«Στην πολιτική ο ....
ίσιος δρόμος είναι... αδιάβατος». Αυτός είναι ένας από τους βασικούς κανόνες στην πολιτική που εξηγεί σε αρκετές περιπτώσεις τη στρατηγική που ακολουθεί τόσο η σημερινή κυβέρνηση, όσο και οι προηγούμενες.
Διαβάζοντας πίσω από τα προφανή των διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών προκύπτουν τα μείζονα ερωτήματα που απασχολούν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου:
-Ποιοι και γιατί δεν θέλουν να κλείσει η αξιολόγηση; -Γιατί οι δανειστές επιμένουν στην εφαρμογή προγραμμάτων που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε απόλυτη φτωχοποίηση του λαού;
Μέσα σε αυτό το φαύλο υφεσιακό κύκλο ο Αλέξης Τσίπρας αναζητά τον δικό του τρίτο δρόμο.
Οι δυο άλλοι δρόμοι: υποταγή στις πιέσεις ή έξοδο με εκλογές, εγγυώνται τη σίγουρη συντριβή του.
Ο πρωθυπουργός σχεδόν μόνος, με ελάχιστους πιστούς στο Μέγαρο Μαξίμου μοιάζει να σχεδιάζει αυτό που στο μυαλό του φαντάζει ως colpo grosso, αλλά δεν αποκλείεται να είναι μια ακόμη αυταπάτη, η μεγαλύτερη.
Γνωρίζει λοιπόν πολύ καλά ότι η πλήρης συνθηκολόγηση με τους δανειστές, που θα άρει το καθεστώς οικονομικής ασφυξίας στην μνημονιακή Ελλάδα, του δικού του προσωπικού μνημονίου αργά ή γρήγορα θα φέρουν για τον ίδιο και για το κόμμα του την πλήρως ατιμωτική ήττα που θα τον επαναφέρει στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής.
Επίσης, αντιλαμβάνεται, καθώς είναι μελετητής των δημοσκοπήσεων ότι αν προκηρύξει εκλογές, μπορεί μεν να διατηρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδα της τάξης του 15 – 20%, αλλά το πλέον πιθανό είναι να έχει προσφέρει στη Νέα Δημοκρατία όχι μόνον τη νίκη αλλά και την αυτοδυναμία.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι σαφείς. Η διαφορά έχει ξεφύγει. Σύμφωνα μάλιστα με την MRB η διαφορά φτάνει στο 14,7% (30,7 έναντι 16%) χωρίς μάλιστα την αναγωγή των αναποφάσιστων που παραδοσιακά προσανατολίζονται είτε προς το πρώτο κόμμα, είτε προς την αποχή.
Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, όπως εκτιμούν αρκετοί πολιτικοί αναλυτές αναζητά την προσωπική του σανίδα σωτηρίας, που είναι μεν αβέβαιο ότι κρατά το μνημονιακό του βάρος, αλλά ως γνωστός ο... πνιγμένος από τη... σανίδα του πιάνεται.
Δεν υπάρχει δε άλλη λογική εξήγηση από το γεγονός ότι εδώ και περίπου 1,5 χρόνο μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όλοι κάνουν ότι είναι δυνατόν για να μην εφαρμοστεί.
Η μεν κυβέρνηση κωλυσιεργώντας και αρνούμενη ουσιαστικά να εφαρμόσει τα όσα υπέγραψε, οι δε δανειστές προβάλλοντας κάθε φορά νέες επαχθέστερες απαιτήσεις που βυθίζουν την Ελλάδα στην ύφεση και τον λαό στη μιζέρια και τη φτώχεια.
Επί δύο χρόνια τώρα αυτή η αέναη δήθεν διαπραγμάτευση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε περαιτέρω εσωτερική υποτίμηση, σε υποβάθμιση της ποιότητας ζωής του ελληνικού λαού και σε απόλυτη φτωχοποίηση.
Άπαντες δηλαδή πιέζουν το ελατήριο της κοινωνικής έκρηξης προς τα κάτω. Είναι τέτοια η πίεση που αρκετοί έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι το επιτελείο του Μαξίμου μελετά τις συνέπειες του... τρίτου δρόμου.
