Στη νέα γενιά των καλλιτεχνών ο Φιλιατρινός Νεκτάριος Φαρμάκης

Γέννημα θρέμμα Φιλιατρινός ο Νεκτάριος Φαρμάκης, είναι κι αυτός ένας ακόμα εκπρόσωπος της νέας γενιάς των Μεσσήνιων καλλιτεχνών.
Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή το 2001, έχει κάνει σπουδές χορού αλλά και μουσικής και τραγουδιού τις οποίες συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Στο θέατρο έχει παίξει κυρίως σε παραγωγές που κάνουν μικρές νεανικές θεατρικές ομάδες, ενώ στον κινηματογράφο είχε μια συμμετοχή στον “El Greco” του Γιάννη Σμαραγδή, στον “Αιώνιο φοιτητή“ του Β. Σεϊτανίδη και σε ταινίες μικρού μήκους. Τηλεοπτικά τον έχουμε δει σε πετυχημένες σειρές, όπως οι “Singles” και οι “Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα“.

Τον συναντήσαμε σε μια πρόσφατη επίσκεψή του στη ......

Μεσσηνία, αφού όπως λέει, τα Φιλιατρά δεν τα εγκαταλείπει ποτέ.

Πώς γεννήθηκε η επιθυμία σου να γίνεις ηθοποιός;
«Από πιτσιρίκι ήθελα να γίνω ζωγράφος, δεν το είχα για να βγω μπροστά στη σκηνή, αλλά ερασιτεχνικά ασχολήθηκα πολύ μέσω του Τριφυλιακού Ερασιτεχνικού Θεάτρου και μου κόλλησε το μικρόβιο.
Τελειώνοντας λοιπόν το σχολείο δεν ήθελα καν να δώσω πανελλήνιες και αποφάσισα να πάω κατ‘ ευθείαν στη δραματική.
Εκανα προετοιμασία στη Σχολή “Ιασμος“ με δασκάλους τότε το Βασίλη Διαμαντόπουλο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Αλκη Παναγιωτίδη που με προετοίμασαν για τις εξετάσεις που έδωσα στη Σχολή του Εθνικού.
Ως ρομαντικός στο ξεκίνημά μου ήθελα να πάω στο Εθνικό όπου και πέρασα στην πρώτη φάση, στους 30.
Βέβαια μετά στην επιλογή για τους 15 που θα έμπαιναν τελικά... κόπηκα.
Εδωσα στη συνέχεια στη “Βεάκη“ και στην “Ιασμος“, πέρασα και στις δύο, αλλά τελικά επέλεξα την “Ιασμος“ επειδή μου ήταν γνώριμο το περιβάλλον αφού εκεί είχα κάνει την προετοιμασία.
Εμεινα πολύ ευχαριστημένος από τις σπουδές, το κλίμα...».

Οι σπουδές σε μια δραματική σχολή σού δίνουν την ευκαιρία -άσχετα με το αν ακολουθήσεις ή όχι το επάγγελμα του ηθοποιού- να αντιμετωπίσεις τη ζωή αλλιώς;
«Η σχολή δίνει περισσότερα ερεθίσματα, ηθοποιός δεν βγαίνεις από κει αλλά γίνεσαι μετά από πολλά χρόνια.
Οι καλοί δάσκαλοι, οι πολλές ώρες πρόβας, το δραματολόγιο που μαθαίνεις, η ιστορία του θεάτρου είναι πολύ σημαντικά.
Και μπορεί το δίπλωμα της σχολής να μην σου εξασφαλίζει κάτι αλλά σίγουρα είναι μια αρχή.
Ο κάθε ηθοποιός βέβαια συνεχίζει να δουλεύει και να εξελίσσεται».

Εχεις κάνει και μουσικές σπουδές. Είναι απαραίτητο για το νέο ηθοποιό να έχει “όλο το πακέτο“ προκειμένου να βρει δουλειά πιο εύκολα;
«Αυτό ήταν κάτι που το επέλεξα γιατί άρεσε σε μένα. Από μικρός μου άρεσε το τραγούδι οπότε έπρεπε να μάθω και μουσική για να μπορώ να τραγουδάω σωστά.
Από κει και μετά πιστεύω ότι βοηθάει τον ηθοποιό αλλά όχι πως είναι υποχρεωμένοι όλοι να χορεύουν και να τραγουδάνε.
Υπάρχουν πολύ μεγάλα ταλέντα, σπουδαίοι ηθοποιοί που δεν τραγουδούν καθόλου».

Μετά τη σχολή ήρθε ...η σκληρή πραγματικότητα;
«Ναι, αλλά από την αρχή το ήξερα ότι θα είναι σκληρή και έχουν γίνει πιο σκληρά σήμερα.
Δεν πρέπει όμως να παραπονιόμαστε μόνο εμείς από τη στιγμή που είναι όλοι οι τομείς έτσι».

Εχεις συμμετάσχει σε μικρές θεατρικές ομάδες. Είναι ένα διαφορετικό κλίμα από το να είσαι υπό την καθοδήγηση ενός καταξιωμένου σκηνοθέτη;
«Οταν πας σε μια σχολή και λες ότι πέρα από εκεί θέλεις να δεις την υπόθεση της υποκριτικής και επαγγελματικά πιστεύω ότι ο δάσκαλός σου είναι ο σκηνοθέτης, είναι ο δάσκαλός σου.
Συνεπώς αν σκεφτούμε ότι ο ηθοποιός έχει ανάγκη από συνεχή εκπαίδευση, μάλλον είναι σημαντικότερο να έχεις καλούς σκηνοθέτες - δασκάλους.
Από την άλλη βέβαια έχεις την ανάγκη να βγεις στη σκηνή, να παίξεις, να επικοινωνήσεις με τους θεατές και οι ομάδες δίνουν αυτή την ευκαιρία.
Εντάξει όχι πάντα... γιατί πολλές φορές οι πρόβες δεν φτάνουν μέχρι την πρεμιέρα λόγω των διαφόρων δυσκολιών.
Πάντως εγώ έκανα μικρά πράγματα, αναγκαία όμως για να μάθω πώς δουλεύουνε».

