Η πηγάδα του Μελιγαλά, ο συμβολισμός και η εκμετάλλευση

Γράφει η Αντωνία Μπούζα.

Φτάσαμε στο 2012 για να κινδυνεύουμε από άστοχες ενέργειες και υπερβολές να βρεθούμε πάλι στο δρόμο όπου ξεκινήσαμε πριν πολλά χρόνια!
Το δρόμο του διχασμού, του αυταρχισμού και της τραγωδίας σαν αυτής που έζησε η πατρίδα μας μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και τη ρήμαξε κυριολεκτικά !
Τα χρόνια εκείνα του μίσους, γεμίσαμε την πατρίδα μας με εκατόμβες αθώων θυμάτων, ως απόρροια της διχόνοιας, της αγραμματοσύνης του τότε Ελληνικού πληθυσμού, της παραπληροφόρησης και των συμφερόντων που πάλευαν για την ποδηγέτηση των Ελλήνων.
Με το πέρασμα των χρόνων και ανάλογα με το ποιά .............

πλευρά αθωώναμε ή καταδικάζαμε, βλέπαμε από τη δική μας οπτική τις αγριότητες ο ένας του άλλου που έγιναν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, που γέμισε οδύνη την πατρίδα μας.
Γεγονός είναι όμως ένα, πως νεκροί υπήρξαν και από τις δύο πλευρές και ήσαν Έλληνες!
Μετά τη μεταπολίτευση η δική μας γενιά είχε μία τάση να βλέπει τα πάντα πίσω από το πρίσμα του "προοδευτισμού" , να παραμυθιάζεται για τους κακούς "ακροδεξιούς" και να στοχοποιεί ολόκληρη τη δεξιά.

Δυστυχώς οι νεκροί υπήρξαν.Δυστυχώς η πατρίδα μας αιματοκυλίστηκε και αυτό δε μπορεί ούτε το "αριστερό " είτε το "δεξιό" κάλυμμα να το κουκουλώσει.
Νεκροί και από τις δύο πλευρές που όφειλε ισότιμα η Πολιτεία να θυμάται , να σέβεται και να αποτείει τον προσήκοντα φόρο τιμής στη θυσία τους .
Η τακτική να μη μιλάμε γι΄αυτά τα γεγονότα -μόλις το 1989 καθιερώθηκε και επίσημα ο όρος εμφύλιος για τα γεγονότα - να "θάβουμε" τις θύμησες και τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων και να τιμούμε μόνο όσους ανήκαν στη μία πλευρά του εμφυλίου , οδήγησε σιγά σιγά το λαό μας στο αντίθετο άκρο.

Δηλαδή στη συντήρηση του μίσους και του διχασμού των ακροαριστερών με τους ακροδεξιούς και τ΄ανάπαλιν.
Όσο και να στρουθοκαμηλίζουμε ως κοινωνία, τα φαινόμενα της τυφλής βίας που έχουν ως υπόβαθρο τη διαφορετικότητα των απόψεων , πάντα θα μας διχάζουν.
Ερχόμενη στη σημερινή επέτειο της θυσίας περίπου 2000 αθώων Ελλήνων στο Μελιγαλά , έχω να πω ότι η διαχρονική προσπάθεια υποβάθμισης της σημασίας της επετείου, οδήγησε στη συντήρηση του μίσους και στην καπήλευση της θυσίας από τη ημιστρατιωτικού τύπου αυτοοργάνωση που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα να δραστηριοποιείται και να ανησυχεί όσους Έλληνες πιστεύουν στη δημοκρατία,στην ομόνοια και στη δύναμη συνολικά του Έθνους μας.

Ο Μελιγαλάς πράγματι είναι ένας τόπος όπου χάθηκαν αθώες ανθρώπινες ζωές στο όνομα του μίσους και της τυφλής βίας.
Είναι ένας τόπος όμως, που πρέπει να μας παραδειγματίζει πως με την έχθρα και τη βία δεν πετυχαίνουμε τίποτα.
Αντιθέτως χανόμαστε και καταστρεφόμαστε .