Η ζωγράφος των μεσσηνιακών τοπίων Νίκα Πλακονούρη - Καϊμάκη

Τη συνάντησα στο σπίτι της στον Αγρίλη, έναν όμορφο παραθαλάσσιο οικισμό στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Μόλις είχε τελειώσει ένα έργο της και έβαζε τις τελευταίες πινελιές. Απεικόνιζε το ηλιοβασίλεμα στο Ιόνιο, με το μοναδικό χρώμα που παίρνει ο ήλιος όταν βυθίζεται στον Κυπαρισσιακό Κόλπο.

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η απόχρωση της Δύσης σε αυτή την περιοχή είναι σπάνιας ομορφιάς λόγω ενός συγκεκριμένου παραλλήλου που περνά και προσδίδει τον «τόνο του αίματος» την ώρα που ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα.
Αλλωστε έχει γράψει ο Κωστής Παλαμάς γι’ αυτή την ιδιαιτερότητα όταν έμενε για .......

κάποιο χρονικό διάστημα στην Κυπαρισσία, όπως και ο Γάλλος Κλεμανσό σαν περνούσε με το στόλο του κατευθυνόμενος προς τη Αίγυπτο, όπου στα απομνημονεύματά του ανέφερε «πως ευτύχησα να αντικρίσω κι εγώ το ηλιοβασίλεμα σ’ αυτό το όμορφο μέρος».

Συνομιλώντας μαζί της, αυτήν ακριβώς την ομορφιά νιώθει την ανάγκη να αποτυπώνει στη ζωγραφική της η Φιλιατρινή ζωγράφος: «Είμαι επηρεασμένη από αυτή την ευλογημένη περιοχή. Δεν είναι μόνο τα βιώματα που σου προσφέρει η πατρίδα σου, όπου κι αν έχεις γεννηθεί, είναι και τα πανέμορφα τοπία που αντικειμενικά έχει χαράξει το χέρι τού Θεού σ’ αυτό τον τόπο.
Η θάλασσα, η βάρκα του ψαρά, το ιστορικό εκκλησάκι, ο Μύλος, οι απλοί άνθρωποι που καλλιεργούν τη γη, και κάθε τι που συμπυκνώνεται στο οπτικό μου κάδρο, αποτελεί ερέθισμα για δημιουργία.
Πιστεύω πως ακόμα και η φαντασία τού καλλιτέχνη ακολουθεί τις αισθήσεις. Πρέπει να διασταυρωθείς με κάτι, για να κατορθώσεις στη συνέχεια να το προχωρήσεις, να το ταξιδέψεις, μέσα από τη δική σου σκέψη, τη δική σου φαντασία».

Η Νίκα Πλακονούρη – Καϊμάκη γεννήθηκε στα Φιλιατρά όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της και στη συνέχεια αποφοίτησε από τη Σχολή Δοξιάδη. Εργάστηκε στην τότε ΥΕΝΕΔ και αργότερα στην ΕΡΤ από την οποία συνταξιοδοτήθηκε το 1993.
Στη Σχολή Κόρδη διδάχθηκε Αγιογραφία και δούλεψε λάδι και ακουαρέλα. Είναι γραμματέας του Καλλιτεχνικού Συλλόγου Αμαρουσίου “Εκφραση” και στις εκθέσεις της κυριαρχούν τα στοιχεία τής φύσης, η θάλασσα, το χρώμα τ’ ουρανού και τα λουλούδια.
Ανήκει στην κατηγορία των αισιόδοξων ανθρώπων και τα ζωγραφικά ενσταντανέ των έργων της είναι η καλ τερη απόδειξη.
Πιστεύει πως ο χρωστήρας τού καλλιτέχνη οφείλει να δίνει προοπτική, ελπίδα και δύναμη, γιατί το σπουδαιότερο μήνυμα ενός δημιουργού πρέπει να είναι το εξής: «Στη ζωή η ομορφιά κυριαρχεί, όχι μόνο στη φύση αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων». Με ιδιαίτερη σεμνότητα αρνείται να μιλήσει για τον εαυτό της και προτιμά να συζητά για κοινωνικά και φιλοσοφικά ζητήματα. Χαμογελαστή και με εκφραστική και ρητορική δεινότητα περιγράφει γεγονότα και καταστάσεις ενώ δηλώνει λάτρης τής Ανατολής και ιδιαίτερα των χωρών της Μεσοποταμίας με τους αρχαίους πολιτισμούς.