Άλλωστε, αυτό τον δρόμο επιχείρησε να το θέσει στο τραπέζι το πρώτο κυβερνητικό σχήμα του Αλέξη Τσίπρα με κεντρικό αρχιτέκτονα τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Ας μην ξεχνάμε ότι το περίφημο δημοψήφισμα που διενήργησε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μια άσκηση προς αυτή την κατεύθυνση, μια πρόβα τζενεράλε προκειμένου να μετρηθούν αντιδράσεις, ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά και συμπεριφορές του ελληνικού λαού.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι ο δρόμος της απόλυτης φτωχοποίησης θα οδηγήσει το λαό στο να αποφασίσει μόνος του για τη «μεγάλη έξοδο».
Θυμίζουμε παράλληλα ότι αυτό είναι και το βασικό σχέδιο που εξυπηρετεί τις προθέσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Το concept είναι χειρουργικά στημένο, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο: Το Grexit δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε θεσμικά, ούτε νομικά... Μπορεί όμως εύκολα να επέλθει ως απόρροια κοινωνικής δυσφορίας και έκρηξης.
Αρκετοί βέβαια θα υποστηρίξουν ότι μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας πήρε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού και το μετέτρεψε σε ΝΑΙ μέσα σε μία νύχτα όχι μόνον δεν έχει νόημα η επανάληψη της ίδια φαρσοκωμωδίας, αλλά και ότι είναι πλέον απίθανο να τον εμπιστευθεί ο ελληνικός λαός.
Παράλληλα, τόσο η κυβέρνηση επισήμως, όσο και κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν ότι, προς ώρας, δεν υπάρχει κανένα θέμα δημοψηφίσματος.
Ας δούμε όμως την άποψη ενός παλιού συνεργάτη του Αλέξη Τσίπρα, του επί σειρά ετών λογογράφου του, Παύλου Παπαδόπουλου.
Μόλις πριν λίγες ημέρες σε ένα μακροσκελέστατο κείμενό του στην ιστοσελίδα του Βήματος με τίτλο: «Η σκευωρία του εθνικού νομίσματος και το σαμποτάζ στη Δημοκρατία», παραθέτει μερικά εξόχως ενδιαφέροντα στοιχεία για τα «πιστεύω», τον χαρακτήρα και τη στρατηγική του σημερινού πρωθυπουργού.
Στο κείμενο που είναι γραμμένο ως είδος νουβέλας χωρίς να αναφέρεται το όνομα του κ. Τσίπρα, τονίζονται μεταξύ άλλων (παρατίθενται χαρακτηριστικά αποσπάσματα): «Διότι εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει σήμερα τον Πρωθυπουργό δεν είναι το ποσοστό του κόμματός του, αλλά η πολιτική συμπεριφορά του μεγάλου μπλοκ του "ΟΧΙ στην Ευρώπη", όλων εκείνων οι οποίοι στο πρόσφατο παρελθόν αποδοκίμασαν την Ευρώπη χωρίς να υποψιάζονται ότι κάποιοι τους οδήγησαν χαιρέκακα ως εκεί υπονομεύοντας κάθε οικονομική θεραπεία και σαμποτάροντας συνειδητά και συστηματικά την εφαρμογή του σχεδίου σταθεροποίησης, που θα έφερνε την επιστροφή στην ομαλότητα, όπως αποδείχθηκε ότι συνέβη σε άλλες χώρες που χτυπήθηκαν από την κρίση».
«Ο Πρωθυπουργός ρωτά: Τι λένε σήμερα οι οπαδοί του ΟΧΙ στην Ευρώπη; Είναι έτοιμοι να αλλάξουν καθεστώς νομίζοντας ότι αποκαθιστούν τη Δημοκρατία; Τι πιστεύουν όσοι δεν καταγράφονται πουθενά, σε καμία δημοσκόπηση, αλλά εκδηλώνονται μόνο στην κάλπη; Πώς οι άνθρωποι γίνονται υποχείρια των ψευδών ειδήσεων, των υστερόβουλων αναλύσεων και της συναισθηματικής εκμετάλλευσης;».
«Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Πρωθυπουργού κινδυνεύουν να συνειδητοποιήσουν μόνο όταν θα είναι πολύ αργά ότι η κύρια πολιτική μέριμνα του αντιπάλου τους δεν είναι η προκήρυξη εκλογών για να τους χαρίσει την εξουσία, αλλά να αυξάνει το ποσοστό των ψηφοφόρων του ΟΧΙ στην Ευρώπη. Να εξασφαλίζει ότι το μεγάλο αυτό "μπλοκ", όσο κι αν τον κατακρίνει, όσο κι αν έχει θυμώσει μαζί του, δεν έχει φτάσει ακόμα στο οριακό σημείο ώστε να τον απορρίψει».
