Τρισδιάστατες τηλεοράσεις.

Πως θα ήταν άραγε αν ανοίγοντας τη συσκευή της τηλεόρασης μας για να παρακολουθήσουμε την αγαπημένη μας ομάδα νιώθαμε αυτομάτως σαν να βρισκόμαστε μέσα στο γήπεδο;

Το φλερτ με τον κόσμο των τριών διαστάσεων δεν είναι καινούριο. Έχουν περάσει σχεδόν 7 χρόνια από τις πρώτες κινηματογραφικές προβολές τριών διαστάσεων ταινιών με τη χρήση απλών στερεοσκοπικών γυαλιών.

Το όλο εγχείρημα δεν είχε ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, ..........

οι εικόνες δεν ήταν αρκετά ρεαλιστικές και έκτοτε οι τρεις διαστάσεις βρήκαν κυρίως εφαρμογη στα γραφικά των video games. Γιατί τώρα όλο αυτό το ενδιαφέρον των κατασκευαστών να φέρουν τις τρεις διαστάσεις μέσα στα σπίτια μας;

Το όλο εγχείρημα ακούγεται αρκετά ριψοκίνδυνο καθώς τα τρισδιάστατα προϊόντα δεν θεωρούνται ιδιαίτερα βιώσιμα σαν καταναλωτικά αγαθά ευρείας χρήσης λογω του ότι η χρήση τους θέτει κάποιους περιορισμούς, δεν μιλάμε πια για τηλεοράσεις που θα μπορεί να μαζεύεται όλη η οικογένεια και να βλέπει στο σαλόνι της. Με την παρούσα τουλάχιστον τεχνολογία πρέπει να βρίσκεται κανείς σε συγκεκριμένη απόσταση η να φορά αυτόματα στερεοσκοπικά γυαλιά τύπου Real D και πρέπει να διαθέτει συμβατό Blue Ray περιφερειακό.

Ένας λόγος για τη στροφή αυτή προς την τρισδιάστατη τεχνολογία είναι η ανάγκη των κατασκευαστών να πείσουν τον καταναλωτή να αλλάξει την σχετικά καινούρια plasma τηλεόραση του με μια καινούρια high-tech συσκευή και μάλιστα αν μέσω οικονομικής κρίσης. Χρειάζονται επομένως κάτι που θα κάνει τη διαφορά. Και αυτό το κάτι πιστεύουν πως είναι η τεχνολογία τριών διαστάσεων. Ένα από τα άμεσα θέματα που φαίνεται πως πρέπει να αντιμετωπίσουν οι κατασκευαστές είναι η δημιουργία κοινών προδιαγραφών για την αποθήκευση τρισδιάστατων δεδομένων σε δίσκους Blue-Ray.

Ποιες τεχνικές όμως κρύβονται πίσω από την τρισδιάστατη προβολή;

Πρώτα από όλα θυμηθείτε το View master που παίζαμε παιδιά με τα κιάλια και τις κάρτες με τις φωτογραφίες που έμπαιναν μέσα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ο μακρινός πρόγονος των τριών διαστάσεων. Σε μια τρισδιάστατη ταινία κάθε καρέ έχει τραβηχτεί από δυο σχετικά διαφορετικές γωνίες και στόχος είναι το κάθε ένα να προβάλλεται σε κάθε ένα μάτι. Για να προβληθεί λοιπόν μια τρισδιάστατη ταινία απαιτείται η χρήση γυαλιών με πολωμένους φακούς ώστε από το συνδυασμό των δυο ειδώλων να προκύπτει η ψευδαίσθηση του βάθους. Τα λεγόμενα και στερεοσκοπικά γυαλιά. Κατ αρχάς υπάρχουν τα κλασικά, φτηνά σε κατασκευή στερεοσκοπικά γυαλιά περιπτέρου, αυτά με τους δυο διαφορετικού χρώματος φιμε φακούς που υπάρχουν από την δεκαετία του 50.

Για να είναι σωστό το αποτέλεσμα με τα γυαλιά αυτά, χρειάζονται και δυο προβολείς.

Δυο προβολείς, δυο είδωλα, και ένα φθηνό ζευγάρι γυαλιών. Όμως η παραγωγή τρισδιάστατων ταινιών κοστίζει ακριβά και μόνο οι μεγάλες παραγωγές θα αποφάσιζαν να κάνουν ένα τέτοιο εγχείρημα.

Τελικά πολλές εταιρείες αποφάσισαν να υποστηρίξουν ένα άλλο σύστημα .

Το εν λογω σύστημα βασίζεται σε ενεργά γυαλιά τα οποία χρειάζονται τροφοδοσία από μπαταριές, είναι λίγο ογκώδη, λίγο πιο βαριά αλλά και πιο ακριβά. Εκτός όμως από τα γυαλιά είναι πιθανόν να χρειαστεί και η αλλαγή τηλεοπτικής συσκευής επειδή χρειάζεται εξ ορισμού γρήγορη τηλεόραση (με υψηλό ρυθμό ανανέωσης τουλάχιστον 100 Hz αν όχι 200!). Τουλάχιστον στις LCD τηλεοράσεις γιατί οι Plasma δεν έχουν τέτοια προβλήματα.

