ΓΙΑ ΤΣΙΧΛΕΣ ΣΤΑ ΦΙΛΙΑΤΡΑ

Περίµενα αυτή τη µέρα για να δω από κοντά τον τρόπο που οι ντόπιοι κυνηγάνε το αγαπηµένο τους θήραµα σε µία περιοχή κατάµεστη από Κορωναίϊκες ελιές και πυκνούς λόγκους.

Το ρολόι ...........

απέναντι πλησιάζει 5 το απόγευµα. Λίγες στιγµές ακόµα και η σκέψη ήδη ταξιδεύει. Πως άλλωστε να µην γίνει αυτό όταν το Σ/Κ είναι αφιερωµένο αποκλειστικά στην αγαπηµένη δραστηριότητά µου, το κυνήγι.

Ήταν µέσα ∆εκέµβρη, όταν µε χαρά αποδέχτηκα την πρόταση του καλού µου φίλου Άλκη, να περάσουµε ένα διήµερο στον τόπο του τα όµορφα Φιλιατρά Μεσσηνίας. ∆εν πέρασε µέρα να µην προσµένω µε αγωνία το απόγευµα της Παρασκευής όταν πια θα ταξιδεύαµε για τον προορισµό µας αφήνοντας πίσω την ρουτίνα, τα προβλήµατα και τους εξουθενωτικούς ρυθµούς της Αθήνας.

Ήδη η ατµόσφαιρα µέσα στο αµάξι και παρά την απίστευτη κίνηση µέχρι να βγούµε στην Εθνική, είναι πια διαφορετική. ∆ύο φίλοι που µοιράζονται το ίδιο πάθος και την ίδια προσµονή να τους βρει το ξηµέρωµα µέσα στη φύση, σε κάποιο µουσκεµένο από την πρωινή πάχνη χωράφι.
Αργά το βράδυ φτάσαµε στον προορισµό µας, κουρασµένοι αλλά και χαρούµενοι µε ένα µικρό χαµόγελο ζωγραφισµένο στα πρόσωπα µας µιάς και η επόµενη ηµέρα ήταν κοντά µας και µας περίµενε να µας καλωσορίσει.

Το τραπέζι στρωµένο και οι µεζέδες περίµεναν µε συντροφιά καλό ντόπιο κρασί, αφού η µητέρα του φίλου µου περιµένοντάς µας είχε φροντίσει να προϋπαντήσει τους επισκέπτες της µε καλό φαί αλλά κυρίως µε άπλετο χαµόγελο και καλοσύνη.
Ήταν περασµένα µεσάνυχτα ότανµε κόπο σηκωθήκαµε από το τραπέζι και αφήσαµε την καλή µας παρέα για να ξεκουραστούµε αφού η επόµενη µέρα θα είχε περπάτηµα και επιστροφή αργά το µεσηµέρι.  ∆ύσκολο να κολλήσει ύπνος όταν όλη η σκέψη βρίσκεται στο πότε θα ξηµερώσει και στην ιερο- τελεστία του ντυσίµατος και στην
παραµικρή λεπτοµέρεια µήπως ξεχάσαµε κάτι, µήπως τα φυσίγγια δεν είναι αρκετά και όλα όσα απασχολούν τον κυνηγό πριν την εξόρµησή του.

Προσωπικά είχα έναν  επιπλέον λόγο!Περίµενα αυτή τη µέρα ξεχωριστά για να δω και από κοντά τον τρόπο που κυνηγάνε το αγαπηµένο τους θήραµα στα Φιλιατρά σε µία περιοχή κατάµεστη από Κορωναίϊκες ελιές και πυκνούς λόγκους.
Ο φίλος µου µε είχε ενηµερώσει για τις µπηχτές τουφεκιές που θα χρειαστούν και την εγρήγορση που θα πρέπει να έχει κανείς αφού τα θηράµατα συνήθιζαν να φεύγουν αρκετά µαζί και σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Η συνάντηση είχε καθοριστεί για νωρίς το πρωί µε τους υπόλοιπους σε συγκεκριµένο σηµείο µέσα στον κυνηγότοπο. Φτάσαµε µε τον ζεστό καφέ να µας µεθάει µε την φρέσκια µυρωδιά του και να µας ξυπνάει εντελώς αν δεχτούµε πως κοιµηθήκαµε έστω και δύο ώρες.

Καλωσορίσµατα και καινούργιες γνωριµίες στην παρέα, αφού σαν πρώτη φορά ήξερα ελάχιστους από τα παιδιά και σχεδιασµός για το πώς θα κινηθούµε αν και ο καιρός έδειχνε απρόθυµος να συνεργαστεί και οι πρώτες χοντρές σταγόνες έκαναν την εµφάνιση τους µέσα από τα βαριά µαυρι σµένα σύννεφα.
Εδώ θα ήθελα να επισηµάνω το πώς µε καλωσόρισαν, όχι σαν κάποιο ξένο αλλά σαν δικό τους άνθρωπο, άσχετα αν µπορεί να µην µε ξαναέβλεπαν ποτέ τους. Άνθρωποι της περιοχής, απλοί, ευγενικοί, ευχάριστοι στην όψη, µακριά από την φθορά της πρω- τεύουσας και το χάσιµο αξιών.