Είχες και συμμετοχή σε μια σπουδαία ταινία όπως ο “El Greco” του Γιάννη Σμαραγδή.
«Ναι, αλλά εκεί δεν μπορώ να πω ότι συμμετείχα ως ηθοποιός, μόνο ότι η εμπειρία ήταν πάρα πολύ ωραία γιατί επρόκειτο για μια μεγάλη παραγωγή που σπάνια σου δίνεται η τύχη να δεις από κοντά.
Ηταν ωραίο που έζησα αυτήν την εμπειρία γιατί είδα από κοντά πώς γυρίζονται τέτοιες ταινίες στα μεγάλα πλατό».

Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση. Ποιο αγαπάς περισσότερο;
«Το θέατρο γιατί είναι ένα παραμύθι μέσα στο οποίο χάνεσαι.
Εχει αρχή, μέση και τέλος η κάθε παράσταση».

Ο κινηματογράφος δεν είναι παραμύθι;
«Για μένα σαν ηθοποιό που βλέπω τα πράγματα αλλιώς απ‘ ό,τι ο θεατής όχι δεν είναι. Σκέψου ότι ο ηθοποιός μπορεί να κάνει έναν διάλογο και να μην έχει καν απέναντί του τον παρτενέρ του, ή να παίξει στην τελευταία σκηνή και να είναι αυτή που ξεκινάει η ταινία.
Εχει κι αυτό τη μαγεία του αλλά νομίζω ότι στον κινηματογράφο τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση την παίρνει ο σκηνοθέτης γιατί βλέπει να υλοποιείται αυτό που έχει φανταστεί».

Τα περιφερειακά θέατρα;
«Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω κάποτε την ευκαιρία να δουλέψω σε ένα από τα θέατρα της περιφέρειας γιατί έχεις απέναντί σου θεατές που στην πλειοψηφία τους δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν παραστάσεις που παίζονται στην Αθήνα.
Θεωρώ λοιπόν ότι επιτελούν κάτι σαν κοινωνικό έργο και το αντιλαμβάνομαι έτσι γιατί κι εγώ είμαι από επαρχία και το έχω ζήσει αυτό.
Αυτές οι ομάδες και πολύ περισσότερο οι επαγγελματικές “εκπαιδεύουν“ το κοινό».

Ως θεατής ποιες παραστάσεις επιλέγεις να δεις;
«Μ‘ αρέσει πολύ το σύγχρονο θέατρο αλλά δεν είμαι απόλυτος.
Μπορώ να δω και μια τραγωδία ανεβασμένη σύγχρονα και να μου αρέσει επίσης... αρκεί να
στέκει βέβαια όλο αυτό».

Εφτασες στο κρίσιμο σημείο. Στέκει ο νεωτερισμός στην αρχαία τραγωδία και μέχρι πού;
«Πιστεύω ότι οι αρχαίοι Ελληνες συγγραφείς έγραφαν σύγχρονα και διαχρονικά γι‘ αυτό και μπορούν να παίζονται μέχρι σήμερα και να επιδέχονται και νεωτερισμών.
Τώρα, τα όρια ναι, πρέπει να υπάρχουν αλλά μέχρι πού είναι θέμα του σκηνοθέτη.
Eμένα μ‘ αρέσουν πάντως τα ρίσκα».

Ποιους ρόλους θα ήθελες να ερμηνεύσεις;
«Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, άλλωστε λόγω παρουσιαστικού είχαν πάντα δυσκολία οι καθηγητές μου τι ρόλο να μου δώσουν.
Θυμάμαι τον Αλέκο Αλεξανδράκη που γελούσε όταν του ζητούσα να μου δώσει να παίξω το Ριχάρδο και μου απαντούσε:
“Τι να σου δώσω, δεν βλέπεις πώς είσαι;”.
Ομως εγώ είχα βαρεθεί να παίζω όλους τους ζεν και έτσι αποφάσισα να δώσω πτυχιακή με το Βόιτσεκ.
Στην αρχή ξαφνιάστηκαν όλοι αλλά τελικά άρεσε.
Τέλος πάντων όμως... γι‘ αυτό δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου από ρόλους».

Τι θέλεις να σου συμβεί στο μέλλον επαγγελματικά;
«Να δουλέψω κι αυτό που θα βγει από μένα να είναι αυτό ακριβώς που μου αξίζει γιατί αν δεν γίνει έτσι, αρχίζει η ρήξη και με τον εαυτό σου και με τους άλλους.
Και είναι ένα επάγγελμα που σε κρίνουν πολύ εύκολα».

Δύσκολο να είσαι συνεχώς παρών στο χώρο;
«Είναι πολύ δύσκολο, γι‘ αυτό και όταν λες είμαι ηθοποιός, σε ρωτάνε “σε ποιο μπαρ δουλεύεις;”.
Aλλά αυτά έπρεπε να τα είχαμε σκεφτεί νωρίτερα.
Από τη στιγμή που το αποφασίσαμε ήταν αναμενόμενο ότι θα συνέβαινε».

Αν είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις από την αρχή;
«Τα ίδια ακριβώς λάθη θα έκανα».

Πηγή: Ελευθερία
-