλιεργητές της γης χαίρονται ένα επίπεδο καθημερινότητας αντίστοιχο, αν όχι και ανώτερο, των δημοσίων ή ιδιωτικών υπαλλήλων και μαστόρων των πόλεων. Ο Ελληνας καλλιεργητής της γης, και πολύ περισσότερο ο κτηνοτρόφος, ζει στη μιζέρια, όσο κι αν τα σύγχρονα χωριά μας είναι σημαντικά αναβαθμισμένα, σε σχέση μ' εκείνα που εγώ γνώρισα στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Βαρύνεται όμως και ο αγρότης με καθόλου λίγες δικές του αμαρτίες: αναφορικά με το αντικείμενο των καλλιεργειών, την εκμετάλλευση των ανασφάλιστων εργατικών χεριών των δύστυχων λαθρομεταναστών, ίσως δε και με τη φημολογούμενη διασπάθιση των χρηματικών επιδοτήσεων προηγούμενων ετών στα κατ' ευφημισμόν νάιτ κλαμπ με τις δύστυχες Βουλγάρες και άλλες «καλλιτέχνιδες». Ασφαλώς, δεν είναι αυτή η κυρίαρχη εικόνα, καθώς η αγροτική οικογένεια δεν έπαψε να είναι μια βασανισμένη μορφή του τόπου μας. Οπωσδήποτε, από μιαν άλλη οπτική γωνία, είναι αξιοπρόσεκτη η στροφή που άρχισε πριν από λίγα χρόνια, δηλαδή κάποιας ιδιότυπης επανόδου μεγαλοαστών στην ύπαιθρο, όπου, παράλληλα με τη μόνιμη εγκατάστασή των σε κάποιο πολυπληθές αστικό κέντρο, επιδίδονται στη βιομηχανικών προδιαγραφών καλλιέργεια της γης, κατά τα δυτικά επιχειρηματικά πρότυπα, κυρίως δε με αξιοπρόσεκτη οινοπαραγωγή από δικούς τους αμπελώνες, που απέκτησαν ως καχεκτικά σκιάχτρα, ήδη δε δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τα προσοδοφόρα κτήματα των οινοπαραγωγών της κεντρικής Ευρώπης.

Στις μέρες μας, πολλοί διακατέχονται από επιφυλακτικά ή και απροκαλύπτως εχθρικά συναισθήματα εναντίον δικαίων και αδίκων, κάτω από το βάρος της καχυποψίας για συμμετοχή σε υποχθόνιες λεηλασίες των καθόλου ευκαταφρόνητων πολυετών κοινοτικών επιδοτήσεων, καθώς και των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων του ελληνικού δημοσίου χρέους. Από μια άλλη οπτική γωνία, ασφαλώς δεν ήμασταν όλοι αφελείς και εύπιστοι ενώπιον των προεκλογικών μεγαλοστομιών των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Απλώς και μόνο δεν γνωρίζαμε την έκταση της λεηλασίας που είχε προηγηθεί. Οπωσδήποτε, όμως, ο συντάκτης αυτών εδώ των γραμμών οφείλει με ευθύτητα να σημειώσει ότι, αν και προ τετραμήνου δεν ψήφισε τη νέα εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, μήτε βεβαίως την αμέσως προκάτοχο συμφορά της ανελέητης λεηλασίας, όμως ήδη νιώθει ευγνωμοσύνη απέναντι στο αισθητήριο της μεγάλης πλειοψηφίας των ψηφοφόρων, που έφεραν στην εξουσία αυτήν τη νέα και προδήλως σεμνή κυβερνητική ομάδα, με τη σαφή εντολή για υπεύθυνη διαχείριση των εξοντωτικών οικονομικών πιέσεων, ιδίως δε με σταθερή αντίσταση, όπως αυτή έχει εκφραστεί ώς τώρα μόνον από τον πρωθυπουργό, καθώς και λίγους, αξιοπρόσεκτα σοβαρούς νέους υπουργούς, όπως εκείνους των Οικονομικών, της Εργασίας και της Γεωργικής Ανάπτυξης.