Θα είναι πλέον πολύ πιο σημαντικός ο ρυθμός ανανέωσης και ο πραγματικός χρόνος απόκρισης των LCD τηλεοράσεων.

Η εικόνα σε μια απλή τηλεόραση των 50 Hz θα τρέμει πολύ στην τρισδιάστατη προβολή, γι αυτό ιδανική για τρισδιάστατες προβολές είναι μια τηλεόραση που λειτουργεί στα 200 Hz και πάνω. Ο παραπάνω προβληματισμός προκύπτει από το γεγονός ότι ο μηχανισμός των ενεργών γυαλιών βασίζεται στην τεχνική των ενεργών διαφραγμάτων. Οι φακοί των ενεργών γυαλιών έχουν την ιδιότητα να σκουραίνουν κατά το δοκούν. Επομένως, σε υψηλή ταχύτητα, είναι το ένα μάτι να βλέπει μαύρο όταν το άλλο βλέπει το είδωλο που πρέπει. Αυτό στην πράξη σημαίνει δυο πράγματα.

Πρώτον πρέπει να υπάρχει σωστός συγχρονισμός μεταξύ γυαλιών και τηλεόρασης (για αυτό και απαιτείται ασύρματη επικοινωνία των γυαλιών με έναν επιπλέον πομποδέκτη) και δεύτερο τα καρέ που φτάνουν στα μάτια μας να είναι τα μισά. Αυτό το τελευταίο θα δυσαρεστήσει και τους φίλους του gaming. Σε τηλεόραση λοιπόν που σχηματίζει 100 καρέ το δευτερόλεπτο αυτό σημαίνει πως, συνδυαστικά, βλέπουμε 50 καρέ το δευτερόλεπτο ανά μάτι. Το ίδιο σκεπτικό ισχύει σε κάθε περίπτωση, ανάλογα με τα Hz της τηλεόρασης. Επειδή όμως κανένας τίτλος δεν παράγει εξ αρχής τόσα καρέ, μέχρι το hardware να είναι σε θέση να κάνει κάτι τέτοιο από μονό του και σε αναλύσεις Full HD (και τα δυο είδωλα πρέπει να είναι Full HD προκειμένου το τελικό αποτέλεσμα να έχει την αντίστοιχη ανάλυση), θα χρειαστεί να το κάνει η τηλεόραση. Και για τις περισσότερες τηλεοράσεις μέχρι στιγμής ο πολλαπλασιασμός των καρέ δεν είναι το δυνατό τους σημείο.

Με τέτοιο μπέρδεμα είναι φυσικό να αναρωτηθεί κανείς, γιατί δεν επλεγη η λύση που δεν απαιτεί γυαλιά. Αυτή σίγουρα θα ήταν η ιδανικότερη λύση για όλους. Δυστυχώς δεν είναι ούτε η πιο ώριμη, ούτε η πιο πρακτική. Πρέπει να περάσουν χρόνια για να θεωρηθεί κάτι τέτοιο εμπορικά πραγματοποιήσιμο, όμως όλα δείχνουν ότι κάποτε θα καταλήξουμε εκεί. Επομένως οι τρεις διαστάσεις χωρίς γυαλιά πρέπει να αντιμετωπίζεται περισσότερο ως η μελλοντική εξέλιξη, όχι ως η σημερινή επιλογή. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει από την εποχή του View master που παίζαμε παλιά όσο και αν οι αρχές είναι ίδιες. Την εξέλιξη αυτή θέλησαν να ακολουθούσουν και οι μεγάλοι κατασκευαστές και έχουν στραφεί προς τη λύση των ενεργών γυαλιών αναζητώντας την ποιότητα και όχι την πιο εύκολη λύση.

Λειτουργούν καλύτερα σε διάφορες γωνίες θέασης, είναι πιο ξεκούραστα για τα μάτια και η τελική εικόνα είναι πιο συμπαγής. Εξάλλου οι απαιτήσεις της αγοράς δεν θα επέτρεπαν κάτι άλλο. Είναι όμως και η πιο ακριβή. Αν όχι στην αρχική επένδυση, τότε σίγουρα στις τιμές των αναλώσιμων γυαλιών. Η μετάβαση όμως στην τρίτη διάσταση κρύβει και άλλες δυσκολίες όπως π.χ. σε ποιο βαθμό μπορεί η τρισδιάστατη να χρησιμοποιηθεί από ανθρώπους με ελαφρύ έως βαρύ στραβισμό. Πάντως η οικουμενική εφαρμογη των τριών διαστάσεων απέχει ακόμη χρόνια, επομένως υπάρχει χρόνος για έρευνα και για βελτίωση σε τέτοια θέματα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΤΣΕΛΗΣ