Ενας άνθρωπος φτιαγμένος από κάτι άλλο

Γράφει εγγονός του Απόστολου Σταυρόπουλου Απόστολος Μπρίκος

Κάποιος μου είχε πει κάποτε πως ο άνθρωπος αποτελείται από 70% νερό και 30% στερεά ύλη.
Πράγματι, η ιατρική και η βιολογία ως επιστήμες συνηγορούν υπέρ αυτής της θεωρίας, κάτι που σαν παιδί με εντυπωσίαζε.
Τα χρόνια όμως πέρασαν –ευτυχώς όχι πολύ- και η συναναστροφή μου με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο με έκανε να αμφισβητήσω το συγκεκριμένο δόγμα.
Ο παππούς μου ήταν αυτό το άτομο που μου απέδειξε χωρίς να το επιδιώκει, πως κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από « κάτι άλλο»…
Η πραότητα, το αγωνιστικό πνεύμα, η αγάπη και χιλιάδες άλλες λέξεις, .......

συγκροτούν κατ’εμέ, την φυσιογνωμία του παππού μου, του Απόστολου Σταυρόπουλου.
Θυμάμαι, ακόμη, τον τρόπο που αντιμετώπιζε κάθε υφιστάμενο πρόβλημα που θα έκανε έναν απλό άνθρωπο σαν εμένα να πανικοβάλλεται και να χάνει τον ύπνο του!
Με ένα χαμόγελο ( και όχι από αυτά που περιορίζονται στα χείλη αλλά από εκείνα που διαφαίνονται στο βλέμμα του ανθρώπου) έλεγε: «Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και μπορείς να το λύσεις, γιατί να στεναχωριέσαι; Αν πάλι, δεν υπάρχει λύση, αποδέξου το και μη στεναχωριέσαι άδικα, αφού δεν μπορείς να το αλλάξεις…».
Απλός άνθρωπος, χωρίς ψευτοσοφίες και «ξύλινες γλώσσες», μπορούσε να συζητήσει για κάθε θέμα- πολλώ δε μάλλον πολιτικό- και να σε κάνει να ξενυχτήσεις σκεπτόμενος μετά το πέρας της συνδιαλέξεως, τα όσα είπατε. Και μέσα στη σκέψη της συζήτησης θα σου έρθει στο μυαλό η γαλήνια φυσιογνωμία του και το χαμόγελό του, ακόμη και αν σου φάνηκε πως σε «μάλωνε» για τις λάθος απόψεις σου.
Αισιοδοξία λοιπόν αστείρευτη, που συχνά εκνεύριζε την « Ξανθίππη» του (όπως φώναζε περιπαιχτικά τη γιαγιά μου) και τις κόρες του, ειδικά όσον αφορούσε την επιδεικτική αδιαφορία του για την κατάσταση της υγείας του, και την επιμονή του να απέχει από τους γιατρούς, καθότι ο ίδιος πίστευε πως ήταν απολύτως υγιής.
Πώς όμως να ζητήσεις από έναν άνθρωπο που κάποτε- εκεί γύρω στο ’43- τον έβαζαν κάποιοι φωνακλάδες σβαστιγγοφόροι να επισκευάζει πολεμικά αεροπλάνα προκειμένου να δει το φως του ήλιου ακόμη μια μέρα, να μην είναι αισιόδοξος αφού γλύτωσε πολλές φορές το θάνατο; Γιατί ο παππούς μου το έζησε αυτό. Ήταν το νούμερο 1788 του στρατοπέδου Μπράντεμπουργκ , με τραγική ειρωνεία το ότι τα δύο πρώτα ψηφία είναι η ηλικία στην οποία έγινε η αιχμαλωσία του και τα δύο τελευταία η ηλικία στην οποία η κατάσταση της υγείας του άρχισε να προμηνύει τα δυσάρεστα.
Στη Γερμανία του τρίτου Ράιχ , ο Απόστολος έγινε αυτόπτης μάρτυρας των φρικαλεοτήτων του ναζισμού και γνώρισε το μεγάλο και ουσιαστικό πρόβλημα του να πέφτεις για ύπνο και να μη γνωρίζεις αν το πρωί θα ακουστεί η σειρήνα που καλεί τους εργάτες να πιάσουν δουλειά ή η φωνή του αξιωματικού που φωνάζει το νούμερο των κρατουμένων που πάνε για εκτέλεση…..
