Πόσο βοηθούν την πορεία μας οι εμμονές στο χθες;

Γράφει η Αντωνία Μπούζα

Τον τελευταίο καιρό, εξ αφορμής της οικονομικής κρίσης, πολλά και δύσκολα συνέβησαν στην πατρίδα μας, επηρέασαν τη ζωή μας, δυσκόλεψαν την καθημερινότητά μας και έβγαλαν προς τα έξω, απωθημένα , συμπεριφορές και επιδιώξεις.
Έτσι πορευθήκαμε στο δύσβατο ......

δρόμο των ανατροπών του τρόπου ζωής μας κι αναγκασθήκαμε να διαφοροποιήσουμε τρόπους διεκδίκησης, αιτήματα και σταθερές γύρω από την εργασία , την υγεία, την οικογένεια κλπ

Συγχρόνως είδαμε πως και το κράτος που μέχρι χθες κινείτο αδιάφορα και νωχελικά, σπάταλα και συγκεντρωτικά, αναποτελεσματικά και απογοητευτικά , άλλαξε ρότα και πασχίζει με εμφανή όμως τη δυσκολία, να διορθώσει παθογένειες, να καταπολεμήσει τη διαφθορά και να γίνει αποτελεσματικό.
Στον αντίποδα όλων αυτών είμαστε όλοι εμείς, δηλαδή …ο λαός, που αναμεμειγμένος στη χοάνη της ανωνυμίας, πολλάκις γίνεται κυβερνήτης, δικαστής , επιστήμων κλπ .Κριτικάρει εκ του ασφαλούς για τα πάντα , είτε τα ξέρει είτε όχι , είτε γνωρίζει μόνο όσα κάποιοι εσκεμμένα τον πληροφορούν , είτε τον αφορούν , είτε όχι.
Ο λαός λοιπόν ως σύνολο, είναι σαφές πως με τον κατάλληλο τρόπο και τα κατάλληλα μέσα, πλάθεται , κατευθύνεται και ενίοτε χρησιμοποιείται. Άλλωστε η ιστορία διδάσκει πόσο εύκολα μπορεί να παρασυρθεί στο λάθος το σύνολο .

Φτάσαμε στον 21ο αιώνα και μερίδα πολιτών εμμένει στις πρακτικές , συμπεριφορές, κλισέ και τρόπους του τέλους του 19ου με τις αρχές του 20ου αιώνα Αναφέρομαι φυσικά στην προσφιλή προς ορισμένους, θεωρία του Μαρξ, για την αδιάκοπη ταξική πάλη ,των μονίμων ταξικών αντιθέσεων και της διαμαρτυρίας στους δρόμους, που έχει γίνει μπούσουλας κυρίως σε κάποιους χώρους, για πάσα νόσο…
Οι εμμονές στη δήθεν ενεργό συμμετοχή πολιτών σε πορείες και συγκεντρώσεις ακόμη και για ψύλλου πήδημα ή ακόμη και για θέματα αδιάφορα στην Ελληνική κοινωνία , άλλαξαν τον τρόπο διεκδίκησης και στους δρόμους έμειναν μόνο κάποιοι …ανησυχούντες για ….το χαλάζι στην Ουρουγουάη, ή για τις τιμές στην …Κούβα , απαξιώνοντας ακόμη και σωστές πρωτοβουλίες .

Δεν θεωρείται πως πράξαμε το καθήκον μας, επειδή κρατήσαμε κάποτε ένα πανό για κάποιο θέμα ή κλείσαμε ένα δρόμο , πιθανόν αναστατώνοντας κάποιους συνανθρώ-πους μας, ενώ συγχρόνως κλείνουμε τα μάτια σε παραβατικές συμπεριφορές, κρατικές σπατάλες που λαμβάνουμε γνώση ή ενώ συνεχίζουμε ή καλύπτουμε ή αδιαφορούμε για τη συνεχιζόμενη φοροδιαφυγή, διαφθορά , ή συντηρούμε συκοφαντίες για δημόσια πράγματα, ή λάσπη σε συνανθρώπους μας και γενικά παθογένεια στη δημόσια ζωή της Χώρας μας .
Δεν θεωρείται πως συμβάλλαμε στην επίλυση διεθνών ζητημάτων που επηρεάζουν πολλές χώρες του πλανήτη, επειδή 25 άνθρωποι κάναμε κάποτε, κάποια πορεία στην …Καλαμάτα!

Επιτέλους ας πατήσουμε στη γη κι ας προσπαθήσουμε τον όποιο τρόπο πάλης επιλέξουμε για όποιο ζήτημα επιθυμούμε, να μην τον παρουσιάζουμε ως αυτόν που άλλαξε το ρου της ιστορίας!
Με προβληματίζει η ικανοποίηση ορισμένων που θεωρούν πως έκαναν το καθήκον τους, όταν κομματικοποιούν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για ζητήματα που αγγίζουν όλους μας και μετά …κομπάζουν για το μηδαμινό αποτέλεσμα και όσα ανύπαρκτα θεωρούν πως προσέφεραν στον τόπο!