Παρά ταύτα, όσοι δεν είχαν ευκαιρίες να μετάσχουν στην εκτεταμένη λεηλασία, υπό το πρόσχημα ότι το νομιμοφανές είναι οπωσδήποτε και νόμιμο ή ακόμη και ηθικό, εξακολουθούν, όπως και πολλοί εξακολουθούμε να είμαστε δύσπιστοι και καχύποπτοι έναντι όλου του πολιτικού κόσμου της χώρας, καθώς σύσσωμος αυτός ο κόσμος δεν έχει ακόμα τολμήσει να δώσει πειστικές εξηγήσεις και να εκφράσει την ειλικρινή και έμπρακτη μεταμέλειά του για τη δική του συμμετοχή στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος - όχι αορίστως, αλλ' ενώπιον συγκεκριμένων αποκαλύψεων, που μόλις τώρα γίνονται ευρύτερα γνωστές. Για ποιες αποκαλύψεις πρόκειται;

Πρωτίστως, ότι όλα τα κόμματα (κι όχι μόνον αυτά που διαχειρίζονται την κρατική εξουσία) έχουν προεισπράξει τις κρατικές επιδοτήσεις τους έως και το έτος 2017. Φυσικά, αντλώντας από το προϊόν των διαβόητων 320 δισεκατομμυρίων τού ώς τώρα φανερού ελληνικού δημοσίου χρέους! Κι ακόμη, ας αναλογιστεί ο σκεπτόμενος αναγνώστης αν βλάπτουν ή δεν βλάπτουν τη δημοκρατία οι προπετείς χρηματικές ή / και σε είδος παροχές προς το υπερβολικό για τις ελληνικές συνθήκες πλήθος βουλευτών, συνεργατών, παρατρεχάμενων και άλλων βολεμένων στη Βουλή συγγενών τους, ως υπεράριθμων υπαλλήλων εκείνης, με τους δεκαέξι ετήσιους μισθούς. Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, όταν ο τότε συνετός και δύσκολος στις δαπάνες πρόεδρος της Βουλής Γιάννης Αλευράς, ενώπιόν μου, είχε καλέσει ορισμένους βουλευτές από όλες τις κομματικές παρατάξεις, γιατί, κατά πολύ, είχαν υπερβεί το έτσι κι αλλιώς πλούσιο σε έκταση περιθώριο δωρεάν τηλεφωνικών συνδιαλέξεων κάθε βουλευτή. Ανάμεσά τους ήταν κι ένας της Αριστεράς, του οποίου τη μνήμη διατηρώ με σεβασμό. «Κι εσύ, βρε Κώστα; Πού διάολο κάνεις τόσα τηλεφωνήματα;» Η απάντηση ήταν αφοπλιστική, όσο και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αναφορικά με το ερώτημα τι βλάπτει και τι δεν βλάπτει τη Δημοκρατία: «Πρόεδρε, απ' αυτόν τον αριθμό τηλεφώνου δεν έχω κάνει ούτε ένα τηλεφώνημα. Πίστεψέ με! Ομως το κόμμα μάς έχει υποχρεώσει να του δώσουμε τους βουλευτικούς αριθμούς τηλεφώνου μας για τις δικές του δωρεάν τηλεφωνικές ανάγκες!»

Οπολιτικός κόσμος της χώρας, στην έκταση που δεν διαχειρίζεται την πολιτική ως ένα από τα κατ' εξοχήν επικερδή επαγγέλματα και μάλιστα με πλήθος αδιαφανών εσόδων και ευκαιριών - επαγγέλματα, που κατάντησε να είναι δεκτικά ακόμη και κληρονομικής διαδοχής, τότε μόνο θα νομιμοποιείται να καλέσει όλους μας σε οικονομικές θυσίες, όταν πρώτος αυτός ο -κατά πολύ περισσότερο ή απλώς ευκατάστατος- πολιτικός κόσμος δώσει το καλό παράδειγμα θυσιών. Εδώ και τώρα! Ιδίως αναφορικά με το ύψος των δικών του φανερών αποδοχών από το δημόσιο ταμείο, τις προϋποθέσεις και την έκταση της δικής του συνταξιοδότησης, καθώς και αναφορικά με τη δική του γενναία έκτακτη συνεισφορά στα άδεια ταμεία του κράτους. Αν δεν δοθεί το καλό παράδειγμα από ψηλά, τότε ούτε οι ευρύτερες μάζες -καθόλους αμέτοχες σε κομπίνες και μίζες, σε τελωνεία, εφορίες, πολεοδομίες, νοσοκομεία, δυστυχώς δε και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, που εξ ορισμού προβάλλουν ως οι θεματοφύλακες της νομιμότητας- δεν θα συνετιστούν. Κι αυτά, ενώ η χρεοκοπία συνεχίζει να μας βυθίζει σε βάθη, απ' όπου κάποια μέρα δεν θα υπάρχει επιστροφή.
www.kostasbeys.gr