Ταξιδεύει τακτικά αλλά, όπως η ίδια τονίζει: «Τον Αγρίλη και τη θάλασσα δεν την αλλάζω με τίποτα».
Εχει ζωγραφίσει όλα τα όμορφα μέρη της μεσσηνιακής γης και πολλά από τα έργα της κοσμούν αίθουσες και σπίτια φίλων της. Πιστεύει πως ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ζωής είναι οι φίλοι και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη: «Επίσης θα έλεγα πως μου αρέσει ιδιαίτερα το διάβασμα και δεν είναι λίγες οι φορές που ένα τοπίο το απομνημόνευσα μέσα από την περιγραφή ενός βιβλίου και κάποια στιγμή που η έμπνευση μου χτύπησε την πόρτα το έπλασα με τα χρώματά μου, όπως εγώ το φαντάστηκα.
Θεωρώ πως όλοι οι καλλιτέχνες οφείλουν να κάνουν γενναία διαλείμματα από την τέχνη με την οποία ασχολούνται για να μπορούν να εισπράττουν γνώση από τα έργα άλλων μορφών τέχνης, όπως ο Χορός, το Θέατρο, η Γλυπτική, η Μουσική και κάθε τι άλλο λυτρώνει και ομορφαίνει τη ζωή τού ανθρώπου.

Είναι λάθος να οχυρωνόμαστε γύρω από τον εαυτό μας και την ατομική μας δραστηριότητα.
Ολα τα πράγματα και οι καταστάσεις στη ζωή είναι προϊόντα κοινωνικής όσμωσης.
Κάποιος συγγραφέας, πρόσφατα μου έλεγε πως για να γράψει ένα καινούργιο του βιβλίο, μερικούς μήνες πριν διαβάζει βιβλία άλλων συγγραφέων ώστε να αδειάσει το μυαλό του από το εγωιστικό στοιχείο της αποκλειστικότητας.
Διδάσκεται, εμπλουτίζει τις γνώσεις του και πληροφορείται για γεγονότα που ίσως να αγνοούσε. Το ίδιο πρέπει να κάνει κι ένας ζωγράφος. Μια επίσκεψη σ’ ένα μουσείο, ένα πέρασμα από μια έκθεση, μόνο όφελος μπορούν να προσφέρουν στον όποιο δημιουργό.
Στη ζωή δημιουργούμε μόνοι μας αλλά επηρεαζόμαστε από τους άλλους. Επίσης η πολιτισμικότητα στην τέχνη αποτελεί το βασικό συστατικό που την προάγει και την αναβαθμίζει στο διάβα των αιώνων.
Οι λαοί, τα έθνη, οι θρησκείες, τα ιστορικά γεγονότα και η φύση, είναι αυτά που μας οδηγούν στη γλυκιά διαφορετικότητα της εκάστοτε δημιουργίας. Αυτό ακριβώς σημαίνει πολιτισμός: Να παίρνεις οπτικά και ακουστικά “δάνεια έμπνευσης” μέσα από την ανθρώπινη ιστορία».

Οση ώρα συνομιλούμε, η Νίκα Πλακονούρη – Καϊμάκη νιώθει να ζει την κάθε φράση της. Αυτό συμβαίνει με όλους τους χαρισματικούς ανθρώπους που ζουν και αναπνέουν μέσα από τα έργα τους. Στον απέναντι τοίχο οι αγιογραφίες της κοσμούν το μεγαλύτερο μέρος του.
Είναι η άλλη μεγάλη αγάπη τής Φιλιατρινής ζωγράφου. Κάποιος σοφός έλεγε κάποτε: «Αν θέλεις να δεις την ικανότητα ενός ζωγράφου, πες του να σου ζωγραφίσει έναν άγιο.
Οι άγιοι δεν παίζουν, ούτε χαρίζονται, είναι δύσκολη υπόθεση. Ιδιαίτερα της Ανατολικής Εκκλησίας που διακρίνονται για τη μεταφυσική τους έκφραση, καθώς οι Δυτικοί είναι πιο γήινοι. Αν τα καταφέρει...τότε είναι καλλιτέχνης».
Και η παραπάνω άποψη φαίνεται πως την δικαιώνει. Η ιερότητα και το αγιασμένο βλέμμα τους, παραπέμπουν σ’ εκείνα τα τέμπλα των βυζαντινών εκκλησιών που τα παρατηρείς με δέος και θαυμασμό.

Ομως τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Η Νίκα Πλακονούρη - Καϊμάκη, με τον ίδιο τρόπο που αποζητά τη μοναξιά της δημιουργίας, αναζητά και την κρίση και κριτική τού ανθρώπου που μοιράζεται τη ζωή της χρόνια τώρα, του Λάζαρου Καϊμάκη, πρώην τραπεζικού στελέχους, ο οποίος στηρίζει την προσπάθειά της, γιατί όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «πίσω από κάθε ωραίο έργο ενός δημιουργού, κρύβεται κι ένας ωραίος σύντροφος».

Πηγή: Ελευθερία