Το έργο είναι μια ηθογραφική κωμωδία που διαπραγματεύεται την ιστορία πέντε γυναικών, (χήρες όλες) διαφορετικών ηλικιών σε μια βραδινή τους επίσκεψη στο σπίτι της κυρά Καλλιόπης στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, όπου συζητούν, αστειεύονται, φιλονικούν και κουτσομπολεύουν αναμασώντας αναμνήσεις από τους μακαρίτες συντρόφους τους και το παρελθόν τους.
Με την κουβέντα γύρω από ένα μαγκάλι, βγάζουν στην επιφάνεια το βαθύ συντηρητισμό τους, τη θρησκοληψία τους, τις πολιτικές τους αντιπαραθέσεις με τα μικροσυμφέροντα που τις χαρακτηρίζουν, το άγχος της περασμένης ηλικίας τους και τα αδιέξοδά τους. Κυρίως όμως αποτυπώνεται το πολιτιστικό τους κενό.
Όλα αυτά μέχρι που εμφανίζεται στην παρέα τους ένας όμορφος νέος άντρας, ο οποίος θα παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή τους…
Φανή Αλεξανδρή, Τέτα Βασιλάκη, Γιώτα Βασιλειάδη, Αντρέας Βρυώνης, Ισμήνη Κωνσταντοπούλου και Λέττα Πετρουλάκη.
Τη μουσική επιμέλεια έκανε η Τέτα Βασιλάκη και στη σκηνοθεσία έπαιξαν ρόλο οι προτάσεις όλης της ομάδας. Ευχαριστούμε για τη σημαντική βοήθεια της ηθοποιού Σταυρούλας Μπαρδουνιώτη και τις χρήσιμες συμβουλές της Κατερίνας Πετρουλάκη και του Βενετσάνου Μπαλόπουλου.
Από τη Λέττα Πετρουλάκη
Πρόεδρο της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας
«Μετά από πρόταση του φιλιατρινού συγγραφέα-δημοσιογράφου Γρηγόρη Χαλιακόπουλου να ζωντανέψουμε το θεατρικό του έργο «ΤΟ ΜΑΓΚΑΛΙ», που είναι μια ηθογραφική κωμωδία, αποφασίσαμε, μια παρέα ενήλικες φίλοι και μέλη του Συλλόγου, να του δώσουμε ζωή στο θεατρικό σανίδι και να περάσουμε όμορφα και χαρούμενα σατιρίζοντας εικόνες και ανθρώπινες καταστάσεις της Μεσσηνιακής επαρχίας. Οι ώρες που περάσαμε παρέα με το κείμενο, μας έφεραν στο προσκήνιο μνήμες από το παρελθόν και χαρακτηριστικά πρόσωπα της επαρχίας που μας βοήθησαν να κεντήσουμε το χαρακτήρα κάθε ρόλου. Ερασιτέχνες όλοι, προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε προς τα έξω, την εσωτερική χαρά που νοιώσαμε, ενσαρκώνοντας πρόσωπα γραφικά και αστεία, μέσα από ένα κείμενο γεμάτο γέλιο και αυτοσαρκασμό».
Το Filiatra News συνομιλώντας με τον συμπατριώτη μας Γρηγόρη Χαλιακόπουλο, μας δήλωσε σχετικά για την παράσταση «Το Μαγκάλι» και τα ερεθίσματα από τα οποία εμπνεύστηκε το έργο του:
«Μια εικόνα, που όσα χρόνια κι αν πέρασαν παραμένει αναλλοίωτη στο μυαλό μου, είναι η παρακάτω, που ανήκει στην παιδική μου ηλικία: Ένα μαγκάλι στο κέντρο της κουζίνας του πατρικού μας και γύρω από αυτό τέσσερις πέντε γυναίκες μαυροφορεμένες, ένεκα χηρείας.
Όσο για μένα μαζί με την αδελφή μου, να ακούμε παραμύθια και μύθους για άλογα του Ποσειδώνα μέχρι και την ιστορία του Τιτανικού, μιας και ο αδελφός της θείας μου Πηνελόπης, όταν ερχόταν από την Αμερική, ο Τιτανικός έπλεε προς το αναπάντεχο ναυάγιο του.
Την θυμάμαι τότε να λέει: «Το καράβι βούλιαζε Γρηγόρη μου και οι μουσικοί παίζανε. Ακούς εκεί… θάρρος ε;».
Όμως τα πλέον χαρακτηριστικά ακούσματα είχαν να κάνουν με την Κόλαση. Ναι! Ο μεταφυσικός αυτός χώρος, ήταν η αδυναμία της θείας Πηνελόπης και μάλιστα της άρεσε η διήγηση περί αυτής να πραγματώνεται, όταν λόγω νύστας οι άλλες τριγύρω της χήρες είχαν αποκοιμηθεί πάνω απ’ τα αναμμένα κάρβουνα.