«Η οικονομική ομαλότητα αποδυναμώνει τον Πρωθυπουργό, τον επικεφαλής εκφραστή της "παράλληλης ιστορίας". Γι’ αυτό παριστάνει ότι την επιδιώκει την ίδια ώρα που την υπονομεύει. Αν αποκατασταθεί η οικονομική ομαλότητα τότε η κοινωνία, που πάντα θα είναι δυσαρεστημένη από την πραγματικότητα, θα στραφεί εναντίον του και θα τον αντικαταστήσει».
«Όσοι επιμένουν να ερμηνεύουν τον Πρωθυπουργό ως ένα ακόμα ηγέτη έτοιμο να συρθεί σε εκλογές απόδρασης και ήττας, το κάνουν γιατί διακρίνονται από μια λειτουργική αδυναμία να σκεφτούν με βάση την παράλληλη λογική της Αριστεράς που ηγείται σήμερα όλων των συνιστωσών του διακομματικού αντιδυτικού συνασπισμού. Δεν συμφέρει αυτόν τον συνασπισμό κανένας συμβιβασμός, γι’ αυτό κάθε περίοδος ηρεμίας είναι πρόσκαιρη, ένας ελιγμός για να συνεχιστεί αργότερα ο ίδιος πόλεμος».
«Όσοι παρακολουθούν προσεκτικά τον λόγο του Πρωθυπουργού διακρίνουν τη «διπλή γλώσσα» που επαναλαμβάνεται μονότονα εγκλωβίζοντας μια ολόκληρη χώρα σε ένα προσχεδιασμένο αδιέξοδο: Δηλώνει πάντοτε ότι είναι έτοιμος να συζητήσει τα πάντα για να εξασφαλίσει συμφωνία με τους δανειστές υπό την προϋπόθεση ότι θα αναθεωρήσουν τις θεμελιώδεις εκτιμήσεις τους (!)».
«Ο Πρωθυπουργός, λοιπόν, δεν είναι ένας "αποτυχημένος πρωθυπουργός", όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν όσοι αφήνουν την αντιπάθεια που αισθάνονται για το πρόσωπό του να θολώνει την κρίση τους. Αντιθέτως είναι μάλλον ένας από τους πιο επιτυχημένους πρωθυπουργούς στην υλοποίηση του σχεδίου του. Με τον τρόπο που κυβερνά πλάθει και ενδυναμώνει την κοινή γνώμη που χρειάζεται για να επιτύχει κάτι που πολλοί μπορεί να χαρακτηρίσουν ως "αλλαγή καθεστώτος" ή "μετάλλαξη της Δημοκρατίας"».
«Τι σχέση έχει το εθνικό νόμισμα με ένα τέτοιο σχέδιο; Πώς συνδέεται η νομισματική αλλαγή με το τέλος της Δημοκρατίας όπως την ξέρουμε; Το εθνικό νόμισμα είναι το «κλειδί» για τη μετάλλαξη της Δημοκρατίας η οποία πραγματοποιείται σε τρία βήματα: Το πρώτο βήμα είναι το σαμποτάζ στο πρόγραμμα σταθεροποίησης έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η ασφυξία στην οικονομία. Το δεύτερο βήμα είναι να αποδοθούν οι ευθύνες της αποτυχίας στην Ευρώπη με σκοπό να αυξηθεί το ποσοστό όσων επιθυμούν την αποκόλληση της χώρας από τους θεσμούς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το τρίτο βήμα είναι η νομισματική μεταβολή και η αξιοποίηση του σοκ της φτώχειας που θα προκαλέσει για να μετεξελιχθεί η κυβερνητική εξουσία σε ένα νέο καθεστώς το οποίο με πρόσχημα την αναστήλωση της "εθνικής αξιοπρέπειας" θα λογοκρίνει και θα περιθωριοποιήσει όλους εκείνους που θα διεκδικούν την αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας».
«Το μυστικό είναι ότι το κλειστό κυβερνητικό επιτελείο δεν προετοιμάζει εκλογές, αλλά ένα δημοψήφισμα με καθαρό ερώτημα την έναρξη διαπραγμάτευσης για την αποχώρηση από την Ευρωζώνη, ακριβώς στο πρότυπο του Brexit».
