Μεγάλη φθορά του δικομματισμού ένα χρόνο μετά το μνημόνιο

Μεγάλη φθορά του δικομματισμού και απαξίωση του πολιτικού συστήματος έφερε ο ένας χρόνος από την ένταξη της χώρας στο μηχανισμό στήριξης που αποτελούν η ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ.

Η φθορά του δικομματισμού είναι πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά χρονικά και όπως όλα δείχνουν αν υπάρξουν πρόωρες κάλπες δεν υπάρχει καμία περίπτωση αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Για πολλούς μάλιστα η χώρα εισέρχεται, από ..........

την εποχή του δικομματισμού, στην εποχή του διπολισμού και των κυβερνήσεων συνεργασίας, εκτός και αν υπάρξουν δυσμενείς εξελίξεις για την οικονομία, οπότε και συζητούνται είτε κυβέρνηση προσωπικοτήτων, είτε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού με τη συμμετοχή των δύο μεγάλων κομμάτων.

Παράλληλα η κατάρρευση της κυβέρνησης συνοδεύεται με κατάρρευση και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία πληρώνει όχι μόνο την αρνητική διακυβέρνηση Καραμανλή και την αδυναμία της νέας ηγεσίας να τραβήξει διαχωριστική γραμμή μαζί της, αλλά και την αδυναμία της ΝΔ να χαράξει πειστική αντιπολιτευτική πρόταση.

Την ίδια στιγμή, τυχόν εκλογική ήττα του κυβερνώντος κόμματος εκτιμάται ότι θα το οδηγήσει σε μεγάλη στρατηγική ήττα, καθώς θα παρατηρηθεί τόσο κρίση στρατηγικής, όσο και κρίση ηγεσίας, εφόσον τα κορυφαία στελέχη του έχουν ταυτιστεί απολύτως στην παρούσα φάση με τον κ. Γιώργο Παπανδρέου.

Η κρίση του δικομματισμού δεν οδηγεί σε ενίσχυση των μικρότερων κομμάτων, με εξαίρεση στην προκειμένη φάση του ΛΑΟΣ και δευτερευόντως του ΚΚΕ, με αποτέλεσμα να παρατηρείται συνολική κρίση του πολιτικού συστήματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι στη Βουλή έχουν δημιουργηθεί τρία νέα κόμματα, η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Φώτη Κουβέλη, η Δημοκρατική Συμμαχία της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη και το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών του κ. Γιάννη Δημαρά, ενώ δύο βουλευτές η κυρία Σοφία Σακοράφα και ο κ. Βαγγέλης Παπαχρήστος παραμένουν ανεξάρτητοι.

Από τα κόμματα αυτά μόνο η Δημοκρατική Αριστερά δείχνει στις τελευταίες μετρήσεις να έχει τη δυνατότητα εισόδου στη Βουλή, αν και εκτιμάται ότι έστω και στο νήμα έχει όλες τις δυνατότητες κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και η Δημοκρατική Συμμαχία, γεγονός που θα δημιουργήσει νέες συνθήκες στην «κεντροδεξιά πολυκατοικία».

Σε όλες τις μετρήσεις προκύπτει ένα ποσοστό σταθερά άνω του 25% μετά τις εκλογές για την αυτοδιοίκηση, που δηλώνει ότι δεν προτίθεται να ψηφίσει . Το ποσοστό αυτό είναι σαφές ότι θα κρίνει και το αποτέλεσμα της επόμενης αναμέτρησης καθώς όπως είναι φυσικό δε θα μείνει ως το τέλος και στο σύνολό του στην άρνηση προσέλευσης στην κάλπη.

Ένα χρόνο μετά την είσοδο της χώρας στο μηχανισμό στήριξης εντείνεται και η δυσαρέσκεια από την ατιμωρησία των πολιτικών , έστω και αν η ευθύνη για την κάλυψη των μεγαλύτερων σκανδάλων βαραίνει την κυβέρνηση Καραμανλή που μεθόδευσε την παραγραφή υποθέσεων όπως το Βατοπέδι, τα ομόλογα, οι υποκλοπές, ενώ με τους χειρισμούς της συνέβαλε να διαφύγουν βασικοί ύποπτοι στην υπόθεση της Siemens.

Ωστόσο πλέον κρίνεται η κυβέρνηση Παπανδρέου, πολύ περισσότερο που είχε υποσχεθεί τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά, τιμωρία των ενόχων και «όλα στο φως». Ευθύνες επιρρίπτονται και στη δικαιοσύνη, παρότι σε ορισμένες περιπτώσεις της αναγνωρίζουν το ελαφρυντικό ότι οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί επιβάλλουν την παραγραφή.

Ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο πάντως τίποτα δεν είναι όπως πριν στο πολιτικό σύστημα της χώρας…