Περικόπτουν το 1/4 της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων

Όταν μέσα στο 2013 θα έχει λήξει το πρόγραμμα εξυγίανσης της οικονομίας με βάση το Μνημόνιο, η εμφάνιση της Ελλάδας θα θυμίζει ένα ζωντανό πτώμα, υπό την προϋπόθεση βεβαίως πως δεν θα έχει χρεωκοπήσει νωρίτερα. Αν κρίνει κανείς από τις τελευταίες προβλέψεις της Κομισιόν, πριν από λίγες ημέρες, για την εξέλιξη των βασικών ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών που καλύπτουν μέχρι και το 2012, στη χώρα μας θα ζει ένας λαός που θα του έχουν στερήσει το ένα τέταρτο τουλάχιστον της αγοραστικής του δύναμης, που θα οφείλει στους δανειστές του ακόμα τεράστια ποσά, ανεξαρτήτως όσων θα έχει ήδη δώσει και από τη χάρη που θα του κάνουν οι κοινοτικοί εταίροι του να παρατείνουν τον χρόνο αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ που θα του έχουν δώσει μέχρι τότε, όχι για να στηρίξει την οικονομία του, αλλά για να πληρώσει τους πιο βιαστικούς και απαιτητικούς δανειστές του, τις τράπεζες κυρίως.

Εκείνη την εποχή η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει χρήματα για να πληρώσει δάνεια, άσχετα προς το κοινοτικό, που λήγουν το 2014 και...

το 2015, ποσά, δηλαδή, της τάξης των 70 δισ. ευρώ τον ένα χρόνο και των 76 δισ. ευρώ τον επόμενο. Πού θα τα βρει; Μοιραία θα αναγκαστεί να ζητήσει, αν δεν της το πουν οι ίδιοι οι εταίροι της, να ενταχθεί στο νέο, υπό διαμόρφωση Μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΜΕΜΣ) των οικονομιών των χωρών της Ευρωζώνης. Ο μηχανισμός αυτός, όχι ενωσιακού, αλλά διακυβερνητικού χαρακτήρα, είναι ήδη αποφασισμένος, στις γενικές γραμμές του, από τους Γαλλογερμανούς, και έχει την αναγκαστική έγκριση τόσο της Κομισιόν που θα τον πιλοτάρει όσο και των υπόλοιπων κοινοτικών χωρών. Μια μικρή τροποποίηση της συνθήκης της Λισσαβώνας (άρθρο 136) για την ενίσχυση της κοινοτικής εποπτείας των χωρών που εμφανίζουν υψηλά ελλείμματα και χρέος και δεν τα βγάζουν πέρα μόνες τους. Γι' αυτά τα κράτη -θυμηθείτε ότι θα είναι και η Ελλάδα μέσα, από τις πρώτες- θα χαράσσονται (σ.σ.: από τους άλλους) οι προσανατολισμοί οικονομικής πολιτικής που πρέπει να ακολουθούν, οι οποίοι θα είναι συμβατοί με τους καθοριζόμενους για το σύνολο της Ένωσης και θα διασφαλίζεται η εποπτεία τους (σ.σ.: παράταση επ' αόριστον του στενού κορσέ σε οικονομία και κοινωνία). Η εποπτεία ποιων; Αυτών των κρατών που έχουν πρόβλημα. Από ποιους;

Από τον νέο Μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθεροποίησης της οικονομίας. Με άλλα λόγια, φτου κι απ' την αρχή, οι άλλοι Ευρωπαίοι θα μας υποδεικνύουν πώς και τι πρέπει να κάνουμε. Όπως ελέχθη χαρακτηριστικά, αυτός ο νέος μηχανισμός στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο από την υιοθεσία σε ευρωπαϊκό επίπεδο διαδικασιών που υπάρχουν ήδη στον διεθνή χρηματοπιστωτικό χώρο, στις λεγόμενες αγορές. Όπως θα προβλέπει αυτός ο μηχανισμός, οι ιδιώτες επενδυτές-δανειστές της χώρας θα μπορούν, σε περίπτωση αδυναμίας της να τους πληρώσει, ν' αποφασίζουν κατά πλειοψηφία και κατά περίπτωση (σ.σ.: δεν θα υπάρχει αυτοματισμός) να αναγκάζουν τη χώρα σε αναδιάρθρωση του χρέους της. Με άλλα λόγια, μια ελεγχόμενη, ανώδυνη -για τους άλλους- χρεωκοπία της.

Επιπλέον, μαγειρεύεται μια σύμπραξη με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και την Κομισιόν για ένα σύστημα παροχής από την ΕΤΕπ -Κύριος οίδε με ποιους όρους και προϋποθέσεις- δανείων στις χώρες με προβλήματα, τα οποία όμως δεν θα προορίζονται για την αποπληρωμή χρεών τους κ.λπ., αλλά θα έχουν επενδυτικό-αναπτυξιακό χαρακτήρα και θα στοχεύουν στην τόνωση της πραγματικής, ιδιωτικής οικονομίας τους. Δεν θα χρηματοδοτούν - δανειοδοτούν δηλαδή την κάλυψη των αναγκών σου, όπως έχει ζωτική ανάγκη η Ελλάδα. Δεν πρέπει πάντως να αποκλείεται να ισχύσει, σε έναν βαθμό, το σημερινό σύστημα παροχής εγγυήσεων από τις χώρες-μέλη προκειμένου να μπορεί η χώρα που έχει το πρόβλημα να βγει και να δανειστεί στις αγορές. Δώρον άδωρον, το χρέος και τα ελλείμματα δεν θα μικραίνουν, αλλά θα μεγαλώνουν.

Έτσι που πάει να γίνει αυτός ο νέος Μόνιμος Μηχανισμός, δεν αποκλείεται όχι απλώς να μη σε δανείζει, αλλά και να σε πτωχεύει. Η έστω και υπό αυστηρούς όρους χρηματοδοτική ενίσχυση της Ένωσης που θα ήθελε η Ελλάδα δεν είναι καθόλου βέβαιη. Το αντίθετο. Θα μου πείτε, αυτός που πνίγεται και ζητάει βοήθεια δεν ρωτάει ποιες είναι οι πολιτικές και οικονομικές πεποιθήσεις αυτού που του τείνει το χέρι για να τον σώσει, απλώς προσπαθεί να το πιάσει για να μην πνιγεί. Το ερώτημα όμως τίθεται: κι αν αυτός ο κύριος δεν έχει την πρόθεση να σε τραβήξει και να σε βγάλει μια για πάντα από το νερό, αλλά απλώς να σε κρατήσει μέσα χωρίς βέβαια να σε αφήσει να πνιγείς; Εκεί έχουμε καταντήσει: θα είμαστε ευχαριστημένοι που δεν πνιγόμαστε έστω κι αν μας κρατάνε συνεχώς στο νερό.