Η τέχνη του τενεκέ
Ξαφνικά έφτασε και ο τελευταίος της παρέας για να µπορέσουµε να αρχίσουµε. Όµως δεν κουβαλούσε κάποιο όπλο αλλά έναν παλιό τενεκέ από λάδι. Η έκπληξή µου δεν κράτησε πολύ γιατί θυµήθηκα τον φίλο µου όταν µου έλεγε για την διαφορετικότητα στο κυνήγι της τσίχλας στα µέρη του.

Λοιπόν µπροστά µας και κατά µήκος, όσο µπορούσα να δω, απλωνόταν ένα ξεραµένο ουσιαστικά ποτάµι γεµάτο σε όλο του το φάρδος πυκνή βλάστηση. Τόσο πυκνή που θα ήταν αδύνατον για κάποιον µε όπλο να το διασχίσει µε την ελπίδα να µπορέσει να επωµίσει και να έχει έστω µία πιθανότητα καλής βολής.
Εκεί λοιπόν θα έµπαινε ο φίλος και µε τον τενεκέ θα έκανε τέτοιο θόρυβο, ώστε τα τροµαγµένα πουλιά να φεύγουν αριστερά-δεξιά απρόσεχτα από την τροµάρα τους εκεί που κάθε φορά θα υπήρχαν άνθρωποι από την οµάδα τοποθετηµένοι στα καρτέρια τους να τα περιµένουν.
Αφού µου εξήγησαν αναλυτικά το πώς θα κινηθούµε, ξεκινήσαµε χωρισµένοι σε οµάδες δεξιά αριστερά. Σε λίγο πήρε την θέση του και το παλικάρι µε τον τενεκέ και εκεί ξεκίνησαν όλα.

Οι τσίχλες τροµαγµένες από τον θόρυβο έφευγαν λεφούσια προς όλες τις κατευθύνσεις και µε ιδιαίτερα χαµηλές πτήσεις. Επικρατούσε πανικός σε σχέση µε την εύρεση του χτυπηµένου πουλιού την αγωνία να ξαναγεµίσεις αφού απλά δεν σταµάταγαν να ανεµίζουν.
Χαρακτηριστικό ότι µετά από λίγα λεπτά επέστρεφαν µέσα στο πυκνό µερικές δεκάδες µέτρα παραπάνω. Οι ντόπιοι φίλοι µαθηµένοι σε αυτόν τον τρόπο το διασκέδαζαν έχοντας και ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Για µένα τον αρχάριο σε αυτόν τον τρόπο κυνηγιού ήταν µια πανδαισία αισθήσεων και αν και τα ποσοστά µου ήταν τουλάχιστον δραµατικά ζούσα το κάθε δευτερόλεπτο ξεχωριστά.

Όταν γνώµονας δεν είναι η κάρπωση αλλά το να ζήσεις την στιγµή περνάει σε δεύτερο µέρος η επιτυχία και µένει η συνολική διαδικασία. Ρουφάς την κάθε στιγµή στη φύση µε την αγαπηµένη σου ενασχόληση. Αργά λοιπόν το µεσηµέρι και αφού
συνεχίστηκε το ίδιο σκηνικό κουρασµένοι από όλο αυτό το περπάτηµα και γεµάτοι εικόνες, συναντηθήκαµε για να συζητήσουµε, να αλλάξουµε απόψεις και επιπλέον να κανονίσουµε για την επόµενη ηµέρα.
Κάτι που, δυστυχώς, δεν κατέστη δυνατό αφού η βροχή που πια έπεφτε κανονικά την επόµενη ηµέρα δεν µας επέτρεψε να έχουµε έξοδο και αρκεστήκαµε σε ζεστό καφέ και καλή παρέα κάνοντας κυρίως αποτίμηση για τη χθεσινή μας βόλτα.
Την Κυριακή το απόγευµα έφτασε η ώρα της επιστροφής στο κλινών άστυ. Αφού χαιρετήσαµε την παρέα αλλά και τους ανθρώπους που µας φιλοξένησαν ξεκινήσαµε αλλά, αυτή τη φορά, η κουβέντα µας δεν είχε την ίδια ένταση και ο καθένας αφηνόταν στις σκέψεις του.
Πιθανόν για κάποια επόµενη φορά… Φίλοι Φιλιατρινοί, σας ευχαριστώ για την φιλοξενία σας.

Περιοδικό Κυνηγός και Φύση