«Τι γίνεται στην Κόλαση» την ρωτούσα κάθε τόσο και η απάντηση που λάμβανα πάντα σταθερή: «Όσοι είναι αμαρτωλοί τους βράζουν σε μεγάλα καζάνια ή τους σακατεύουν με σκουπόξυλα. Τους πιο κακούς τους τηγανίζουν σε ένα τεράστιο τηγάνι». Άντε μετά να μην βγεις νευρωσικός…
Αυτή η ομήγυρη για την παιδική μου ψυχή δεν αποτελούσε το «Μαγκάλι της Χηρείας» αλλά τον «Καυστήρα του Σατανά».
Που και που κάποια από τις κυράδες έπεφτε στο μαγκάλι και ούρλιαζε απ’ το κάψιμο. Τότε όλες μαζί όρμαγαν επάνω της με ότι δροσερό υπήρχε, ντοματόπαστα ή καμιά πατάτα και την άλειφαν μπας και σταματήσει το μαρτύριο.
Μα αυτές δεν καταλάβαιναν τίποτε. Λίγη ώρα μετά ξαναροχάλιζαν μέχρι που κατά τα μεσάνυχτα χτύπαγε την πόρτα ο Φώτης, ο γείτονάς μας, ψαράς και μεγάλος παραμυθάς. Άναβε το τσιγάρο του απ’ τα κάρβουνα, τραγούδαγε ένα μαστούρικο άσμα και άρχιζε τις δικές του μυθοπλασίες: «Σήμερα κυρά Χριστούλα βρήκα σακάτω στα Στροφάδια μια γοργόνα. Ήθελε να με πάρει μαζί της στον βυθό, αλλά της έκλεισα το μάτι και μετά απ’ αυτό με πλησίασε με χαμόγελο και με ρώτησε που λες: «Θες Φώτη να μου πεις τι κάνει το αδελφάκι μου ο Μέγας Αλέξανδρος;» «Μαζί τα λέγαμε πριν λίγο κυρά Γοργόνα μου» απαντούσε η φαντασίωση του Φώτη και η παρέα ξανάπεφτε στην αγκαλιά του Μορφέα.
Κάπως έτσι θυμάμαι στη γειτονιά μου το Χαλαζονάκι να περνάμε τα βράδια γύρω απ’ το μαγκάλι, συζητώντας πότε για την κηδεία της επόμενης μέρας, πότε για τα βαφτίσια του Σαββάτου ή τον γάμο της Κυριακής.
Κι όταν μεγαλώνοντας τους έλεγα καμιά «πονηρή» κουβέντα για να τις πειράξω, έπιαναν όλες τα μάγουλά τους, με φτύνανε και χτυπιόντουσαν σαν μαινάδες: «Φτου σου παλιόπαιδο, σαν δεν ντρέπεσαι» και σταυροκοπιόντουσαν όλες μαζί.
Αυτές οι μνήμες ξαναζωντάνεψαν εμπρός μου, σαν είδα μία πρόβα της θεατρικής παράστασης «Το Μαγκάλι» ενός έργου που γράφτηκε ακριβώς για να θυμίσω σε μερικούς, την απλή λαϊκή καταγωγή μας, την επαρχιώτικη ζωή μας και το υπέροχο βίωμα της γειτονιάς.
Ευχαριστώ όλες και όλους τους συντελεστές της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας, για την μεγάλη τιμή να παίξουν ένα έργο μου προσφέροντας στον εσώτερο κόσμο μου μοναδική χαρά.
Ακόμα μεγαλύτερη τιμή νιώθω μετά την αποκάλυψή τους προς εμένα - σε μια πρόβα όπου με είχαν προσκαλέσει να παρακολουθήσω την παράσταση - πως όλες οι συμμετέχουσες και οι συμμετέχοντες είναι ερασιτέχνες και παίζουν για το κέφι τους.
Πιστέψτε με ακόμα και σήμερα αρνιέμαι να το πιστέψω. Όλοι τους παίζουν τόσο επαγγελματικά, ίσως γιατί καταθέτουν την ψυχή τους και ένα ταλέντο που από σεμνότητα απέκρυβαν έως σήμερα. Καιρός όμως να «εκτεθούν» ενώπιον μας για να εισπράξουν το γενναίο χειροκρότημα από καρδιάς όλων μας.
Προσωπικά τους οφείλω πολλά, το δε ευχαριστώ είναι ελάχιστο για να αποδώσει το μέγεθος των συναισθημάτων μου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσοχή στον τρόπο που σχολιάζετε. Σχόλια που δεν θα σέβονται τον χώρο που φιλοξενούνται ή άλλους θα σβήνονται ΤΕΛΕΙΩΣ.