Αν λοιπόν δεχθούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας πράγματι προετοιμάζεται μεθοδικά για ένα ακόμη δημοψήφισμα, τότε πρέπει να προχωρήσουμε λίγο ακόμη και να δούμε το πως και το πότε.
Αρχικά, θα πρέπει να δεχθούμε ότι όλα όσα δηλώνονται από την πλευρά της κυβέρνησης απλώς υπηρετούν το γνωστό παιχνίδι ευθυνών προκειμένου να αποσειστεί η ευθύνη από τον Αλέξη Τσίπρα για το ενδεχόμενο ναυάγιο της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη αξιολόγηση.
Δεύτερο, επανερχόμενοι στη δημοσκόπηση της MRB που μεταδόθηκε το βράδυ της Παρασκευής από τον τηλεοπτικό σταθμό STAR, οι περισσότεροι ίσως σταθούν εκτός από την πρόθεση ψήφου, στη δημοφιλία των πολιτικών αρχηγών όπου ο Αλέξης Τσίπρας είναι τρίτος σε αρνητικές γνώμες με 67,3% μετά τον Νίκο Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής και τον Πάνο Καμμένο των ΑΝΕΛ, ή ακόμη στα εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά της καταλληλότητας και της ικανότητας, σε σχέση τουλάχιστον με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αν όμως δεχθούμε την ανάλυση που προηγήθηκε τότε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ενδεχομένως θα ασχοληθεί με το 54,8% των πολιτών που δηλώνουν ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να αποδεχθεί τα νέα μέτρα που ζητούν οι δανειστές και ακόμη το 38,1% όσων δηλώνουν ότι προτιμούν την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Σε αυτήν τη λογική δεν είναι λίγοι αυτοί που περιμένουν πως η διαπραγμάτευση με τους δανειστές θα διολισθήσει για αρκετές εβδομάδες ή και μήνες ακόμη προκειμένου να φτάσει η Ελλάδα στα πρόθυρα οικονομικής ασφυξίας, αντίστοιχης με εκείνη που διαμορφώθηκε το καλοκαίρι του 2015. Ενδιαμέσως φυσικά θα καλλιεργηθεί το κλίμα πως οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για όλα τα δεινά είναι οι δανειστές που θέλουν να κόψουν τους μισθούς και τις συντάξεις των πολιτών.
Ο Αλέξης Τσίπρας ενδεχομένως πιστεύει ότι τελικά θα πείσει για μια ακόμη φορά τον Ελληνικό λαό να τον εμπιστευθεί, αλλά αυτή τη φορά δεν μπορεί να υπάρξει ένα ασαφές ερώτημα. Άρα το μόνο ερώτημα που μπορεί να τεθεί σε ένα δεύτερο δημοψήφισμα μέσα σε δύο χρόνια θα αφορά αμέσως και σαφέστατα την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Φυσικά, αυτή τη φορά θα πρέπει να εξηγήσει η σημερινή κυβέρνηση τι ακριβώς σημαίνει η πιθανή έξοδος από το ευρώ και να δεσμευθεί με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα για τις όποιες συνέπειες θα προκληθούν.
Ίσως η τελευταία παρέμβαση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα και οι αναφορά του περί βόρειας Κορέας δεν είναι απλώς μια γενική προειδοποίηση.
Σε κάθε περίπτωση η πορεία της χώρας έχει εισέλθει σε εξαιρετικά επικίνδυνα μονοπάτια που δεν έχουν πατηθεί τις τελευταίες πολλές δεκαετίες. Άρα οι ευθύνες του πολιτικού κόσμου και πρωτίστως της κυβέρνησης είναι τεράστιες και είναι σίγουρο πως θα αναζητηθούν σε περίπτωση που η χώρα οδηγηθεί στην χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία που ανεξαρτήτως νομίσματος θα φέρει ακόμη βαρύτερα μνημόνια που θα προσθέσουν νέα δυσθεώρητα χρέη στις επόμενες γενιές των Ελλήνων.
Newsbomb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσοχή στον τρόπο που σχολιάζετε. Σχόλια που δεν θα σέβονται τον χώρο που φιλοξενούνται ή άλλους θα σβήνονται ΤΕΛΕΙΩΣ.