Μικροί, άβουλοι, μοιραίοι..

Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Αναθεματισμένη Δευτέρα που η ψήφος της πλειοψηφίας έπεσε σαν κατάρα πάνω στο έθνος αυτό. Ακατανόητη πράξη.
Δυσνόητες οι δικαιολογίες. Ερμαφρόδιτοι οι κομιστές τους ψελλίζουν. Και τούτο εν αμφιβόλω και το άλλο υπό αμφισβήτηση.. Επομένως μονόδρομος το «όχι» στην παραπομπή.
Διέξοδο στο «περιούσιο ναι» που θα τους έδινε την μοναδική ευκαιρία της εξιλέωσής τους απέναντι στον Λαό δεν βρήκαν.

Προτίμησαν να συρθούν στην λάσπη αντί να πετάξουν. Σαν τα καταδικασμένα στην φύση τους σκουλήκια που ποτέ στο γλοιώδες δέρμα τους δεν θα φυτρώσουν φτερά.
Μπορεί γιατί βαρύνονται από τα σιχαμερά τους σάλια. Ανθρωπάκια. Δέσμια των ......

πολιτικών και οικονομικών αναγκών τους.
Ευνούχοι στα χαρέμια των τραπεζιτών χαλίφηδων που θα εξακολουθήσουν ατιμωρητί να «μεγαλοστομούν» στο όνομα μιας απαστράπτουσας απουσίας. Της στιβαρής δημοκρατίας που θα τους εξέλεγε αφού προηγουμένως θα είχε ακριβώς οριοθετήσει τον χώρο ευθύνης τους.
Για να μην κραδαίνουν σήμερα την ασυλία της ανευθυνότητάς τους και ταυτόχρονα να υποσημειώνουν καταθλιπτικά τον δικό μας ένοχο ωχαδελφισμό κατά την εκλογή τους.

Μικροί, άβουλοι, μοιραίοι, κατά πως θα τόνιζε αν ζούσε ο Βάρναλης. Ιδού ο φυσικός τους δικαστής.
Ιδού το κατηγορητήριό τους. Τρεις λέξεις κι ένας ποιητής. Καταλυτικός ο λόγος του επανέρχεται με πηχυαίους τίτλους από τα βάθη της ιστορίας για να τους καταγγείλλει καταδεικνύοντάς τους.
Ονομαστικά. Για την πολιτική ιδιοτέλειά τους. Την απαξία τους στην λαϊκή ηθική.. Την προκλητική τους περιφρόνηση στο κοινωνικό αίσθημα..
Τελικά αυτό το σύμφυρμα από το μίξερ της πολιτικής απάτης μοιάζει ανίκητο. Όπως η βλακεία μας.

Που χρόνια πολλά τώρα αποτελούμε το εφαλτήριό τους για να αναρριχηθούν στο ανώφλι της πολιτικής αλητείας. Και εξακολουθούμε. Επειδή κανείς από εμάς δεν αμφιβάλλει πως τα μιαρά πρόσωπά τους θα φιγουράρουν στην πρώτη θέση και των επόμενων εκλογών. Από τις ζωντανές αφίσες της «αμφιφυλόφιλης» Συγγρού ως τα τηλεοπτικά παράθυρα των τρομολάγνων βαμπίρ.
Και τα φλας της υποτέλειας θα τα αποθανατίζουν δουλικά. Μ’ εμάς πάντα στην σκιά τους ευγνώμονες που μερικές φορές μας ευεργετούν δια της χειραψίας τους. Γιατί ποτέ κατά τον αποχωρισμό δεν μετρήσαμε τα δάχτυλά μας..
Αν το είχαμε κάνει θα διαπιστώναμε πως κάποια μας έλλειπαν. Και θα τους κυνηγούσαμε ως του σημείου της πλήρους εξάντλησής τους. Ή της δικής μας..

Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr