ΚΩΣΤΑΣ ΣΠΑΝΟΣ: ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΜΑΝΩΛΗ

Έφυγες! Καθόλου ξαφνικά και καθόλου πρόωρα. Ζητούσες από χρόνια να φύγεις. Είχες βαρεθεί. Τα 99 περίπου χρόνια που κουβάλαγες επάνω σου, σε βάραιναν. Το είχες ομολογήσει. Είχες κουραστεί. Τα τελευταία χρόνια σου μάλιστα, υπέφερες από τα μάτια σου και από τα πόδια σου. Εν τω μεταξύ είχες χάσει πολλούς συνομήλικούς σου και παιδικούς φίλους σου. Έχασες προ μηνών και την αγαπημένη σου γυναίκα.

Πρέπει να έφυγες ευχαριστημένος όμως. Παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, ήταν η ζωντανή ευτυχία σου. Κουράστηκες πολύ στα νιάτα σου, αλλά ......

απέκτησες περιουσία με τον κόπο σου, έκανες πολλά ταξίδια και γνώρισες ξένα μέρη και νέους ανθρώπους. Κατάφερες να ζήσεις μια καλή ζωή στα γεράματά σου. Το άξιζες!

Αλλά δεν ήταν μόνον αυτό. Είχες κερδίσει την ειλικρινή αγάπη και την εκτίμηση όλων όσων σε γνώρισαν. Η κοινωνία των Φιλιατρών σε είχε για καμάρι της. Ποτέ σου δεν αρνήθηκες να την εξυπηρετήσεις σε ότι σου ζητήθηκε. Η κοινωνική δράση, σε έκανε να αποκτήσεις νέους φίλους πολλούς και πιστούς. Αλλά εκεί που τα έδωσες όλα, ήταν ο Αγρίλης. Δεν υπήρξε κοινωφελές έργο, που δεν έβαλες πλάτη.

Σε ονομάσαμε Αγριλάρχη, όχι μόνο ηλικίας, αλλά διότι σε όλα ήσουν πρώτος και καλύτερος! Δεν υπήρχε κεφάτη παρέα στον Αγρίλη, που να απουσίαζες. Τι να πρωτοθυμηθώ; Είναι αμέτρητα τα μεσημεριανά και βραδινά μας γλέντια.

Το θεωρώ ευτύχημα που σε γνώρισα στη ζωή μου. Θα μου λείψεις αγαπημένε μου φίλε. Όσο ζω όμως, ποτέ δεν θα σε ξεχάσω! Στο καλό…

Κώστας Σπανός