Μέσα στη δίνη του πολέμου και δίπλα στο θάνατο, το νούμερο 1788 ο Απόστολος Σταυρόπουλος από τα Φιλιατρά Μεσσηνίας, θα γνωρίσει τον Έρικ Χόνεκερ (μετέπειτα πρόεδρο της Ανατολικής Γερμανίας) και άλλους γερμανούς αντιφασίστες πολιτικούς κρατούμενους που η φιλία τους θα κρατήσει χρόνια και οι αναμνήσεις θα τους συντροφεύουν στην αιωνιότητα…
Η ιστορία όμως είναι χιλιοειπωμένη και δεν επιθυμώ να μιλήσω για τα γνωστά σε πολλούς, αλλά για αυτά που είδα κι έμαθα από την προνομιούχο θέση του εγγονού ενός τέτοιου μαχητή της ζωής.
Δεν μπορώ να ξεχάσω επίσης τη μεγάλη αγάπη του παππού μου για τη μουσική. Μάλλον επιθυμώ να ξεχάσω το πόσες φορές τον στεναχώρησα με την άρνησή μου να μου γνωρίσει αυτόν τον μαγευτικό κόσμο, όπως ο ίδιος θεωρούσε, που αποτελεί δείγμα του μεγάλου πνεύματος που διαθέτει ο άνθρωπος και που όταν το αξιοποιήσει , κάνει θαύματα. Πόση θλίψη άραγε να αισθανόταν ο κάποτε αρχιμαέστρος της φιλαρμονικής , όταν ο εγγονός του έβρισκε περισσότερο ενδιαφέρον σε μια μπάλα απ’ ότι στο πιάνο που βρισκόταν στο δωμάτιό του; Και με πόση βέβαια αγάπη και κατανόηση κάθε φορά που τσακωνόμασταν γι’ αυτό το θέμα, μου πρότεινε να πάμε να παίξουμε μπάλα στο χτήμα, δείχνοντας συμβιβασμένος με την ιδέα πως το νεαρό της ηλικίας μου με κάνει να μη βλέπω τις νότες τόσο μαγικές…
Και πάνω που είχα πει ότι θα είμαι σύντομος στο τι θα πω, οι αναμνήσεις που έχω με αυτόν τον άνθρωπο δε μου επιτρέπουν να είμαι περιληπτικός.
Το πρώτο μου ταξίδι και μάθημα πολιτισμού ήταν με τον παππού και τη γιαγιά μου την Κική, στην Αρχαία Ολυμπία. Εκεί ήταν που ο μαέστρος στο αρχαίο στάδιο έκανε αγώνα δρόμου με μένα και τον αδερφό μου το Γιώργο, με έπαθλο ένα « ευχαριστούμε παππού» που άκουσε από τα δυο λαχανιασμένα παιδιά του παιδιού του. Με την ίδια δύναμη που τότε έτρεξε στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας, θαρρούσα πως θα τρέξει όταν μας έβλεπε να φεύγουμε από το νοσοκομείο όπου πηγαίναμε να τον επισκεφτούμε όταν η κατάσταση της υγείας του χειροτέρευε.
Αναμνήσεις πολλές, λοιπόν, και γεμάτες αμφίθυμα συναισθήματα. Πότε χαρά, πότε λύπη.
Κάποιοι από σας ξέρετε για ποιον μιλάω. Τον είχατε γνωρίσει. Ήταν « ο μαέστρος», « ο πολιτικός κρατούμενος στην Γερμανία» ,» ο σύντροφος». Για μένα ήταν ο παιδαγωγός μου .
Δάσκαλος δυσεύρετος και φίλος ο καλύτερος. Μου έμαθε να μην το βάζω κάτω, να έχω αγάπη για τα γράμματα και να αγωνίζομαι για το δίκαιο και το σωστό, χωρίς να δίνω σημασία για το αν θα φωνάζω…μόνος ! Ήταν τιμή μου να έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου, να φέρω το όνομά του και ελπίζω πως αν τηρήσω τις συμβουλές του, δεν θα είναι το μόνο στοιχείο που θα μοιράζομαι μαζί του.
Δεν στεναχωριέμαι παππού, γιατί ξέρω πως συνεχίζεις, νοερά , να βρίσκεσαι κοντά μας. Μέσα στην καρδιά μας και στις μνήμες μας….
Κάποιος μου είχε πει ότι ο άνθρωπος αποτελείται από νερό και ύλη….
Σε ευχαριστώ που τον έκανες στα μάτια μου να βγει ψεύτης….